Odkryte tajemnice

14

Obudziłem się zdezorientowany, ktoś potrząsał mnie za ramię i głośno mówił moje imię. Otrząsnąłem się i zobaczyłem, że Julia patrzy się na mnie z przerażeniem w oczach.
- Co się stało?! Wszystko dobrze?
- Przepraszam, nie chciałam cię przestraszyć. Podchodzimy do lądowania, boję się... - powiedziała cicho i zacisnęła paznokcie, wbijając je sobie w dłoń.
- Okej, już nie śpię. Wszystko będzie dobrze, zaraz będziemy w Paryżu! - objąłem Julię ramieniem i tak przesiedzieliśmy całe lądowanie.

Późne popołudnie, lotnisko w Paryżu

- No i jak lot? - zapytałem Julię, gdy szliśmy rękawem do hali.
- Świetnie, zwłaszcza, że prawie cały przespałam. Co teraz robimy?
- Musimy odebrać nasze bagaże. A później złapać taksówkę do hotelu. Mam nadzieję, że jakoś dojedziemy.
Po 20 minutach mieliśmy już nasze walizki i ruszyliśmy w stronę wyjścia.

Lotnisko było naprawdę ładne i duże. Ale mimo tego musieliśmy znaleźć jakiś transport do hotelu. Wyszliśmy z budynku i zaczęliśmy rozglądać się za jakimś autem lub autokarem. Niestety nic nie widzieliśmy, więc usiedliśmy na ławce. Napisałem Marcie SMS'a a Julia zadzwoniła do mamy.
W pewnej chwili coś przesłoniło mi słońce. Podniosłem wzrok i zmrużyłem oczy. Stała nade mną dziewczyna, która wyglądała na tutejszą.

- Bonjour! Na co czekacie? Usłyszałam, że rozmawiacie po polsku i postanowiłam, że zagadam - bardzo się zdziwiłem, że ledwo postawiliśmy nogę w Paryżu a już spotykamy rodaka.
- Cześć! Przyjechaliśmy na tydzień na wycieczkę. To jest moja przyjaciółka, Julia - dziewczyna wstała i podała nowo poznanej dziewczynie rękę. - ja jestem Dawid - podałem jej dłoń.
- Jestem Klara, miło mi was poznać. Widzę, że nie macie podwózki. Mam tu auto na parkingu, może was gdzieś podrzucić?
- Mogłabyś? - powiedziałem, szeroko się uśmiechając.
- Pewnie! Il faut partir!*
Wzięliśmy nasze walizki i poszliśmy za Klarą w kierunku parkingu. Po chwili byliśmy już przy jej aucie, które mi się bardzo spodobało, Julii najwyraźniej też, bo szeroko się uśmiechnęła.