Speak The Truth, Even If Your Voice Shakes (Sequel)

Chapter 5

Ik word wakker in papa's armen. Hij is al wakker. ''Goedemorgen,'' zeg ik. Papa geeft me een kus op mijn voorhoofd. ''Goedemorgen,'' fluistert hij. Mocht het nog niet helemaal opvallen, papa en ik hebben een enorm sterke vader-dochter band. Ik houd van hem, hij houd van mij. Ik kan hem alles zeggen en zal me ook nooit echt schamen voor hem. Behalve voor Raff toen...

We kleden ons simpel aan en vertrekken dan naar de ontbijttafel. Delphi, Terra en Neth zitten er al. Je kan zo zien dat Terra weer ziek is geweest. Ze is lijkbleek, dat arme kind. Archia is nergens te bekennen. Papa en ik pakken ons ontbijt en eten het stilletjes op.

Na een minuut of 10 stormt Archia binnen. ''Sorry, verslapen, heb ik nog tijd om te ontbijten? Anders sla ik dat wel over, ik wil wel goed kunnen trainen en...'' ratelt ze maar door en door. Terra onderbreekt haar. ''We hebben nog langer dan een uur, ga rustig zitten,'' zegt ze met een glimlach. 

Archia gaat zitten, maar kan de druk niet weerstaan om haar brood snel op te eten. Ik giechel zachtjes. Dat kind is gedreven om te winnen. Wacht... Dat is helemaal niet zo goed. Als zij zo gedreven is, en ook werkelijk goed is, maakt ze een grote kans. Ik heb werkelijk geen idee hoe Neth in elkaar zit. Ik wil hem redden. Voor Terra. Voor hem. Voor de baby. 

''Hebben jullie nog tips? Welke onderdelen moeten we beslist gehad hebben en welke moeten we vermijden?'' vraagt Archia. Yup, die is zeker gedreven. ''Als ik jullie was, zou ik er eerst 100% zeker van zijn dat je iets kunt voordat je het in de groep gooit. Als je faalt, zien ze je als een zwak persoon. Dat wil je niet. Speel safe, ga naar de onderdelen waar haast niemand komt, zoals plantenherkenning, vallen zetten, dat soort dingen. Dus, weten jullie iets waarvan jullie 100% zeker zijn?'' zeg ik met mijn blik op op Neth is gericht. Mijn gedachten van net maken me een stuk afzijdiger. 

''Ik ben best fit, denk ik, en goed gevoed. Wapens heb ik nog nooit in mijn handen gehad, maar ik wil het wel proberen,'' antwoord Neth. Goed, hij staat open voor belangrijke dingen. Zolang hij de praktische dingen maar niet vergeet. Goed gevoed zijn betekent niet dat je het lang zonder voedsel uit kan houden. Al heeft hij wel in de Laag gewoont...

''Ik ben niet sterk, maar wel slim, en ik kan redelijk met messen omgaan zonder mezelf te vermoorden. Ik kan er niet mee gooien, maar ik kan er vast wel me steken,'' antwoord Archia. Uit haar antwoord kan ik maar weinig halen. Oké, ze kan dus steken, maar in de Arena wil je een tribuut niet zo dichtbij hebben. Met steken kom je niet ver. 

''Neth, je bent wél sterk, je kunt de de speren proberen, misschien het zwaard. Archia, jij houdt het bij de messen en je conditie. En meer eten dan normaal, je zal het nodig hebben in de Arena,'' zget Terra. Delphi en ik knikken. Al heb ik mijn twijfels bij het vele eten. Ze moeten er niet gewend aan raken. 

Mentor zijnde is tijdens de trainingsperiode een geweldige positie. We kunnen niet alleen adviesen geven, we kunnen controleren of onze tributen ook werkelijk naar ons hebben geluisterd. We kijken hoe het vaste riedeltje wordt verteld. Daarna gaat iedereen zijn of haar gang. Terra en Delphi houden Neth en Archia goed in de gaten. Papa praat met de andere mentoren. Ik houd de andere tributen in de gaten. Want ja, ook dat is belangrijk.

Al neem ik mezelf voor zoveel mogelijk tributen in de gaten te houden, mijn ogen blijven hangen bij dat kleine meisje. Daisy. De kopie van Rue, tenminste, van de foto's die ik heb gezien. Ze is heel schuw, houd iedereen in de gaten. Ze is niet aanwezig, wat ergens een hele slimme zet kan zijn. Ze leert te werken me zelfgemaakte wapens. Goed, ze is niet van plan om naar de Hoorn te rennen. Goed om te onthouden voor morgen. Misschien is dat ook wel een idee voor Neth en Archia. 

Niet alleen de training is zichtbaar, ook de lunch kunnen we volgen. De meeste mentoren gaan ook eten, maar dat ben ik niet van plan. Ik loop naar een scherm met een donkere hoek. De perfecte schuilplek voor Daisy. En inderdaad, daar zit ze. Snikkend in een hoek. Arm kind. Ik kan haar niet helpen. Ik kan haar hier niet uithalen, hoe graag ik dat ook zou willen doen. Neth is nu belangrijker. En toch doet het pijn.