Vluchtten #2 {Voltooid}

Hoofdstuk 19

Harm p.o.v.

'Jer, ik voel me niet goed...' Zei ik. Ik keek op de wekker. 07:27... 'Wat is er dan liefje?' Vroeg Jeremy en hij deed het licht aan. 'I-Ik ben misselijk...' Zei ik zachtjes. Jeremy keek naar mijn bleke gezicht en voelde aan mijn voorhoofd. 'Ik denk dat je koorts hebt.' Zei Jeremy. Ik zuchtte zachtjes. 'Ga maar weer slapen. Je hoeft er nog niet uit.' Zei Jeremy. Ik sloot mijn ogen maar kon niet inslaap vallen. Jeremy stapte uit bed en ik voelde een grote leegte binnenin me.

Joost p.o.v.

'Link, we moeten zwarte kleding aan doen zei mijn vader.' Ik stond voor mijn kast en pakte wat zwarte kleding. Ik kleedde me om net zoals Link. 'Gaat alles goed Joost?' Vroeg Link toen hij zag dat ik bleek was. 'Ik ben bang...' Zei ik zacht. Link pakte mijn hand en zei:' Alles komt goed hoor.' We liepen naar beneden waar alleen Jeremy zat. Jeremy zei:' Wow, zijn jullie gothic geworden ofzo.' En hij lachte. Ik rolde met mijn ogen en zei bot:' Nee, we hebben zo een begrafenis.' Jeremy was gelijk stil en zei:' Sorry.' 'Geeft niks.' Zei Link. Ik at mijn ontbijt en Link vroeg:' Waar is Harm?' 'Ziek. Het heerst ook...' Link knikte en keek naar mij. 'Weet je zeker dat je je goed voelt?' 'Ja, ik voel me echt geweldig! Mijn zus word vandaag begraven dus ik ben op en top blij!' Tranen kwamen in mijn ogen. Jeremy schrok van mijn plotselinge boosheid. 'Joost, rustig.' Zei Link, in poging me te sussen, maar met geen effect. Tranen rolden over mijn wangen. 'Ja, rustig zijn kan ook echt!' Schreeuwde ik nog harder. Harm kwam naar beneden. Hij zag er verlept uit. 'Wat gebeurt hier?' Vroeg Harm nog half slaapdronken. 'Ik ga wel even samen met Joost naar buiten.' Zei Link en hij pakte mijn hand. 'Hier, doe je schoenen en je jas maar aan want het is koud.' Zei Link en hij had onze jassen in zijn handen. Ik deed mijn schoenen aan en pakte mijn jas uit Link's hand. 'Ga je mee.' Vroeg Link. Ik knikte en sjokte achter hem aan de auto in.

'Link, waarom wil je eigenlijk mee naar de begrafenis?' Vroeg ik toen we samen op een bankje zaten. 'Iemand moet jou toch troosten?' Zei Link en hij schoof dichter naar me toe. Ik glimlachte naar hem en hij glimlachte terug. 'Zullen we alvast naar de kerk? Ik moet daar staan voor de dienst.' Link knikte en we stapten de auto in en reden naar de kerk.

Naar heel veel handen te hebben gekregen en te vaak het woord: gecondoleerd gehoord is het eindelijk klaar... Al deze mensen zijn voor één persoon gekomen... Ik ging naast Link zitten en hield zijn hand stevig vast. Wanneer de dienst was afgelopen stapten ik en Link weer de auto in om nar de begraafplaats te rijden. Mijn wangen waren nog vochtig door de tranen die erover heen gleden. 'Joost, nog even....' Hoorde ik Link mompelen. Ik keek naar buiten, het was een grijze dag. De perfecte dag voor een begrafenis.

'Ik geef nu het woord aan Joost...' Zei de man. Ik schrok. Ik heb niks voor bereid. Link zag dat ik schrok en pakte mijn hand. 'We gaan dit samen doen.' Zei Link zacht zodat niemand het hoorde. We liepen naar voren en ik begon te vertellen... 'Beste mensen... We zijn hier om Nikki Bouhof te begraven. Ze was een prachtig meisje... Ze was er altijd wanneer iemand haar nodig had, alleen niemand wist wat er echt speelde...' Mijn stem stopte. Ik kon niet meer... Ik sloot mijn ogen en ademde langzaam in en uit. Ik hoorde Link's zijn stem die begon te spreken. 'Niemand wist dat ze dit van plan was. Het was een grote schok voor ons allemaal. Daarom zijn we nu hier om die mooie momenten die we met haar hebben beleefd te herbeleven.' Ik opende mijn ogen en zag tranen over zijn wangen stromen. 'We gaan haar allemaal missen en we zouden haar nooit vergeten...' Maakte ik het nog af. We liepen weer terug naar de plek waar we stonden. 'Link, heel erg bedankt.' Zei ik en ik knuffelde hem. Hij liet mijn hand los en vroeg:' Waarvoor?' 'Dat je er altijd bent wanneer ik je nodig heb.' Zei ik zachtjes. Ik liet hem los en sloeg mijn arm om Link heen en luisterde naar de dingen die nog werden gezegd.

'Je hebt het goed gedaan schat.' Zei Link wanneer we de begraafplaats afliepen. Ik glimlachte zachtjes en stapte weer de auto in. 'En nu naar huis...' Zei Link. Ik knikte en we reden naar huis.

Ja... Dit was best moeilijk om te schrijven....
Maar ik hoop dat jullie het leuk vonden.
Doei!