Speak The Truth, Even If Your Voice Shakes (Sequel)

Chapter 8

''Rose, wakker worden,'' hoor ik zachtjes in mijn oor. Ik kreun en draai me weer om. Ik wil niet wakker worden. Ik slaap net. De persoon lacht zachtjes en kruipt naast me in bed. ''Rose, kom, we moeten gaan,'' zegt de stem weer. Ik kreun harder. ''Zo af en toe lijkt het net alsof ik de oudere hier ben,'' zegt de stem lachend. Ik sla met mijn armen. ''Johty, ga weg. Ze hebben me daar toch niet nodig,'' zeg ik zacht. 

Johty stopt met lachen en draait me om. ''Hoe kom je daar nou weer bij?''. ''Valt het niet op dan?''. Johty pakt me vast en geeft me een knuffel. ''Terra en Neth vroegen om je. Delphi kijkt telkens bezorgd wanneer ik je naam laat vallen. Ze hebben ook jou nodig. Alsjeblieft, kleed je aan en zeg gedag, doe het voor mij, Terra, Delphi, Neth en papa,'' zegt hij. Ik zucht en sta op. ''Volgens mij had ik toch geen keus,'' zeg ik. Johty glimlacht en loopt weer weg, zodat ik me rustig kan omkleden. 

Wanneer ik klaar ben, blijf ik treuzelen bij de deur. Ik moet afscheid nemen. Dat moet ik voor Neth doen. Maar ik wil helemaal niet. Ik weet nu al dat dit afscheid ontzettend heftig zal worden. Stiekem wil ik dat helemaal niet zien. Maar ik moet er zijn, voor Terra. Ze heeft iemand nodig die haar vasthoud wanneer de vader van haar baby de Hongerspelen in loopt. Diegene moet en zal ik zijn. Met die gedachte loop ik de deur uit. 

Ik kom bijna gelijk Neth en Terra tegen. Allebei huilen ze in elkaars armen. Ik kom er stilletjes naast staan. ''Het komt goed, ik ga mijn best doen en ik kom terug. En als dat niet gebeurt, zal ik je van boven in de gaten houden,'' fluistert Neth. Terra snikt alleen maar harder van zijn woorden. Neth bukt naar beneden en trekt het shirt van Terra omhoog. Pas nu zie ik dat haar buik steeds meer begint te vormen. 

''Hee kleintje, zorg een beetje goed voor mama als papa weg is, oké? Papa houdt nu al zielsveel van je. Onthoud dat als je papa niet kan zien, dat het niet betekend dat papa jou ook niet kan zien. Papa houdt mama en jou in de gaten,'' zegt Neth en drukt een kus op haar buik. Nu houd ik het ook niet meer droog. Ik veeg stilletjes mijn tranen weg, 

Ik hoor de stemmen van Delphi en Archia in de verte. Delphi lacht vriendelijk met haar mee, knikt tussen haar eindeloze verhalen door, maar trekt een vies gezicht wanneer Archia even een andere kant op kijkt. Terra en ik zijn niet de enigen die Archia niet uit kunnen staan. Dat beeld zorgt ervoor dat ik ontzettend veel moeite heb om mijn lach in te houden. Terra heeft het iets minder, maar zeker hetzelfde probleem. 

Uiteindelijk komen we bij het punt dat we elkaar los moeten laten en we onze eigen wegen moeten lopen. Terra en Neth geven elkaar een lange zoen, wat lijkt op een afscheidszoen. Wat lul ik nou, het is gewoon een afscheidszoen. Daarna komt Neth naar me toe lopen. ''Zorg goed voor ze,'' fluistert hij. Ik knik. Ik loop gelijk naar Terra toe en sla mijn armen vanaf de zijkant om haar heen. Ze laat haar hoofd op mijn schouder zakken. 

Vlak voordat Neth uit het zicht loopt, draait hij zich om en druk zijn hand op zijn mond. Hij heeft Terra een luchtkus, wuift even naar mij en Delphi, die aan de andere kant van Terra is gaan staan en loopt dan verder, de hoek om. Terra zakt op de grond en huilt hard. Delphi en ik zakken naast haar en leggen onze handen op haar rug. Ze komt met een rood hoofd omhoog. ''Hoe moet ik dit in godsnaam doen? Wat als Neth dood gaat en ik alles alleen moet doen?'' vraagt ze, vol in paniek.

