Waar is Rutger?! {A.K.A Furtjuh}

39. Weg

~ Sophie ~

'Wat? Thomas wat is er?' Op zijn telefoon staat een doorgestuurd bericht van Gaby, voordat ik het kan lezen komt er een oproep in beeld. Hij staat huilend en trillend naast me, de tranen vallen als stromende regen op de grond. Niet wetende wat ik moet doen sta ik met grote ogen te kijken, wat is er in hemelsnaam aan de hand?! 'G-Gaby, nee!' Het geluid staat hard genoeg om mee te luisteren, ik focus me op het gesprek om erachter te komen wat er aan de hand is. 'Thomas... We weten het niet zeker. Ik verwacht elk moment de politie aan de deur om een bevestiging te krijgen over wat er aan de hand is.' 'Ik weet niet wat ik moet doen Gaby, het lukt niet meer. Niks! Ik ben helemaal niks zonder Rutger!'

De liftdeuren gaan open, Gaby beëindigd het gesprek met Thomas. 'Thomas? Gaat het?' Ik begeleid hem naar een bankje die tegen de muur aan staat voor de lift. Huilend probeert hij uit zijn woorden te komen, maar ik kan er geen zinnen uit halen. 'Rut!' Krijsend schreeuwt hij het door de galmende hal, ik weet niet wat ik moet doen. 'Hee, rustig. Wat is er aan de hand?' Hij controleert zijn ademhaling en probeert rustig uit zijn woorden te komen. 'Er is een lijk gevonden, in de straal van 17 kilometer van hier.' Mijn hart slaat een slag over en er komt een enorme brok in mijn keel, dit kan niet waar zijn. 'Weten ze zeker... Dat het Rutger is?' Ik slik en er komen tranen in mijn ogen, het is verschrikkelijk om hem zo te zien. 'Nog niet, we horen het zo snel mogelijk.'

We lopen het gebouw uit, beide half sjokkend zonder wat te zeggen. Het enige wat we kunnen doen is wachten tot we bericht hebben van Gaby en de politie. Mijn buik rammelt, we waren van plan om een pokébowl te halen, hopelijk knappen we daar iets van op. 'Zullen we hier maar?' Ik weet dat Rutger en Thomas hier altijd hun pokébowl bestellen, of bestelden... 'Is goed.' We bestellen beide onze favoriet en gaan zitten aan een tafeltje. Thomas zijn telefoon legt hij op tafel, tot hij begint te trillen. 'Marleen.' Hij kijkt naar het berichtje en begint te typen, ondertussen neem ik een hap van mijn pokébowl. 'Iets bijzonders?' Thomas kijkt met rode ogen op, je kunt precies zien waar de tranen langs zijn gerold. 'Valt mee.' Voordat ik  verder wil praten onderbreekt hij me. 'Sorry. Sorry voor alles en als ik kortaf reageer, ik zie het gewoon allemaal even niet meer zitten...' 'Ik begrijp het, het gee-' Tegelijk kijken we naar het scherm, een oproep van Gaby.

- 😘 -