Memories || h.s.

Κεφαλαιο 12

Το πρωί ξυπνάω με το φως του ήλιου που μπαίνει από τα παράθυρα. Είναι Κυριακή οπότε δεν ήθελα να βάλω ξυπνητήρι. Σηκώνομαι απο το κρεβάτι και πάω στην τουαλέτα. Κανω ενα ζεστό μπάνιο και μετα βάζω μια γκρι φόρμα και μια μαύρη μπλούζα. Κατευθύνομαι προς την κουζίνα όπου ανοιγω ένα ντουλάπι, βγάζω μια κούπα και την γεμίζω με λίγο καφέ.

Θυμήθηκα το χθεσινό βράδυ με τον Χαρρυ. Ήταν πολύ ωραία. Με έκανε να ξεχσω τα πάντα και τελικά δεν είναι αυτός που νόμιζα ότι ήταν. Το μονο που αναρωτιέμαι τώρα είναι σε τι κατάσταση βρισκόμαστε.
Θα έλεγα φίλοι.
Τον Ναιαλ θα τον συγχωρήσω αλλά δε του δίνω άλλη ευκαιρία να τα ξαναφτιάξουμε. Γιατί δεν ξερω αν θα με πληγώσει πάλι. Παω να πιω μια γουλιά από τον καφέ μου και είδα πως τον έχω τελειώσει. Σηκώνομαι και βάζω την κούπα μου στον νεροχύτη. Θυμηθήκα οτι δεν είχα πάρει την αλληλογραφία απο το κουτί. Βγαίνω έξω για να την παρω και βλέπω τον Λίαμ.

"Γεια!" με χαιρετάει με ένα φιλικό χαμόγελο.

"Γεια! Τι κάνεις;" τον χαιρετάω και εγώ

"Μια χαρα! Νιώθεις καλύτερα από εχθές; Μας είπε ο Νάιαλ ότι δεν ενιωθες καλά γι'αυτο έφυγες."

"Ναι είμαι μια χαρα δεν ήταν τίποτα," ευτυχώς τους ειπε ότι δεν ενιωθα καλά αν τους έλεγε την αληθεία θα ένιωθα λίγο άβολα.

"Οκ! Χάρηκα που σε είδα τα λέμε αύριο!"

"Θατα πούμε!" του λεω και μπαίνω μέσα στο διαμέρισμα μου και βλεπω τον πρώτο φάκελο από την αλληλογραφία να γράφει Harry Styles.
Πάλι μπερδεύτικαν, έχει ξαναγίνει αυτό άλλη μια φορά. Ανοίγω την πορτα μηπως προλάβω τον Λίαμ να του τα δώσει αλλά είχε ήδη μπει μέσα. Θα του τα πάω αργότερα. Ξεχωρίζω την δική του αλληλογραφία, παίρνω την δική μου και κάθομαι στον καναπε.

Πάντα και στο Los Angeles μου έστελναν κάτι μηνιαία περιοδικά και μου άρεσε να τα διαβάζω. Ήταν σχετικά με την μόδα. Πάντα μου άρεσε να ασχολουμαι με την μόδα με πήγαινε σε αλλο κοσμο. Όλων τους φενονταν παράξενο ότι όταν σχεδίαζα κάποια ρούχα είτε έβλεπα περιοδικά ένιωθα καλύτερα. Το να σχεδιάζω ρούχα το ξεκίνησα οταν πέθαναν οι γονεις μου. Με βοηθούσε να ξεχαστώ αλλά τώρα που μετακόμισα δεν μπορω να το κάνω πια.

Οι ωρες πέρασαν ξεφυλλίζοντας τα περιοδικά. Κοίταξα το ρολόι και είχε πάει 1 το μεσημέρι.
Είδα τα γράμματα του Χαρρυ πάνω στον πάγκο. Ξεχαστικα και δεν του τα πήγα, θα του τα πάω το απόγευμα.
Πεινάω σαν λύκος δεν έχω φάει τίποτα άλλα βαριεμαι και να φτιάξω φαγητό. Είχε μείνει λίγο από εχθές το βράδυ και τοο βάζω στο φούρνο μικροκυμάτων. Μετά από λίγα λεπτα το βγαζω και τρώω.

