Speak The Truth, Even If Your Voice Shakes (Sequel)

Chapter 14

Iedereen moet bijkomen van wat er gebeurt is. Niemand lijkt echt te weten wat er gebeurt is. Niemand lijkt het te snappen. Opofferingen komen zelden voor, en als dat dan al gebeurt, is het vaak voor een bondgenoot. Neth kende deze jongen haast niet, kende hem niet eens voordat die vloedgolf kwam. En toch gaf die jongen zijn leven voor hem. 

Neth heeft de rugzak van de jongen vast, lijkt niet te weten wat hij ermee moet doen. Maar het blijven de Spelen, het is niet anders dan normaal om de inhoud van de rugzak mee te nemen. Neth lijkt dat te beseffen en opent de rugzak. Hij vind voedsel, die hij in zijn eigen rugzak stopt. Het mes dat hij erna vind, steekt hij in zijn riem. Vervolgens komen een pen en een blocnote uit de tas vallen. Hij gaat naast het lichaam van de jongen zitten, opent de blocnote en begint met schrijven. 

Hetgene wat hij net op heeft geschreven, blijft in de blocnote. De pen en de blocnote vallen weer in de rugzak van de jongen. Neth doet de rugzak om bij de jongen, stevig genoeg om bij hem te blijven, naar zijn familie toe. Hetgene dat Neth had gescheven, is niet voor onze ogen bedoeld. Het is voor de familie van de jongen. 

Neth gaat nog steeds niet weg, hij pakt zijn ketting van zijn nek, een zwart leren koortje met een druppelvormige bedel en houdt het bij zijn gezicht. De camera's zoemen in, zodat we zien dat hij een traan op de bedel laat vallen. Hij veegt de overige tranen van zijn wang en wikkelt zijn ketting om de pols van de jongen. 

Hij gaf de jongen zijn verdriet mee. 

------------------------------

De dagen na de dood van de jongen uit District 4 waren niet heel erg boeiend. Het heeft drie dagen non-stop geregend, waar zo af en toe een flinke onweerbui ook bij hoorde. Twee tributen zijn geraakt door de bliksem en waren op slag dood. De twee dagen die volgde, waren iets interessanter, maar niet veel. In de afgelopen dagen zijn er ook geen doden gevallen. Het feit dat de Spelmakers maar niet ingrijpen, maakt me bang. Er had onderhand al iets gebeurt moeten zijn. Zeker met nog maar vijf tributen die leven. Dit soort dagen zijn zeldzaam. Ze kunnen alleen maar iets groots plannen. 

Terra lijkt het niet meer te trekken. Ze zit hier al bijna drie dagen, donkere wallen vormen zich rond haar vermoeide ogen. Wanneer papa het niet meer aan kan zien, staat hij op en geeft hij haar een horloge. Ze mag pauze houden, slapen, haar hoofd naar iets anders zetten. 

Terra kijkt naar Delphi en mij. Ze lijkt om toestemming te vragen, waarop ik knik. "Ik blijf wel hier, ik wil graag kijken en ben toch nog niet moe," zegt Delphi. Ik knik weer en sta op. Samen met Terra loop ik naar haar slaapkamer.

''Wil je eerst slapen?'' vraag ik als we bij haar kamer aangekomen zijn.

"Dat lijkt me wel verstandig," zegt ze vermoeid, "Gewoon één of twee uurtjes, maak me maar wakker als jij vind dat het lang genoeg heeft geduurd."

Ik knik. "Vind je het dan goed als ik even naar Jothy ga? Ik maak je dan over twee uur wakker," stel ik voor. Terra knikt instemmend.

"Tuurlijk, ga je gang. Je hoeft niet de hele tijd naar de schone slaapster te kijken," zegt ze met een knipoog. Lachend loop ik haar kamer uit, richting Johty.

--------------------------

''Klop klop,'' zeg ik zachtjes wanneer ik Johty's deur open. Johty kijkt op van zijn boek en glimlacht.

''Kom binnen,'' zegt hij. Zijn stem slaat een aantal keer over.

''Beginnende baard in de keel?'' vraag ik lachend. Johty zucht en richt zich weer op het boek.

''Zoiets zei papa ook al,'' zegt hij. Ik lach weer en ga naast hem liggen.

''Ik heb het nog niet vaak gezegd, maar ik ben echt blij dat je hier bent. Volgens mij zorg jij ervoor dat papa niet terug schiet in een gemuteerde versie van hemzelf,'' fluister ik.