Speak The Truth, Even If Your Voice Shakes (Sequel)

Chapter 10

''Mama!'' zeg ik. Mijn stem is een stuk lichter dan wat ik me herinner. Mijn gevoel zegt me dat ik naar beneden moet kijken, zien wat er mis is, maar mijn lichaam reageert anders. Ik ren naar mama, spring ik haar armen. Tot mijn grote verbazing passen mijn benen niet om haar middel, ze bungelen een beetje rond haar heen. Ze pakt ze stevig vast en druk me dicht tegen zich aan. Dan begint ze te rennen. Waarom rent ze? 

Ik kijk naar haar gezicht. Ik zie een uitdrukking die ik wel vaker heb gezien, maar geen naam kan geven. ''Rose, blijf alsjeblieft dicht tegen me aan,'' zegt ze zacht. Ze knikt zo wanhopig,dat ik meteen doe wat ze zegt. Ik leg mijn hoofd weer op haar schouder en kijk naar achter. Daar rent papa met een kleine baby in zijn armen. Ik kan niet zien wie het is, maar mijn hersenen vullen het al voor me in. Johty. 

Papa komt naast mama rennen en samen met ons rennen ze voor hun leven. 

Uit het niets struikelt mama. Ik verwacht elk moment een klap, het moment waarop alle lucht uit mijn longen worden gedrukt, maar het komt niet. Ik raak niet de grond. Ik verdwijn er in. Mama steekt wanhopig een hand naar me uit. ''Nee! Rose!'' gilt ze. Maar ik ben al te ver. Ik reik mijn korte arm naar haar uit, maar zit al te diep in de grond. Het gat waar mama boven hangt wordt kleiner naar mate ik val. ''Mama...'' snik ik. 

****

Opeens sta ik weer op de grond. Op het schoolplein, om precies te zijn. Een groep kinderen komen om me heen staan. Allemaal lachen ze, halen ze naar me uit. Ik probeer er alles aan te doen om rustig adem te blijven halen, om niet voor de gezichten van deze kinderen in paniek te raken, maar het wordt met de seconde moeilijker. 

''Nu is er geen pappie die je kan helpen, he?'' vraagt een grote, stevige jongen voor me. Volgens mij is hij een jaar of twaalf. Ik antwoord niet, houd mijn mond gesloten. Iemand achter me pakt me hard vast. Ik krimp in elkaar. ''Geef antwoord,'' zegt de jongen die ik niet kan zien. ''N-nee?'' zeg ik twijfelend. 

''Wist je dat je mammie je nooit gewilt heeft? Ik heb het zelf op TV gezien. Ze flipte hem helemaal toen je vader vertelde dat hij een baby wilde. Ze zou het nooit doen. Je bent nooit gewild. Nooit,'' zegt de stevige jongen voor me. 

Tranen springen in mijn ogen. ''Mama houdt wel van mij! Ze zegt het elke keer als ik naar bed ga!'' gil ik. ''Denk je dat? Ze is vast blij dat ze je dan niet hoeft te zien. Maar ach, wie zou dat überhaupt willen? Ik heb het wel met je ouders te doen, hoor,'' zegt de jongen hard. Hij pakt me ruw vast en smijt me tegen een muur in de buurt. En nog een keer. En nog een keer. Totdat mijn lichaam het op geeft.

****

Toch openen mijn ogen weer snel. Ik scan de ruimte en zie tot mijn grote opluchting dat ik op de bank in de wookamer lig. Papa komt de kamer binnen. ''Lekker geslapen, Rose?'' vraagt hij lieflijk wanneer hij naar me toe loopt, mijn hoofd optilt, er onder gaat zitten en mijn hoofd op zijn schoot neer legt. 

Ik knik en kruip dicht tegen hem aan. Hij tilt me op, zodat ik op zijn schoot zit en tegen zijn borst aan kan leunen. Een kleine peuter loopt - of nou ja, waggelt - naar ons toe. Hij probeert de bank op te klimmen, wat hem niet helemaal lukt. Ik lach en til hem op. Hij kruipt op mijn schoot. Papa slaat zijn armen om ons allebei heen en lacht. 

Opeens trekt hij zijn armen weer terug. ''Rose, neemt Johty mee en verstop je,'' zegt hij koel. Ik kijk hem vragend aan. ''Doe het,'' zegt hij. Ik pak Johty op en ren naar boven. 

''Blijf hier,'' fluister ik als ik Johty verstop tussen gebruikte handdoeken. Ik zoek een andere verstopplek. Ik weet niet waarom papa opeens verstoppertje wilt spelen. Ik sluip over de gangen, hopend dat papa me niet hoort. Een hand pakt mijn pols. Hij heeft me.

Ik lach en kijk weer naar papa. Hij kijkt niet zo blij. Hij pakt me op en gooit me tegen een muur aan. Mijn rug neemt het meest van de klap op. Ik val weer op de grond, waarbij ik mijn hoofd hard stoot. Ik begin te huilen. Papa loopt naar me toe. Ik steek mijn armen naar hem uit. Hij pakt ze niet, in plaats van dat pakt hij mijn keel. 

''Papa!'' gil ik. Ik ben doodsbang. Gaat hij nou werkelijk doen wat ik denk dat hij gaat doen? Nee toch? Papa knijpt mijn keel langzaam maar zeker dicht. Ik krijg steeds minder adem. ''Pa-pa,'' kreun ik zacht. ''PEETA!'' hoor ik mama van beneden gillen, Maar ze is al te laat. Mijn zicht valt weg.

****

''Rose! Bukken!'' hoor ik Terra opeens. Ik buk, bang voor wat er gaat gebeuren. Ik hoor een mes over me heen zoefen. Iemand trekt me mee. Ik probeer om me heen te kijken, maar ik zie nog steeds niets. ''Waar zijn we?'' vraag ik. ''In de arena, wat denk je dan!'' hoor ik Delphi geïrriteerd zeggen. Paniek laait op in mijn borst.

Ik ren over ik weet niet wat, totdat ik struikel. Ik val voorover en land hard, waardoor alle lucht ontsnapt en ik hap naar adem. ''En nu?'' hoor ik Terra kreunend zeggen. ''Laten liggen, we hebben er toch niets meer aan,'' zegt Delphi. ''Goed plan,'' zegt Terra. Voetstappen sterven weg. 

Ik begin te hyperfentilleren. Dit kan niet waar zijn. Ze laten me hier achter. Maar veel tijd om na te denken heb ik niet. Achter me hoor ik mensen naar me toe rennen. ''Kijk dit dan, ze hebben het ons wel erg makkelijk gemaakt,'' zegt een jongen met een zware stem. 

''Alsjeblieft, doe het niet,'' huil ik. ''Volgens mij zeg je dit in het verkeerde spel,'' lacht hij. Hij tilt mijn hoofd op.

****

Dat is wanneer ik gillend wakker word gemaakt.

-----------------------

Dit is een heel ander stuk dan je gewend zal zijn. Maar het leek me eens leuk om te proberen.

Toodles! <3 -xxx-