Waar is Rutger?! {A.K.A Furtjuh}

23. Rutger?!

~ Marleen, beste vriendin van Thomas ~

Ik kijk zuchtend op mijn horloge, het is 10 voor 8 in de ochtend en ik heb amper geslapen. Naast me zit een oude man die alleen maar heeft gesnurkt vannacht... Ik zak weer onderuit in mijn vliegtuigstoel, zo'n rot vlucht heb ik nog nooit gehad... Wanneer ik de laatste bladzijdes van mijn Vogue heb uitgelezen begint de stewardess te praten. Opgelucht kijk ik op, eindelijk! We zijn bijna weer in Nederland!

Als ik bijna bij de aankomsthal ben krijg ik een glimlach op mijn gezicht. Ik zie door het glas mijn moeder al staan, na 9 maanden zie ik haar eindelijk weer. Wanneer ik de hoek om kom lopen zie ik de tranen in haar ogen, ik ren meteen naar haar toe en knuffel haar stevig. "Welkom thuis lieverd." Huilend kijken we elkaar aan, na de 3e knuffel kijk ik lachend door mijn tranen naar de ballon die ze mee heeft genomen met de tekst 'welcome home' erop. We lopen hand in hand naar de loopband met de koffers erop. Wanneer we ze hebben gevonden lopen we naar de parkeerplaats. Ik ben in mijn eigen auto, dus ik moet zelf naar huis rijden. Ik duw mijn koffers in de achterbak en zwaai nog even naar mijn moeder. "Tot zo, je weet waar het is hè?" Knikkend geef ik antwoord. "Komt goed mam!"

Wanneer ik over de snelweg rijd zie ik dat mijn benzinemeter aangeeft dat ik moet tanken. Ik rijd het benzinestation op en demp de radio, stap de auto uit en pak de brandstofslang. Wanneer de teller aangeeft dat hij vol is pak ik mijn tas en loop ik naar binnen. Totdat ik iets hoor vanuit een soort schuur zo'n 20 meter verderop, ik weet niet wat het is maar het spreekt me aan. Ik negeer het en loop naar binnen, een aardige vrouw staat achter de kassa en ik reken af. Wanneer ik weer naar buiten loop hoor ik weer iets uit de richting van de 'schuur'. Ik probeer me te concentreren op het geluid, het is volledig op het platteland en het is niet druk op de weg dus het word steeds makkelijker. Voordat ik iets besluit klik ik mijn auto nog even dicht voor de zekerheid. Ik kijk om me heen of er niemand anders is die het opvalt, en ik besluit er voorzichtig heen te lopen. Steeds meer probeert mijn hoofd het geluid te herkennen, maar het is lastiger dan ik dacht. Ik versnel mijn stappen en kom steeds dichterbij, mijn beeld van alles word steeds helderder.

De oude ramen zijn dichtgetimmerd en er zit een slot op de deur, de persoon die hierbinnen is klinkt angstig. Zelf ben ik totaal geen durfal, maar ik moet weten wie dit is want iets heel diep in mij herkent deze stem. Het is weer stil, ik sluip naar de deur en probeer het slot te openen. Mislukt... Mijn handtas heb ik bij me en mijn mobiel zit er ook in, ik zoek op internet hoe je het best een cijferslot kan kraken. Al snel lukt het me, een haarspeld doet tegenwoordig wonderen. Wat zou ik ook zonder internet moeten...  Ik loop heel langzaam naar binnen, het ziet er afgelegen en donker uit en overal staat graffiti op de muren. Ik hoor iemand uit een van de deuren, angstig sta ik op mijn hakken te trillen want hoe pak ik dit in godsnaam aan?! Ik kan niet terug, hoe bang ik ook ben. Ik moet dit doen, ik voel dat het moet. Hoe pak ik dit aan? Kloppen? Nee, ik doe mijn hakken uit en neem een paar grote passen naar achteren. Een oude houten deur met een slot erop staat voor mijn neus, ik adem diep in. 3, 2, 1, ren! Met al mijn kracht en gewicht klap ik door de deur heen, ik val vol op de grond en voel 2 angstige ogen naar mij kijken. Wanneer ik opkijk zie ik iemand op een bank zitten, helemaal in elkaar gedoken. "Ww-wie ben jij?" Mijn ogen worden groot, dit meen je niet. "Rutger?!"

- 😘 -