Memories || h.s.

Κεφαλαιο 25

2 ημέρες μετά...

Τα πράγματα κυλούσαν ήρεμα αυτές τις ημέρες.

Με πήρε χθες τηλέφωνο ή αδελφή μου, τσιριζοντας στο τηλέφωνο από την χαρά της γιατί ο Ίαν της ζήτησε να πάνε πρώτα ένα ραντεβού λίγες ημέρες πριν από τον χριστουγεννιάτικο χορό έτσι ώστε να γνωριστούν καλύτερα.

Σήμερα είναι τα γενέθλια μου. Ποτέ δεν ήμουν τόσο χαρούμενη όταν θα έρθει αυτή η ημέρα. Απλά το θεωρούσα κάτι ασήμαντο, ότι απλά θα μεγάλωνα κατά ένα χρόνο. Τέλος πάντων, αποφασίσαμε με τον Χάρρυ, βασικά αποφάσισε (γιατί εκείνος είναι πιο ενθουσιασμένος για τα γενέθλια μου, περισσότερο ακόμα και από ένα παιδί όταν πέρνει το δώρο των Χριστουγέννων), να πάμε σε ένα εστιατόριο, το οποίο είναι λίγο μακριά από την πόλη που μένουμε. Επίσης μου είπε στην αρχή να φοράω άλλα ρούχα και όχι φόρεμα γιατί θα κάνουμε κάτι “περίεργο”.
Ένας Θεός ξέρει τι έχει βάλει στο νου του.

Μέχρι στιγμής με έχουν πάρει όλοι οι συγγενείς μου τηλέφωνο, τα κορίτσια, η Ράνια, η θεία μου με την αδελφή μου και πρωί πρωί κατά τις 8 χτύπησε το τηλέφωνο μου και ήταν τα αγόρια τραγουδώντας μου το “happy birthday”. Εκείνη την ώρα μου ήρθε να τους σκοτώσω πού με ξύπνησαν αλλά, ταυτόχρονα το έβρισκα και γλυκό που το θυμήθηκαν και με πήραν νωρίς.

Αυτή την στιγμή είναι 6:00 μ.μ. και ετοιμάζομαι για την έξοδο μου με τον Χάρρυ. Ναι, από τόσο νωρίς γιατί λέει, θέλει να κάνουμε αυτό το “περίεργο” πράγμα το οποίο θα πάρει ώρα.

Έφτιαξα τα μαλλιά μου μπούκλες και το make up μου θα το βάλω την ώρα που πηγαίνουμε στο εστιατόριο... Για τώρα επέλεξα ένα μαύρο στενό παντελόνι με μια μπεζ πλεκτή μπλούζα και καφέ μπότες, και για μετά μία δαντελωτή, άσπρη, φούστα και μια βυσσινί μπλούζα που τα ενώνει μια καφέ ζώνη.

Μέχρι τις 7 είμαι έτοιμη και περιμένω τον Χάρρυ να έρθει να με πάρει.

Χτυπάει το κουδούνι και εγώ βάζω το μπουφάν μου, παίρνω την τσάντα μου και μια σακούλα με τα ρούχα μου για μετά. Ανοίγω την πόρτα και με περιμένει με ένα τεράστιο χαμόγελο και τα χέρια του είναι μέσα στις τσέπες του παντελονιού του.

Μόλις τον βλέπω αυτόματα εμφανίζεται και στα χείλη μου ένα χαμόγελο.

“Χρόνια πολλά!” μου λέει και με αγκαλιάζει σφικτά.

“Ευχαριστώ, αλλά... Χάρρυ δεν μπορώ να αναπνεύσω...”

“Ουπς... Συγγνώμη” μου λέει και βγάζει τα χέρια του από γύρω μου, δίνοντας μου ένα ελαφρό φιλί στα χείλη “Πάμε;” με ρωτάει.