Memories || h.s.

Κεφάλαιο 1

Καθόμουν στο καναπέ του καινούριου μου διαμερίσματος και δεν μπορώ να πιστέψω ότι επιτέλους έφυγα από το σπίτι μου στο Λος Αντζελες και μένω μονή μου εδώ στο δικό μου διαμέρισμα, μακριά από όλους και την βαρετή καθημερινή ρουτίνα του λυκείου.

Γύρω μου υπάρχουν αμέτρητες κούτες με τα πράγματα μου που θα έπρεπε να τα είχα τακτοποιήσει εδώ και ώρα.

Σηκώνομαι από τον καναπέ και πάω στην κουζίνα και αρχίζω να βάζω μερικά πιάτα στα ντουλάπια. Μόλις τελείωσα με την κουζίνα πάω στην κρεβατοκάμαρα να φτιάξω και εκεί τα πράγματα, όταν τελείωσα βάζω πάνω στο κομοδίνο μια φωτογραφία με όλη μου την οικογένεια και χαμογελάω στην ανάμνηση που θυμάμαι σαν να ήταν εχθές εκείνη η ώρα που τραβήξαμε την φωτογραφία...

*flashback*

Hταν η ημερα των γενεθλιων μου εμπαινα στα 15 είχαμε τσακωθεί με την αδελφή μου γιατί ήθελε εκείνη να φορέσει το φόρεμα που φορούσα εγώ άλλα δεν την άφησα, ο πατέρας μας όπως πάντα έλειπε στην δουλειά ήταν από τις λίγες φόρες που ήταν σπίτι μέχρι που...

Κουνάω το κεφάλι μου στην ανάμνηση και πάω κατευθείαν στην κουζίνα να φτιάξω κάτι να φάω, πεινάω σαν λύκος δεν έχω φάει τίποτα. Ανοίγω το ντουλάπι και πιάνω τα μακαρόνια, αποφάσισα να φτιάξω μακαρονάδα. Ανοίγω το ψυγείο να βρω ντομάτες άλλα θυμήθηκα ότι είχα ξεχάσει να πάρω έτσι αποφάσισα να πάω στο διπλανό διαμέρισμα να ζητήσω επί την ευκαιρία να γνωρίσω και τους γείτονες μου.

Πάω στο διπλανό διαμέρισμα και χτυπάω ελαφρά την πόρτα μετά από λίγη ώρα μου ανοίγει ένα αγόρι με μπουκλοτα κάστανα μαλλιά και υπέροχα πράσινα μάτια...φοράει μια λευκή μπλούζα και μαύρο τζιν.

"Θέλεις κάτι;" ρωταει με ενα περιεργο υφος μολις ανοιγει την πορτα.

"Γεια! Μόλις μετακόμισα στο διαμέρισμα απέναντι  και δεν έχω τομάτες, θα μπορούσες να μου δώσεις μια;" ζηταω ευγενικά και με ένα γέλιο στο τέλος.

"Εντάξει περίμενε λίγο..." Πάει μέσα στο διαμέρισμα του και επιστρέφει μετά από λίγα λεπτά με 2 τομάτες στα χεριά του, "Oριστε."

"Ευχαριστώ πολύ!" λεω χαμογελώντας.

Πάει να κλείσει την πόρτα και εγώ τον σταματάω

"Είμαι η Κάθριν Κλαρκς! Χαίρω πολύ!" συστήνομαι προσπαθώντας να σπασω λιγο τον παγο και να μην δειχνω τοσο αγενης.

"Ναι, χαίρω πολύ!" Πάει να κλείσει την πόρτα και τον σταματάω πάλι.

"Δεν θα μου πεις το όνομα σου;" ρωταω και χαμογελαω, ψευτικα.

"Ειμαι ο Harry...Harry Styles!" και κλεινει την πορτα...

Γυρναω στο διαμερισμα μου αναρωτιόντας γιατί να ήταν τόσο αγενής... Μήπως είχε δουλειά; Μήπως κοιμόταν;

Ξεκινάω να βράζω τα μακαρόνια βγάζοντας από την σκέψη μου τον Harry. Τρώω, βλέπω λίγο τηλεόραση και μετά αποφάσισα να κοιμηθώ νωρίς σήμερα γιατί αύριο είναι η πρώτη μέρα μου στο πανεπιστήμιο.