Memories || h.s.

Κεφάλαιο 21

ΕΡΏΤΗΣΗ για την αφιέρωση στο επόμενο κεφάλαιο: Πως λένε την κολλητή της Κάθριν από το Λος Άντζελες?

Αυτό το κεφάλαιο είναι αφιερωμένο στην SweetyDreamer! Βρήκε σωστά την ερώτηση στο προηγούμενο κεφάλαιο <3 <3

Είναι λίγο μικρό συγγνώμηηη <3
ENJOY!! :D

___________________________

Την επόμενη ημέρα αποφασίσαμε με την Μαίρη να βγούμε έξω για καφέ.

Αυτή την στιγμή καθόμαστε σε ένα τραπέζι η μια απέναντι από την άλλη, πίνοντας τον καφέ μας και συζητώντας για διάφορα θεματα.

Ξαφνικά βλέπω την Μαίρη να αλλάζει έκφραση και ένα πονηρό χαμόγελο έρχεται στα χείλη της.

"Λοιπόν... Για πες μου... Τι έγινε χθες με τον Χαράλαμπο μας." (δεν μπορούσα να μην το βάλω ταίριαζε πολύ εδώωω :ρ)

"Τον Χαρρυ λες;" της λεω και ένα ελαφρό γέλιο φεύγει από τα χείλια μου.

"Ναι"

"Εμ...τίποτα γιατί ρωτάς?" δεν θα ήθελα να της πω ακόμα ότι φιληθήκαμε.

"Έλα τώρα αφού σας ξέρω... Κάτι έγινε..."

"Καλά...φιληθήκαμε," δεν μπορούσα να κρύψω το χαμόγελο μου ήμουν υπερβολικά χαρούμενη με αυτό που έγινε εχθές έτσι πολλές φορές της ημέρας όταν το σκεφτόμουν χαμογελούσα σαν ζαβό...

"Ωωω..εξελίξεις βλέπω!"

"Χαχα"

"Καιι...Πως ήταν;"

"Τι πως ήταν βρε Μαίρη; Αφού ξέρεις και γενικά όπως μπορεί να είναι ένα φιλί με το πρόσωπο που σ'αρέσει."

"Σωστά! Συγγνώμη, απλά έχω αλλού το μυαλό μου τώρα τελευταία και δεν σκέφτομαι κανονικά."

"Μμμ! Που το έχεις το μυαλό σου Μαίρη;" λέω με χαρούμενο ύφος

"Εντάξει τώρα... ξέρεις..."

"Στον Ζέιν. Αλήθεια τα πάτε καλά εσείς οι 2.."

"Μμμ," ένα ελαφρό κόκκινο χρώμα κάνει την εμφάνιση του στα μάγουλα της Μαίρης.

"Τέλος πάντων. Ξέρεις γιατί δεν ήρθε η Έλενα;" αλλάζω το θέμα για να την κάνω να νιώσει πιο άνετα.

"Εμμ... νομίζω την ήθελαν οι γονείς της για κάτι... Δεν ξέρω ακριβώς..."

"Αχαμ οκ"

"Τα Χριστούγεννα γίνεται πάντα ένας χορός εδώ κοντά και είναι πολύ ωραία θα ήθελες να πάμε μαζι;" μου προτείνει. Ήρθαν κιόλας τα Χριστούγεννα...

Περνάει γρήγορα ο καιρός. Ούτε που το κατάλαβα ότι έχουν περάσει 2 μήνες από τότε που έχω μετακομίσει Νέα Υόρκη!

"Δεν ξέρω ακόμη. Μάλλον θα πάω Λος Άντζελες να κάνω Χριστούγεννα με την οικογένεια μου..."

"Αα οκ έτσι κι αλλιώς έχουμε ακόμα 10 ημέρες μέχρι τότε. Θα δούμε..."

"Ναιι..." Βγάζω το κινητό μου από την τσέπη του μπουφάν μου για να δω τι ώρα είναι. Έχει πάει 11:30. Βλέπει και η Μαίρη την ώρα και γουρλώνει τα μάτια της.

"Τι έγινε; Τι έπαθες ξαφνικά;"

"Είναι 11:30 και 12 έχω ραντεβού με τον Ζέιν!"

"Αα έλα τότε πάμε να φύγουμε," πληρώνουμε τους καφέδες και βγαίνουμε έξω στον χιονισμένο δρόμο. Βάζω το σκουφάκι μου στο κεφάλι μου γιατί κάνει πολύ κρύο και ξεκινάμε να περπατάμε προς το σπίτι της Μαίρης.

Δεν είχα φέρει αυτοκίνητο λόγω του χιονιού πράγμα που σημαίνει ότι πρέπει να περπατήσω μέχρι το σπίτι και είναι κάπου στα 15' δρόμος με τα πόδια από εδώ. Όσο περπάτημα δεν έχω κάνει στην ζωή μου θα το κάνω τώρα.

Αφήνω την Μαίρη σπίτι της και εγώ συνεχίζω να περπατάω.

.

.

.

Εξουθενωμένη, μπαίνω μέσα στο διαμέρισμα μου και βγάζω το μπουφάν μου. Το να περπατάς παραπάνω από 30' στο χιόνι είναι πολύ κουραστικό. Αλλάζω σε κάτι πιο άνετο και ξαπλώνω στον καναπέ μου ανοίγοντας την τηλεόραση.

Αφήνω οτιδήποτε έχει ήδη σε αυτό το κανάλι και το μυαλό μου πάει αμέσως στον Χάρρυ. Δεν μπορώ να το βγάλω καθόλου από το μυαλό μου.

Δεν ξέρω ο τρόπος που με κοιτούσε και το χαμόγελο του, ο τρόπος που μου ψιθύρισε 'και εγώ σ'αγαπω' στο αυτί μου, με κάνει να νιώθω πάλι τις πεταλούδες στο στομάχι μου.

Ξαφνικά χτυπάει το κινητό μου και με βγάζει από τις σκέψεις μου. Βλέπω στην οθόνη να δω ποιος είναι και βλέπω το όνομα της αδελφής μου...