Speak The Truth, Even If Your Voice Shakes (Sequel)

Speak The Truth, Even If Your Voice Shakes (Sequel Roses Rue Mellark) (NL)

Zo, daar ben ik weer, met een sequel (het eerdere verhaal is Roses Rue Mellark, wel zo handig om te lezen, dan begrijp je alles). Werd tijd :) Maar goed, ik zie hoe ver het verhaal dit keer mag lopen, ik hoop dat jullie hel leuk vinden en nog steeds gelden mijn regels, als iets je niet aanstaat, of je iets niet leuk vind, wees niet bang om het me te vertellen. Have Fun:)

---------------------------------------------------------

''Rose, schiet op! We hebben nog vijf minuten!'' roept Raff vanaf de trap. ''Jaha, ik ben bijna klaar,'' roep ik geirriteerd terug. Langzaam, zodat ik geen vlekken kan maken, breng ik, laagje voor laagje, mascara op mijn wimpers aan. Ik check mijn spiegelbeeld nauwkeurig, ervoor zorgend dat ik er op en top verzorgd uit zie. 

Vandaag is mijn eerste Boete. Of nou ja, niet mijn eerste, maar wel de eerste keer als mentor. Johty en Raff daarentegen staan er gewoon weer tussen. Net zoals Neth en Keith.

Keith is een jongen die mij nog nooit was opgevallen. Hij is een typische jongen die in de les zo ver mogelijk achterin zit en in de pauzes verdwijnt in de schaduw. Maar dat hij mij niet is opgevallen, geldt niet voor Delphi. Op mijn verjaardag - 14 maart vierde ik mijn 15 jarig bestaan - kondigde ze aan dat ze een nieuw vriendje had. Ze nam Keith mee. En na één keer spreken snapte ik al helemaal waarom Delphi zoveel van hem houdt. Hij praat met zoveel wijsheid. 

Wat ik in januari aan Raff had 'beloofd', heb ik moeten breken. Raff en ik zijn beiden nog maagd, al wilden we beiden op mijn verjaardag de volgende stap zetten. We lagen in bed, waren al naakt, toen ik plotseling instortte. Ik was 15, mijn vaders regel zou op dat moment niet meer gelden. En toch kon ik het niet. Die avond daarvoor keek ik enorm uit, maar toen het erop leek dat het moment kwam, kon ik het niet. Dat was voor Raff en mij het teken om te stoppen. 

''Lief, waar denk je aan?'' vraagt Raff. Ik schrik op uit mijn gedachten. Ik sta nog steeds voor de spiegel. Raff staat achter me, zijn armen rond mijn middel en zijn hoofd op de mijne. ''Ik maak me zorgen om zijn woorden,'' fluister ik. Raff weet precies wie ik bedoel.

Niemand anders dan onze eigen president stond achter de deuren. Hij liep naar ons toe, gaf ons ieder de felicitaties. Hij boog naar voren toen hij bij Terra was. Haar ogen werden wijder en toen hij uiteindelijk weer rechtop stond, trok Terra mij en Delphi terug de menigte in. Haar woorden waren zacht, leken niet veel te betekenen, maar ze waren hartbrekend voor ons alle drie. 

''Jullie hebben heel wat achter de rug, maar over een aantal jaar zijn het de dierbaren die er onder lijden.''

''Hij meent het vast niet. Volgens mij wilt hij je alleen maar bang maken,'' zegt Raff stellig. Ik besluit hem voor nu te geloven. ''Kom je? We moeten rennen om het te redden,'' zegt Raff. Ik lach en volg hem door de straten van District 12. 

Aangekomen bij het plein neem ik afscheid van Raff. Ik druk mijn lippen op de zijne, als een soort teken van geluk. Hij haalt zijn handen door mijn haar en geeft een vlugge kus op mijn voorhoofd. ''Succes,'' fluister ik in zijn oor. Hij knikt en laat me los. Het is net alsof ik hem nooit meer terug zie, alsof hij mijn kind is. Ik wil hem niet laten gaan. Maar het zal moeten. 

Verschillende kinderen kijken mijn kant op wanneer ik naar het podium loop. Ik ben de eerste, Terra en Delphi zijn er nog niet. Wie er wel zijn, zijn papa en mama. Mama zal dit keer niet meegaan. Tenminste, als Johty niet getrokken wordt. Terra, Delphi en ik hebben de rol van mama overgenomen. Zolang Johty niet getrokken wordt, heeft hij geen reden om mee te gaan. En omdat hij pas 13 is, moet er iemand bij hem blijven. Nu mama niet verplicht naar het Capitool hoeft, blijft zij thuis met Johty. Ik hoop zo erg dat ik zijn naam niet door de microfoon hoor. 

