Speak The Truth, Even If Your Voice Shakes (Sequel)

Chapter 7

Na mijn belofte kruip ik mijn bed in. Johty slaapt bij papa, dus ook zij zijn samen. Ik lig alleen in een veels te groot bed voor één persoon. Misschien is dat wel de reden waarom ik zo verdomd slecht slaap. Ik blijf maar woelen. Ik word er compleet gestoord van. Ik denk al alles, maak me zorgen om alles. Ik word onrustig van die gedachten en probeer puur te denken aan het woord 'slaap'. Heeft totaal geen nut. 

Uiteindelijk pak ik de laptop er maar weer bij. Niemand online, natuurlijk, maar ik kan wel video's kijken. Zelfs hele Spelen. Misschien moet ik dat gaan doen... Ik klik de Spelen van mijn ouders aan. Hun eerste Spelen. Ze staan nog steeds bekend als één van de besten. Zo kan ik wat opsteken. Hoe Spelen er nou uitzien, hoe is gevochten door de verschillende Districten. 

Ik kijk de samenvatting van ongeveer twee uur. Die slaap krijg ik toch niet. 

Ik hoef nog maar een kwartier en ben aan de buis gekluisterd. Tuurlijk, ik weet dat papa en mama winnen, toch is het ontzettend spannend. En nog steeds ontzettend leerzaam. Ik leer zoveel over de lichaamshoudingen. Wie weet krijg ik nog de kans om alles aan Neth uit te leggen.

Een harde gil dreunt door de verdieping. Het lijken bijna de gillen die mama maakt. Maar ze is er helemaal niet... Pas bij de zoveelste gil krijg ik door dat het Terra is. Ik zet de laptop naast me neer en spring het bed uit. Ik ren naar de deur van Terra en Neth en open hem snel. 

Terra kijkt vol paniek mijn kant op. Neth kijkt ongerust. Iets is hier niet goed. "Wat is er in vredesnaam aan de hand?" vraag ik.  "Terra had een nachtmerrie. Wat ik uit haar woorden op kon maken had ik de Spelen verloren," legt Neth zachtjes uit. Van de o zo korte samenvatting raakt Terra alleen maar meer in paniek. 

Ik loop naar haar toe en leg mijn hand zacht op haar schouder. "Rustig Terra, het komt echt wel goed. Is het niet op de ene manier dan wel op de andere," fluister ik. Ik moet realistisch blijven. Iemand sussen met leugens zal nooit werken. Daarnaast heb ik mijn belofte aan Neth. 

"Wat is er? Ik hoorde een harde schreeuw, wat is er gebeurd?" hoor ik Delphi in paniek vragen. Ik leg haar alles snel uit, zonder mijn blik af te wenden van Terra. Delphi doet precies hetzelfde wat ik deed. Neth wordt letterlijk weggedrukt door ons. Ik ga naar achter, zodat Neth zijn ruimte houdt. 

Ook papa komt binnen. Ook hij krijgt het verhaal te horen, dit keer van Delphi. Ook papa komt naar Terra. "Ach Terra toch... Het komt wel goed meisje..."fluistert hij. Ik schuif maar achter papa, raak haar niet meer aan. Haar ogen zijn gefocust op haar handen. Haar handen trillen licht. Ik durf mijn hand niet op de hare te leggen. Straks schrikt ze nog en zijn we nog verder van huis. 

"Het... het gaat wel weer," zegt Terra uiteindelijk. Iedereen kan horen dat dat zeker niet het geval is. Volgens mij wilt ze gewoon alleen zijn. "Zullen we Terra en Neth even alleen laten? Dan kan iedereen nog wat rust pakken voor de interviews morgen," oppert papa. We knikken en iedereen behalve Neth laten Terra los. Ik hoor een zachte 'dankjewel' wanneer ik de deur uit loop. 

Johty staat tegen de muur. ''Gaat alles goed?'' vraagt hij. Delphi knikt. ''Volgens mij gaat het zo weer beter, is ze alleen geschrokken.''. Iedereen keert terug naar zijn of haar kamer. Stilletjes sluit ik mijn deur en hoor ik het kleine gesprek van Terra en Neth door de muur heen. Zo te horen gaat het inderdaad al wat beter. De stemmen verdwijnen en al snel lijkt het alsof ik het enige levende wezen in de buurt ben. 

Weer kan ik de slaap niet vinden. Ik blijf weer woelen, maak me weer zorgen. Ik geef het maar op als ik Johty door de gangen hoor lopen. Dan maar geen slaap. 

Ik kijk, voordat ik de douche in stap, snel de spiegel in. Je ziet overduidelijk dat ik niet geslapen heb. Dikke wallen hangen onder mijn ogen. Ach, ze waren er toch al, misschien valt het de rest niet eens op.