Paniek, niet goed voor een baby.

''Daar zijn wij voor. Denk jij echt dat we dat allemaal aan jou overlaten? Desnoods komen we bij je slapen om voor de baby te zorgen wanneer je te moe bent,'' zegt Delphi. Ik knik instemmend. Van Delphi's woorden begint Terra alleen maar harder te huilen. ''Stomme hormonen,'' zegt ze zacht. Delphi en ik lachen, waardoor Terra automatisch ook een kleine lach op haar gezicht krijgt. ''Kom, dan gaan we naar papa,'' zeg ik. Terra knikt en loopt samen met ons naar de kamer waar we de komende twee weken vaak zullen zitten. 

*********************

''Hoe gaat het?'' vraagt papa als we naar binnen lopen. Niemand geeft echt een antwoord. De uitdrukkingen op onze gezichten vertellen hem al meer dan genoeg. Hij opent zijn armen en loopt naar Terra toe. Ik weet wel waar papa mee bezig is, want nu Terra geen vaderfiguur in de buurt heeft, zal hij die taak op zich nemen. Terra krijgt het door, want ze laat ons los en loopt naar papa toe. In zijn armen snikt ze verder.

Delphi loopt naar Johty en pakt hem vast. Pas nu zie ik dat ook zij huilen. Ik ga stilletjes in een hoek zitten en kijk hoe iedereen elkaar troost. Je wilt niet weten hoe erg ik nu verlang naar een knuffel van Raff. Of een knuffel van mama. Van papa. Van Johty, van Terra of Delphi, van wie dan ook. Als ik hier maar niet alleen hoef te zijn. 

Geen idee hoe deze mensen dit allemaal zo lang vol kunnen houden. Ik zie dat papa en Terra elkaar dingen toe fluisteren. Delphi en Johty zijn ergens gaan zitten en praten ook met elkaar. Niemand heeft nog echt naar me gezocht. Begrijp ik ook wel, die hebben andere dingen aan het hoofd. Zachtjes verlaat ik de ruimte, ik heb nog een uur of twee. Daarnaast mogen papa, Terra, Delphi en ik afwisselen, als er maar minimaal twee mentoren in de ruimte zijn. 

Ik loop naar mijn kamer en kruip met kleren en al onder de dekens. Slaap inhalen. Al lukt dat niet. Net zoals alle andere nachten denk ik aan teveel dingen. Ik denk aan het afscheid van Terra en Neth. Hoe moe ik ook ben, ik kan maar niet slapen door de rot beelden in mijn hoofd. Dit is volgens mij de derde nacht zonder slaap. Oké, volgens mij sliep ik net een half uurtje voordat Johty me wakker maakte. En ja, dat was een half uurtje, vlak voor ik in slaap viel, was het half zes, ik werd wakker gemaakt om zes uur. Ik maak geen grapje.

Mijn lichaam geeft luidkeels aan dat ik slaap nodig hebt, mijn hersenen luisteren alleen niet. Ik vind maar geen rust, wat ontzettend stressend is. Ik word er he-le-maal gek van. Uiteindelijk laat ik mezelf maar gaan. Ik begin te gillen, terwijl de tranen over mijn wangen lopen. Het lijken net rivieren, ze houden gewoon niet op. 

''Laat me slapen, verdomme! Haal die foto's weg! Haal die beelden weg! Haal het weg! HAAL. HET. WEG!'' gil ik. Ik spring uit mijn bed en sla werkelijk alles omver. Ik begin alleen maar harder te huilen. Ik wil naar huis. ik ben er ZO klaar mee. Ik kan pas stoppen wanneer papa mijn kamer binnen komt rennen, met Terra op z'n hielen. 

''Rose, wat gebeurt er?'' vraagt hij. Ik antwoord niet. Ik zak huilend op de grond. Alleen maar huilen. Meer kan ik niet. 

----------------------------------------

Laat me weten wat je ervan vond!

Toodles! <3 -xxx-