Speak The Truth, Even If Your Voice Shakes (Sequel)

Chapter 9

Ik weet maar niet van ophouden. Hoe hard ik ook huil of schreeuw, mijn lichaam wil maar niet luisteren. Ik zit gevangen in mijn eigen stress. Ik weet zelfs niet of mijn gegil ook werkelijk een gil is, of dat ik zielig in mezelf loop te fluisteren. Ik weet het echt. niet. meer. Ik word er o zo moe van, maar ik kan het niet stoppen. Langzamerhand word ik hopelozer en hopelozer. Uiteindelijk ben ik zo ver dat ik accepteer dat dit niet meer ophoud. Ik ben werkelijk te ver heen om normaal na te denken.

Uiteindelijk, na misschien wel uren schreeuwen, voel ik een warme arm die zich om mijn schouder wikkelt, klaar om me uit deze hel te trekken. Al snel komt een andere arm de ene vergezellen. Samen wrijven ze over mijn rug, proberen me te kalmeren. 

Al werkt het niet zoals ik zal willen. Ik begin alleen maar harder te huilen. Bij elke snik voel ik hoe de energie mijn lichaam verlaat. Maar nog steeds niet moe genoeg om uit mezelf in slaap te vallen. Ik leun naar de linkerkant en wordt opgevangen door twee sterke armen. De armen van papa. Hij drukt me tegen zijn borst en wiegt me heen en weer. Als een klein kind die net wakker is geworden van een nachtmerrie. Een kind dat zich eindelijk veilig voelt. 

Ik heb werkelijk geen idee hoe lang we al op de grond zitten. Volgens mij vrij lang, want langzaam maar zeker krijg ik alles op een rijtje. Ik leg mijn hoofd op papa's borst en probeer mijn ademhaling weer normaal te krijgen, zodat ik weer kan praten. Ik vind een manier waarop ik me volledig kan concentreren, puur op hoe mijn borst op en neer gaat. 

"Sorry..." weet ik uiteindelijk uit te brengen. Ik voel hoe ik opgetilt word en tegen iemand anders word gedrukt. Tegen Terra. "Nee meisje, niks sorry. Ik geloof dat wij allemaal wel ongeveer weten wat er aan de hand is, maar het is handiger als je het zelf uitlegt. Daar komen we een stuk verder mee dan sorry-zeggen," hoor ik papa zeggen. Ik voel hoe de volgende snik in mijn borstkas brandt. Ik doe er werkelijk alles aan om het binnen te houden, hoe lastig het ook is.

Uiteindelijk geef ik het maar op. Ik laat de snikken maar los. Is waarschijnlijk beter ook. "Ik... Ik voel me gewoon zo alleen," fluister ik uiteindelijk. Ik twijfel een paar seconden, maar besluit dan uiteindelijk om al mijn problemen maar op tafel te leggen. "Jullie hebben elkaar, maar ik mis Raff zo erg," ga ik verder.

"Luister, jij hoort er ook gewoon bij. Wij stellen jou niet achter. Terra is ook alleen. Delphi heeft ook haar vriendje thuis moeten laten. Ik heb mama niet aan mij zij. Maar samen lukt dit ons wel," zegt papa. Even denk ik er aan om hem in de reden te vallen, mar besluit dat niet te doen.

Delphi heeft Johty voor nu. Die twee zijn bijna onafscheidelijk. Terra kan het goed vinden met papa, dus ook zij praten veel. Terra en Delphi kunnen ook geweldige lol hebben zonder erbij te bedenken dat ik er niet ben. Papa houdt zielsveel Johty, dus ook dat zie ik vaak. Ik voel me gewoon letterlijk het vijfde wiel aan een wagen. Ze kunnen met me overweg, maar weten me ook zo were te vergeten.

Maar goed, dat laat ik achterwege. Ik ontken dat er nog iets anders is, waar Terra naar vraagt en sta op. Maar ik gooi mijn slaapgebrek in de strijd. "Ik kan al weet ik veel hoelang niet slapen. Ik ben zó ontzettend moe. Is er niks tegen te doen?" vraag ik.

Papa springt gelijk op. "Daar hebben we toch de ziekenboeg voor? Die kunnen vast wel een lichte dosering slaappillen voorschrijven. Dan ga jij gewoon slapen, en zorgen ik, Terra en Delphi voor de eerste dag van de tributen. Deal?" vraagt hij. Ik knik, niet heel hevig, want mijn hoofd bonkt hard door mijn schedel heen. Stomme tranen.

"Terra, wil jij misschien even naar de ziekenboeg lopen, de situatie uitleggen en vragen welke pillen ze je mee kunnen geven?" vraagt papa als hij me weer vast pakt. "Ik vlieg al," zegt Terra met een knipoog. Normaal zou ik breeduit lachen, maar nu zal ik het moeten doen met een schimmig lachje.