Kifayetsiz Cümleler

Umut Gitti

İçimiz hep başlamayan sonlarla dolu, belkide bakması kolay çiçekleri sevmeliydi insan, kır papatyalarını değil...
Sahi sevmeli mi insan?
-Herşeye rağmen sever, sevmeli...
Bir yoku sever mi peki insan?
-Var olma umuduyla sever, sevmeli...
Peki hiç dönmeyeceğini bildiği bir gideni?
-Vazgeçmedikten sonra insan uçurumu bile sever... Ama işte uçurumun kıyısına geldiğinde anlar, amalarla atlayamayacağını...
Ama anlamaz keşkelerle sevemeyeceğini...
Ah şu insan denilen canlı anlamakta mı zorluk çeker, yoksa hep zoru mu sever?
Sen hiç en ince yerinden "Umudundan" kırıldın mı?
-Benim Umutlarım paramparça...
Her gece, yarına günaydın diyebilecek umutlar bırakan ben bile, bir gece bundan vazgeçtim. Kalan umutlarımı özgür bıraktım o gece, sırf bir daha umutsuzlukla boğulmiyim diye...
Oysa ki insan çok şey istemezdi;
Birinin umudu olabilseydi...
Peki ya insan ne yaptı?
-Umut dolu insanlardan sadece gitti...
Gitti mi?
-Kendini kandırmaktan öteye gidemez insan, Kaçtı diyememekte insanın ayıbı olsun o zaman...
Zaten bir gün herkes gider o günde hep yarındır ve umutlarını yarım bırakır...
Şimdi size soruyorum;
Gerçekten yarınlarin güzel olabileceğine inananlar var mı?
-Galiba benim yok...
Unutmayın herkes umudu kadar yaşar...
Umudun kadar iyisindir...
Ve iyi insanlar unutulmaz, hayatında olmasalar bile varlığını bilmen yeterlidir...
Sizin umudunuz olmasada, iyi ve güzel insanlarin umuduyla mutlu olmaya çalışın...

Öyleyse,
Hep Umutla kal-ın mutlu kal-ın...
Hoşça kal-ın...
İyi kal-ın...
İyi.