Kifayetsiz Cümleler

Biri Bilmez, Bilse Gitmez

Herkes yalnızdır..
Ama herkes farklı yaşar yalnızlığı...
Şimdi sizlere tren istasyonunda doğmuş, geceleri büyüttüğüm umutlarımı yazacağım... Yazamadıklarımda olacak, ne yazarsam yazayım hep eksik kalacak bir şiirim var çünkü...
Dibe vurmadan yazmanın ne olduğunu bilemez insan, ve herkese göre şiir aynı değildir. Sana göre sözcüklerden oluşan yazılardır, başkasına göre sevdiği kişinin gülüşü...
Herkesin bir şiiri vardır bu hayatta, ama herkes şiirinin sahibi değildir.
Neyse konudan sapmayalım, mümkün olduğu kadar en azından...
Benim bir umudum var, binlerce umutsuzluğumdan doğmasını istediğim. Ben her şeyi bir kenera bırakıp "O" umudumu yanıma almak istiyorum...
Ben yine hayatı sevmek istiyorum...
Ama korkuyorum, korktuklarım büyüttü beni ama yinede korkuyorum... Birini kaybetmek ağırdır. Çünkü onu sende yaşatan bir şeyler kalır.
Ama korkularını yenmelidir insan, bugüne kadar yazdığı bütün şiirleri yırtmalı, hayallerini bile unutmalı, en önemlisi bir daha hiç yazmayacakmış gibi kalemini kırmalı... Çünkü dışarıdan bakan yazılanları hep birine sanar, bazen yazdığın kişi bile birine der biri o olduğu halde... Evet her insanın hayatında bir şiiri olmalı, ama benim şiirim şiir olduğunu hissetmeli...
Evet her insanın yazmak için bir kitabı olmalı ama öyle bir son sayfası olmalı ki sadece biri bilmeli, başkaları bilse bile biri için anlamlı olmalı... Öyle işte,
Bir umudum var, seninde olsun... Mesela gökyüzü;
Kim bilir belkide aynı yıldıza bakıp hayal kurmuşuzdur?... Bu imkansızlik bile insanı mutlu etmeye yetiyor bazen...
Güzel günlere diye başlayan hayallerin olsun mesela ben bilmeyeyim, sende imkansız olduğunu bil ama senin yüzünde tebessüm oluşturabiliyorsa hayaller bu bile yeter bazen...
Bazenler hep yarım kalmışlıklara yazılmaz...
Benim bazenlerim seninle kesişiyor ama sen bilmiyorsun bazen...
Artık klasik oldu biliyorum ama benim için hep ilkmiş gibi;
Ne olursa olsun yarına günaydın diyen bir umudun olsun...
Öyleyse;
Umutla kalın, mutlu kalın...