Odkryte tajemnice

6

POV Julii
Podeszła do nas jakaś rudowłosa dziewczyna, kojarzyłam ją ze szkoły. Z tego co się orientowałam, była szkolną dziwką i była zainteresowana Dawidem jak cholera. Uśmiechnęłam się do siebie w duchu, bo to ja się z nim całowałam a nie ta żmija.
- Och, hej Dawiś! - zebrało mi się na wymioty, gdy usłyszałam to zdrobnienie. - Dlaczego nie jesteś w szkole? Tęskniłam za Tobą, szkoda, że tak szybko pojechałeś z ogniska - ta szmata udawała, że mnie nie widzi. Odchrząknęłam głośno i łaskawie na mnie spojrzała. - A ty to kto? - widziałam furię w jej oczach, co mnie szczerze rozbawiło.
- Julia. I lepiej bądź milsza, bo Dawid nie rucha się z takimi wrednymi orangutanami jak ty. Bierze do łóżka tylko te najgrzeczniejsze, prawda KOCHANIE? - zaakcentowałam ostatnie słowo, by dać do zrozumienia Dawidowi o co mi chodzi. Szybko podłapał i objął mnie ramieniem.
- Dokładnie tak. Zresztą ty w łóżku jesteś wspaniała i w roli aniołka, i diabełka - powiedział uwodzicielskim tonem.
- Ekhem! - chrząknęła dziewczyna.
- Masz chrypkę, złotko? Idź juz do domu, bo się przeziębisz a to by była TRAGEDIA - zmrużyła oczy i poprawiła torebkę na ramieniu. - Chodź, Dawid, dokończymy to, co zaczęliśmy - pociągnęłam go za rękę i zostawiliśmy rudą dziewczynę samą. Wspaniałe się bawiłam, dogryzając jej.
- Niezła jesteś. Nie ukrywam, że się zdziwiłem.
- Jeszcze mnie tak dobrze nie znasz - wytknęłam mu język a on złapał mnie za uda i posadził tak, że wiózł mnie "na barana". Doszliśmy tak pod jego blok i weszliśmy do windy. - słowo się rzekło - pocałowałam go szybko, więc na początku nie oddał pocałunku, ale to nie trwało długo. Odsunęłam się i stanęłam obok. Na mino zdezorientowanej miny chłopaka przybiłam sobie piątkę w myślach. - chciałeś diablicę, to masz - puściłam mu oczko.
Resztę dnia spędziliśmy na oglądaniu mojego ulubionego serialu - "Gry o Tron". Nie mogłam uwierzyć, że Dawid tego nigdy wcześniej nie oglądał. Aktualnie oglądaliśmy końcówkę 1 sezonu, 9. odcinek. Czekałam na reakcję Dawida, gdy zobaczy uciętą głowę Neda Starka. Ten moment w końcu nadszedł i gdy spojrzałam na mojego towarzysza, wpadłam w histeryczny śmiech, łzy leciały mi po całej twarzy i prawdopodobnie wyglądałam jak burak. Kojarzycie jak wygląda foka? Ja wyglądałam tak samo, klepiąc w kolano i ledwo oddychając.
- Z czego Ty się śmiejesz?! On zginął, teraz Arya, Sansa, Jon, Robb, Bran i Rickon nie mają ojca! - jego oczy też były zaczerwienione, bo sam uronił parę łez, co mnie rozbawiło jeszcze bardziej.
- N...nic - zdołałam z siebie wykrztusić. Za chwilę się opanowałam i oglądałam dalej. - Wiesz co, nie ma już chipsów, skoczę po nie do sklepu - Biedronka była po drugiej stronie ulicy, więc założyłam buty i wyszłam z bloku. Poszłam do sklepu, kupiłam moje ulubione Lay'sy i sok pomarańczowy, zapłaciłam i ruszyłam z powrotem do mieszkania. Ale przecież nie mogłam pójść normalnie, bez żadnych komplikacji. Spotkałam mojego byłego, który nie wiadomo skąd się tutaj wziął, bo mieszkał na drugim końcu Łodzi.
- Hej Julcia, jak miło Cię widzieć skarbie - zebrało mi się na wymioty. Wyciągnął do mnie rękę, by objąć mnie ramieniem, ale odsunęłam się szybko. Wiedziałam, że Damian nie znosił sprzeciwów, między innymi dlatego zerwałam z nim. Zmarszczył brwi na mój ruch. - tak się bawisz? Jakoś u mnie nie byłaś taka niechętna - kłamał. Nigdy nie uprawiałam seksu, a z nim to już w ogóle. Pieprzony dupek. - Julcia, kochanie, chodź do mnie, pobawimy się, nie pożałujesz - chwycił mnie za nadgarstek. Byłam bezsilna, bo Damian był o połowę wyższy ode mnie. Wyrwałam się i zaczęłam uciekać, ale zwolniłam, gdy zorientowałam się, że mnie nie goni. Świetnie, nie będę miała życia na tym osiedlu.
W złym humorze wróciłam przed komputer, ale nie chciałam, żeby Dawid się martwił, więc nic mu nie powiedziałam. Poza tym ostatnio pobił Filipa, nie chciałam, by to się powtórzyło.