Vluchtten #2 {Voltooid}

Chapter 6

Link p.o.v.

Ik hoorde dingen piepen. 'Harm...' Zei ik heel zachtjes, omdat mijn keel voelde alsof die dichtgeknepen zat. Ik voelde dat een hand die van mij pakte. 'Link?' Ik probeerde mijn ogen te openen maar het lukte niet. 'Ja...' Zei ik met het kleine beetje lucht in mijn keel. 'Link, probeer rustig te ademen.' Ik merkte niet eens dat ik slecht ademde, maar nu hij het zo zei snapte ik wat hij bedoelde. Hoe rustiger is deed hoe moeilijker het word. 'Het spijt me... het lukt... niet...' Ik voelde me langzaam leeg toen ik geen stem meer hoorde. Een pijnscheut ging door mijn lichaam. Ik schreeuwde. Ik hoorde mensen op me af rennen. 'We verliezen zijn contact.' Zei een zware stem. 'Link, ga niet weer weg!' Zei Harm zachtjes. Ik voelde mijn wang nat worden. Langzaam verdween mijn gehoor weer en was ik weer in dezelfde waas als eerder.

Jeremy p.o.v.

Ik voelde een hand op mijn schouder en ik draaide me om. 'Harm, gaat alles goed?' Vroeg ik bezorgd toen ik zijn witte gezicht zag. 'Ja... alleen moe...' Ik pakte zijn hand vast en vroeg:' Zullen we naar huis?' Harm knikte. Ik wou weglopen maar zag dat Harm moeite had met lopen. Ik tilde hem naar de bushalte, tijdens de reis is hij in mijn armen in slaap gevallen. Ik glimlachte zachtjes naar hem. De bus stopte en ik tilde Harm weer op en liep naar ons huis, daar legde ik hem in bed en ging ernaast liggen, langzaam viel ik zelf ook inslaap.

Harm p.o.v.

Vuur, verdriet, huilende kinderen. Ik was er een van. Terwijl ik wegrende van mijn ouders had ik ze ook kunnen redden. Maar nee... ik rende weg... het was mijn schuld. De stemmen van mijn ouders, vrienden, familie zeggen het na. Het is allemaal mijn schuld... mijn schuld...

'Mijn schuld!' Schreeuwde ik waardoor ik wakker werd. Ik voelde een lege plek naast. 'Jer... alsjeblieft.' Zei ik zachtjes en huilend. Ik deed het licht aan en zag Jer langzaam overeind komen. Hij schrok van mijn betraande gezicht en kroop weer in bed. Hij legde mij zachtjes naast hem en zei:' Wat is er gebeurd, mijn lieve Harmpje?' 'Het is mijn schuld...' Herhaalde ik, terwijl het beeld van het brandende huis voor mijn ogen bleef staan. 'Wat dan?' Vroeg Jeremy. 'Dat iedereen dood is...' Jeremy deed het licht uit en ging liggen. Hij trok me dicht tegen zich aan en aaide zachtjes mijn arm. 'Harm, niks is jou schuld... Ook niet dat jou ouders dood zijn.' Zei hij. Terwijl de tranen bleven stromen voelde ik me wel op mijn gemak.

Joost p.o.v.

Met steken in mijn hoofd werd ik wakker. Schokken gingen door mijn lichaam en ik beet op mijn kiezen om niet te schreeuwen of huilen. Ik keek om me heen en zag dat ik in een afgesloten kamer zat. Naast me was een knop, ik drukte erop en na een paar minuten kwamen er wat artsen binnen. 'Wat is er gebeurd?' Vroeg ik moeilijk door de pijn. 'Oh god, je bent wakker.' Zei Jeremy. 'Hoelang heb ik geslapen?' Een dag, maar het is bijzonder dat je nu al weer wakker bent. Ik voelde me niet op mijn gemak met al die mensen hier. 'Wat gaan ze nu doen?' 'Ze gaan testen of alles goed gaat.' Zei Jeremy. De artsen liepen weg en zeiden iets tegen Jeremy. Jeremy zei:' Kan je staan?' Ik knikte en ging op de rand van het bed zitten. Jeremy stond voor me en zei:' Als het niet lukt moet je het zeggen.' Ik stond op maar vie, gelijk door mijn knieën. 'Het lukt niet...' zei ik zacht. Jeremy hielp me overeind. Eigenlijk wou ik dit niet, het liefst wou ik nu gewoon huilend weggerend... 'Jer... waar is Link eigenlijk?' Vroeg ik zacht terwijl hij me door het gangenstelsel van het ziekenhuis heen leidde. 'Link... die is nog niet wakker.' 'Huh?' Ik keek hem raar aan. 'Ik vertel het je later nog wel.'

Moe viel ik op mijn bed. De onderzoeken waren erg vermoeiend voor het gene wat mijn lichaam nu aan kon. Ik sloot mijn ogen en viel inslaap.

I'm crying.....

Voor de mensen die hem niet kennen...
Ik zou hem kijken, hij is echt geweldig....