Μόλις τελείωσα χτυπάει το κινητό μου. Πάω να το σηκωσω και βλέπω ότι είναι η Ράνια. Ενα χαμογελο εμφανίζεται στο πρόσωπο μου. Έχω να της μιλήσω από τότε που εφυγα.

"Χευ Ρανια! Τι κάνεις;" της λεω κατευθιαν μόλις το σήκωσα.

"Γεια! Είμαι μια χαρα εσύ;"

"Πολυ καλά! Μου λείπεις!"

"Και εμένα παρά πολύ! Ανυπομονώ να ερθει το καλοκαίρι να έρθω εκει!Εσύ θα έρθεις ποτέ;"

"Σκοπεύω να έρθω τα Χριστούγεννα αλλά αν χρειαστεί και πιο νωρίς!"

"Τελεια! Χαίρομαι!"

"Εσύ κανένα νέο;"

"Μπα όχι τίποτα...εσύ;"

"Ε, και εγω περίπου...Αυτά λέγονται μόνο από κοντά!"

"Ορίστε ευκαιρία για να έρθεις πιο νωρίς!"

"Καλά θα δω, δεν ξερω με το Πανεπιστήμιο..."

"Θέλω να μου πεις οπωσδήποτε! Πρέπει να κλείσω τώρα γιατί εχω να πάω από την αδερφή σου να βγούμε με την Ρεμπεκα. Τα λεμε σύντομα! Να πέρνεις τηλέφωνο μην με ξεχάσεις!"

"Εντάξει θα σε περνώ! Καλα να περάσετε!" με αυτό κλείσαμε το τηλέφωνο.

Μάζεψα το πιατο μου και μετά πήγα στο δωμάτιο μου να δω λίγο τηλεόραση. Ξαπλώνω στο κρεβάτι και βρήκα να δω ένα επισοδιο the vampire diaries.

Κατευθείαν πήγε το μυαλό μου στην Ράνια. Λάτρευε να βλέπει αυτή την σειρά, το ίδιο και εγώ. Έχουμε πολλά κοινά και πριν φύγω συνηθιζα να της λεω τα πάντα. Θέλω παρά πολύ να την δω και να της πω όλα όσα έγιναν. Θα πάω κανένα Σαββατοκύριακο. Πριν καλα καλα το καταλάβω με είχε πάρει ο ύπνος.

.

.

.

Ξυπνάω και βλέπω ότι κοιμάμαι 3 ώρες. Σηκώνομαι κατευθιαν επάνω και πλένω το πρόσωπο μου. Ήταν 5:30 το απόγευμα και αποφάσισα να πάω την αλληλογραφία στον Χαρρυ. Ελπίζω να μην κοιμάται.

Φτιάχνω λίγο τα μαλλιά μου και παω στο διαμερισμα του. Χτυπάω το κουδούνι και αργεί να μου ανοίξει. Μπορεί να έχει δουλειά. Μετά απο λιγα λεπτά μου ανοίγει την πορτα.

Είναι χωρίς μπλούζα μόνο με ένα αθλητικό σορτσάκι. Το σώμα του έχει αρκετα τατουάζ. Είχα δει ότι είχε κάποια στα χερια του αλλα δεν το ηξερα ότι είχε και στο σώμα. Έχει τέλειο σώμα... Πριν το καταλάβει οτι τσεκαρω το σώμα του, αλλάζω βλέμμα και καταλαβαινω ότι είναι λαχανιασμένος.

"Γεια! Ήθελα να σου φερω την αλληλογραφία σου. Καταλαθος ήταν στο κουτί μου."

"Α οκ ευχαριστω πολύ! " μου λέει και περνει τα γράμματα

"Σορρυ που άργησα να ανοιξω αλλά έκανα λίγο γυμναστική, περνά μέσα."

"Όχι εντάξει αν δεν μπορείς μπορώ να φύγω δεν έχω πρόβλημα"

"Όχι τελείωσα τώρα, έλα περνά μέσα..." μου λέει και περνάω μέσα.