Bad Friends

I

Siedziała przy oknie. Ciepłe promienie letniego słońca oświetlały jej pomarszczoną twarz. Zamknęła oczy, uśmiechając się do siebie. Myślała o tym, co wydarzyło się do tej pory, myślała o swoich przyjaciołach. Nadal nie miała pojęcia, dlaczego tamtego zimowego poranka nie zastała ich w domu, dlaczego tak nagle ją zostawili.

Do pokoju weszła młoda kobieta o lśniących, kasztanowych włosach i piwnych oczach. Była do niej w pewien sposób podobna z wyglądu i charakteru.

-Cześć ciociu Edith - powiedziała słodkim głosem, podchodząc do staruszki siedzącej w fotelu i całując ją w policzek.

-Witaj skarbie - odparła lekko zachrypniętym głosem. - Proszę, usiądź - drżącą dłonią wskazała na drugi fotel.

Dziewczyna zajęła miejsce obok i spojrzała za okno.

-Na co tak patrzysz?

-Na słońce. Na niebo, ptaki, drzewa... Wspomnienia.

-Wspomnienia? - Nie rozumiała co to znaczy. Przecież nie można patrzeć na wspomnienia.

-A tak - uśmiechnęła się szerzej - nie rozumiesz? - Alex pokręciła przecząco głową. - Zaraz ci wszystko wytłumaczę drogie dziecko. - Kobieta wstała i chwiejnym krokiem, podpierając się drewnianą laską podeszła do szafki przy łóżku. Lekko się schyliła i z jej głębi wyciągnęła biało-szarą, lekko podniszczoną i podartą teczkę, po czym wróciła na swoje poprzednie miejsce. - Proszę. Otwórz ją.

Jej siostrzenica delikatnie otworzyła papierową teczkę. Piwnym oczom ukazał się ręcznie napisany testament.

-Co to jest? - Zapytała z lekkim przerażeniem w głosie.

-Przeczytaj.

"Ja, niżej podpisana - Meredith Harris - spisuję oto na tej kartce papieru swój testament.
Niniejszym zapisuję cały mój majątek mojej siostrzenicy - Alex Collins. Przekazuję jej również wszystkie moje dobra rzeczowe, które znajdują się w moim mieszkaniu.
Mojej siostrze - Tamarze Collins - zapisuję jedną czwartą wszystkich moich oszczędności oraz list znajdujący się w tej teczce.
To wszystko.

Podpisano: Meredith Harris"

-Ciociu, dlaczego? - Spojrzała na nią ze łzami w oczach.

-Skarbie, mam już sto jeden lat. Mój czas tutaj powoli się kończy - nie przestawała się uśmiechać. - Ale zanim odejdę, chcę ci o czymś opowiedzieć. O czymś, o czym nikomu nigdy nie wspominałam.

-To brzmi trochę groźnie - stwierdziła, na co kobieta wybuchła śmiechem.

-To będzie historia o mnie i moich przyjaciołach. Ich rysunki masz w tej teczce.

Położyła testament na małym stoliku, odsłaniając piękne ołówkowe szkice tylko lekko muśnięte kolorowymi kredkami. Przeglądała je z niemałym zachwytem.

-Kim oni są? - Spytała przyglądając się czterem postaciom.

-To, jest Jason - wskazała pomarszczonym palcem na mężczyznę o długich włosach i uwodzicielskim uśmiechem na ustach. Był dość specyficznie ubrany, a na jego ramieniu siedziała mała mysz. - Prowadził sklep z zabawkami, które zresztą sam robił.

-To on zrobił tego króliczka? - Dopytała spoglądając na ciotkę.

-Tak. Mogłabyś mi go podać? - Skinęła głową i szybciutko zgarnęła dwukolorowego pluszaka leżącego na łóżku. - Dziękuję skarbie.

Uśmiechnęła się, ponownie siadając w miękkim fotelu.

-A to kto? - Spojrzała na kolejny rysunek przedstawiający mężczyznę całego pokolorowanego na szaro z odznaczającymi się złotymi oczami i uśmiechem. Owijały go sznurki tego samego koloru.

-Puppet.

-Kto?

-Puppeteer, lub Lalkarz, jak wolisz - odparła. - Ah tak, robił wspaniałe teatrzyki - kąciki jej ust znów uniosły się do góry.

-Teatrzyki? Był aktorem?

-Nie. Marionetkarzem. Wspaniałym i jedynym w swoim rodzaju. - Na chwilę myśli kobiety zaczęły znów krążyć wokół tamtego zimowego poranka.

-Ciociu, ciociu! - Mówiła raz po raz. Starsza kobieta wzdrygnęła się i spojrzała na swoją towarzyszkę. - Coś się stało?

-Nie. Po prostu się zmyśliłam - odpowiedziała i spojrzała na kartkę, którą dziewczyna trzymała w swoich - dość drobnych jak na jej wiek - rękach. - Oh Candy... Wariat jakich mało - zaśmiała się - z nim zawsze było sporo kłopotów.

-Dlaczego?

-Powiedzmy, że ten clown miał nie po kolei w głowie.

-Był clownem? A ten?

-To Laughing Jack. On też był clownem.

-Nie jest zbytnio kolorowy - stwierdziła porównując ich obu.

-Przeżył dość ciężkie chwile. Jeśli starczy nam czasu to ci o tym opowiem.

Jeśli starczy nam czasu -  przełknęła gulę w gardle; nie chciała tracić ciotki. Lubiła z nią rozmawiać mimo iż matka dziewczyny nie potrafiła się dogadać z Meredith.

-Oh, prawie bym zapomniała! Jest jeszcze Pan Glutton.

-Kto? - Zdarzało się, że starsza kobieta mówiła coś, o czym nikt poza nią nie miał pojęcia.

-Pan Glutton to ogromny, pluszowy, pięciometrowy wąż. Niestety biedak siedzi sam u mnie w mieszkaniu i zbiera kurz, ponieważ mimo iż chciałam, to nie pozwolili mi go ze sobą zabrać - zasmuciła się lekko. - Ale już niedługo będzie miał nową przyjaciółkę - spojrzała na piwnooką.

-Ciociu ja nie mogę...

-Owszem możesz. Nie chcę by ktoś obcy robił cokolwiek z moimi rzeczami.

-A mama? Możesz jej wszystko oddać.

Pokręciła energicznie głową.

-Twoja matka tego nie zrozumie. Nigdy niczego nie rozumiała. Zawsze brakowało jej odrobiny luzu i... Wyobraźni. Nie to co tobie moje dziecko - uśmiechnęła się ciepło.

-Ale ja też niczego nie rozumiem. Nie mam pojęcia o czymm mówisz.

-Dlatego chcę ci wszystko opowiedzieć Alex - rzadko mówiła do niej po imieniu. - Ale najpierw zrób nam herbaty, żeby było przyjemniej.

Zadowolona skinęła głową i postawiła wodę na herbatę. Nie miała pojęcia co konkretnie ciotka chce jej przekazać, ale wiedziała, że wysłucha jej do końca. Nawet jeśli to, co powie będzie totalnym absurdem.