''Ben je er klaar voor?'' vraagt papa wanneer hij zijn armen beschermend om me heen slaat. Ik schud mijn hoofd. ''Komt goed, ik ben er,'' fluisterd papa in mijn oor. Ik knik licht en verbreek onze omhelsing. Ik zie hoe Terra en Delphi samen naar ons toe lopen. Ik spreid mijn armen. Samen geven we elkaar een knuffel. Papa kijkt ons aan. ''Oké, ik neem aan dat jullie de woorden niet zijn vergeten?'' vraagt hij. Ik knik, net zoals Terra en Delphi. 

''Meisjes, de president maakt geen grappen. Hij is iets van plan, ik heb geen idee wat. Wees voorbereidt; Neth, Raff, Keith en Johty zijn niet langer veilig.'' 

Ik kan hem beter geloven. Hij maakt dit spelletje nu al 25 jaar mee, die wijsheid heb ik niet. Als hij zegt dat ze niet veilig zullen zijn, zijn ze dat ook echt niet. Mijn ogen zoeken gelijk de plaats waar Raff staat. Ik zie hem al snel, hij  kijkt me recht aan en knikt naar me. Ik doe precies hetzelfde. Onze gezichten zijn uitgeschakeld als het om onze emotie gaat. Niemand mag weten hoe vreselijk de situatie van een mentor is. 

Plotseling voel ik een hand op mijn schouder. Ik schrik er zo van, dat ik in een reflex mijn hand naar achter sla. Ik raak het gezicht van de persoon die me liet schrikken. ''Effie?'' vraag ik als ik me omdraai. Effie kijkt niet boos, godzijdank. ''Ook hallo Roses,'' zegt ze. Ze geeft Terra en Delphi een dikke knuffel. 

Na vijf minuten gaat Effie klaar staan. Het is tijd, we gaan beginnen. Ik neem plaats naast papa, naast mij neemt Terra plaats, en Delphi daar weer naast. Mama loopt het podium af en gaat klaar staan vlakbij het podium. 

''Welkom, welkom bij de honderd en eerste Hongerspelen!'' schelt Effie's stem over het plein. De angst van de eerdere boetes gieren door mijn lijf. Wat als Raff getrokken wordt? Mijn leven zal officieel eindigen, samen met de zijne, zodra ik zijn dode lichaam op het scherm zal zien. Of Johty. Of Neth. Of Keith. Het zouden walgelijke mensen zijn als ze één van hun in de Spelen gooien. Maarja, zo is het Capitool altijd al geweest.

''En dan nu, de trekking! Meisjes eerst, zoals normaal,'' zegt Effie. Ze loopt naar de bol, pakt een briefje, loopt terug en leest de naam rustig voor. ''Archia Mountdome.'' Een meisje van een jaar of 15-16 loopt het podium op. Ze zegt geen woord, een stille traan loopt over haar wang. ''En dan nu, de jongens.''

Sinds die woorden zijn uitegsproken, is de hele dag veranderd in een hel. Effie pakt snel een briefje en loopt terug. Ze schrikt van wat er op het blaadje staat. Dat zie ik in haar ogen. Dat kan niet veel goeds betekenen. Ik krijg een hartverzakking wanneer ik de naam hoor.

''Neth Warior.''

Mijn hoofd schiet gelijk naar Terra. Dit kan niet waar zijn. Terra blijft verbazend rustig. Haar ogen worden roder en roder, tot de tranen het winnen van haar wil om ze tegen te houden. Ik pak haar hand en knijp erin. Ze knijpt hard terug. Ze is doodsbang, net zoals wij. 

De Boete is afgelopen, we kunnen gaan. We lopen het Gerechtsgebouw in. Terra besluit naar het toilet te gaan. Ze wil gewoon even alleen zijn. Tenminste, dat dacht ik. Zodra ze terug komt, heeft ze een handvol papiertjes vast. Niet zomaar papiertjes. De papiertjes uit de bol. Ze gooit ze voor Delphi en mij neer. Met trillende vingers pak ik ze.

''Raff''

''Johty''

''Keith'' 

''Keith''

''Neth''

''Raff'' 

'''Neth''

''Johty''

''Johty''

''Raff''

''Keith''

''Neth''

Dit was gepland.