MNG2-26 “fake happiness!"
CHANDREA’S POV
Masakit ang ulo ko, nakakainis naman oh… I slowly open my eyes, haist! I remember everything… hinawakan ko ang dibdib ko at dinama ang peklat na dulot ng operasyun ko, itong puso ko, itong nag pa-pump ng dugo sa buong katawan ko, itong bumubuhay saakin ngayon.. puso ni doss, she sacrifice her self for me… di ako pwedeng maging mahina, di ako pwedeng mag patalo sa mga kalaban ko, if doss want my happy ever after, yun din ang gusto ko.. ngayon mas dapat kung ipag laban ang pag mamahalan namin ni hubby, mas dapat kong makuha ang dapat ay akin…
“buti naman gising ka na!” nilingon ko ang nag salita, it was deejay. May dala syang tray ng pag kain. “kumain ka muna tapos uminom na ng gamut.!” Ang sarap sa pakiramdam na inaalagaan ka ng taong mahal mo kahit di ka pa nya naaalala…
“kelan ka pa nagging doctor ha???” di nya pinansin ang pag tataray ko… naupo sya sa gilid ng kama ako at sinubuan ako, sinakto nyang nakabuka ang bibig ko kaya diretso ang kutsara sa bibig ko.
“kumain ka nalang, at kahit di ako doctor, alam kung kailangan mo munang kumain bago ka uminom nng gamot..” inabutan nya din ako ng tubig, nababaguhan naman ako sa inaasal nya.
“nakakaalala ka na ba???” he look straight to my eyes, kinakabahan ako sa isasagot nya.
“ hindi pa, bakit mo natanong.!” It makes me sad. Di pa din pala… “at kahit naman makaalala ako, si wifey pa din ang wifey ko…!”
“p-pano kung di naman sya ang totoo mong wifey ha???”
“mahal… mahal ko na ata si Julia barretto, kaya kahit di sya ang wifey ko, mamahalin ko pa din sya…!” a-ang sakit, parang binabasag ang puso kong ito.. ang sakit ng mga naririnig ko… “wag ako ang isipin mo, tulog ka ng isang lingo, medyo pa heal na din ang puso sugat mo… makakapasok kana bukas.!”
“i-isang lingo.???”
“oo… akala ko mawawala ka nananman..!” nilingon ko sya. “chandrea… can we enjoy this day together?? Yung tayo lang?”
“h-ha??? Bakit??”
“I just want to be with you now… may sasabihin din kasi ako sayo after this day end.” Nawala lahat ng sakit dahil sa sinabi nya, agad akong gumayak, madaming bantay sa labas ng bahay namin, pero sa likod kami duamaan, aalis kami… gagala kami just like before, at ipapaalala ko sakanya ang lath, di ako papaya na mawala sya saakin, na maagaw sya ni neneng b.. that bitch… ang akin akin lang…
He was holding my hands like before, he was smiling like before…tumatakbo kami ngayon palayo sa bahay namin… nang makarating kami sa kanto ay nan dun si katsumi… he was smiling at bme.. pero kakaiba ang smile nay un, I can see that he was happy at the same thime sad..
