ARTIK YANABİLİRSİN

Karanlık Adam

Bir adam, geçmişinin karanlığıyla yaşayan aydınlıkta yanan bir adam. Karanlığın onu doğurduğunu kabullenmiş ve aydınlıkta nasıl olurdu yaşamak diye bile düşünmemişti. Hayatına girenlere tanıdığı süre içinde istediğini verir istediklerini alır ve hiç varolmamış gibi yok olurdu. İçini kendi bile bilmediği bi sandığa hapsetmiş, dışı gibi ıssız, acımasız, bir var bir yok hayatını yaşarken intikamını alıyordu hayattan. Yaşamak için ölüyordu. Her an her hücresiyle karanlıkla sevişirken, yüzünü yıkarken sabahları ve her nefesinde solurken karanlığı zevk alıyordu yok olmaktan. Her gün tekrar tekrar.
Lüks bir yaşam, evler, arabalar herkese yeterdi yaşamak için. Hayır yanlış herkesin yaşamak için nedenleri farklıydı. Kıyas kabul etmezdi acılar. Yaşamak için yetmedi adama zenginliği. Kendini yaşatmanın öldürmek olduğuna inandı. Fiziksel bi ölüm değildi bu. Bir adam, bir gece ruhunu karanlığa gömdü.
Her zaman istenilendi. Tüm karizmasıyla peşinde koşulan bir adamdı ve bunun kesinlikle farkındaydı. Ne kadar umrundaydı hiç. Değişen hiç birşey olmazdı hayatında, yatağında beliren silüetlerin dışında.
O gün kapıdan girip dümdüz üzerine doğru yürüyen bi çift yeşil göze takılmıştı gözleri ama her zamankinin aksine o can alıcı bakışlarını atıp çekememişti umursamazca.

🥀

Mumdan Kadın
Bir kadın, aşktan olma, sevgiden doğma bir kadın. Yok olmasını istediği yalanların içinde bir doğru kadın. Ateşin nasıl yaktığını biliyordu artık. Rengi kırmızıydı tadı acı. Her yıl dönümünde kendiyle beraber yaş alırdı içindeki sevilmek isteği. Çevresindeki herkes kendilerince onu severken bir babası sevgisini göstermeyi becerememişti. Pazılının parçaları eksikti. Ve o kayıp parça saklandığı yerde binlerce kilit altındaydı. Belkide çoktan kötü adamların eline geçmişti ve onu yok etmişlerdi. Umudu yaralarda alsa ayakta kalmayı başarıyordu. Hayal etmenin ve beklemenin kaybının çok ağır olmadığını bilerek yaşıyordu. Saçlarına taktığı yıldızların uçlarından tutup çekiştirselerde kaydıramazlardı hiç birini. O kadar güzel seviyordu ki kadın inanmıyorlardı böyle sevilebileceklerine kaçarak bir suçlu gibi rahatlatıyorlardı içlerini. Kalbiyle yönünü bulmaya çalışan birinin kalbinin acımasını da acının yangına dönüşüp kül edene kadar yakmasını da göze alması gerekirdi.
Bir mutlu an için bin kere yan.