Speak The Truth, Even If Your Voice Shakes (Sequel)

Chapter 13

Ken je het moment waarin je wakker wordt van een slaap waar je liever niet uit wilt gaan? Dat je wakker wordt met een deken over je schouders, alles te warm is om werkelijk uit te stappen? Dat je bed zoveel zachter is dan de nacht ervoor? 

Dat gevoel heb ik nu, na een hele lange tijd. 

Papa slaapt nog. Ik lig op zijn borst, waardoor ik zijn hartslag overduidelijk kan horen. Zijn armen zijn om me heen gewikkeld, beschermen me voor wat dan ook. Ik blijf zo stil mogelijk liggen, hopend dat hij niet snel wakker zal worden. 

Maar helaas, dingen gaan wel vaker niet zoals ik wilde. 

De wekker naast mijn bed gaat. Het is tien voor vijf, tijd om naar de tributenruimte te lopen en te kijken wie ze gekozen hebben. Papa wordt langzaam wakker en wrijft over zijn ogen. ''Wat gebeurt er?'' vraagt hij verward. ''We moeten kijken wie er vermoord wordt,'' zucht ik. Papa schiet omhoog en helpt me uit bed. 

''Ga maar alvast naar de tributenruimte, ik zal Delphi en Terra halen,'' zegt papa terwijl hij me een zetje richting de deur geeft. Grinnikend kijk ik achterom en loop ik naar de tributenruimte. 

Ik neem plaats op één van de zachte stoelen voor de tv. Mijn nagels tikken tegen de leuning, zoekend naar rust die nergens te vinden is. Papa zou allang terug moeten zijn, Terra en Delphi zouden hier allang naast me moeten hebben gezeten. Maar dat doen ze niet. Waar zijn ze?

Na een goede tien minuten komen ze pas binnen. Tot mijn verbazing komt Delphi naar me toe. ''Mag ik je heel even spreken? Op de gang?'' vraagt ze vriendelijk, maar met een licht trillende stem. Ik kijk haar recht in de ogen aan. Het is overduidelijk belangrijk, het valt er zo van af te lezen. Het is belangrijk voor haar dat ik mee kom. Daarom knik ik en loop ik achter haar aan de gang op. 

''Rose, het spijt me. Peeta zij net al dat je me had gehoord gisteravond, wat vreselijk geweest moest zijn. Ik wilde Terra alleen zo graag helpen, ik wilde haar goed laten voelen door haar op de top te zetten. Daarvoor had ik jou niet naar beneden moeten duwen,'' zegt Delphi terwijl ze naar de grond kijkt. Haar stem trilt, wordt steeds zachter. Haar wangen worden rood en een stille traan loopt over haar wang. Ik veeg hem snel weg. 

''Het is goed, Delphi. Ik ben zelf ook niet heel slim geweest, maar iedereen maakt fouten. En wie ben ik om jou niet te vergeven terwijl ik misschien precies hetzelfde had gedaan op zo'n moment,'' zeg ik. Delphi lacht en omhelst me. Ik sla mijn armen om haar heen en laat niet los. 

''Het gaat zo beginnen, we kunnen beter terug gaan,'' zeg ik zachtjes. Delphi grinnikt en laat me los. Samen lopen we terug de tributenruimte in, waar Terra en papa hoopvol onze kant op kijken. Wanneer ik papa mijn glimlach laat zien, ontspant hij. Ik loop naar hem toe en ga bij hem op schoot zitten. 

''Hoe ging het?'' fluistert hij. 

''Het is allemaal goed tussen Delphi en mij,'' fluister ik terug. Papa glimlacht en trekt me dicht tegen hem aan. Op dat moment springt het beeld voor ons aan, het gaat beginnen. 

Het eerste wat ik zie, zijn de hoge golven water boven de boomtoppen. Het begint ontzettend breed, maar wordt steeds smaller. Tributen van verschillende districten rennen weg, springen naar de zijkant en merken tot hun opluchting dat de vloed niet voor hen bedoeld is. Ik zie elke tribuut maar tien seconden, acht daarvan in paniek. Twee seconden zien we het opgeluchte gezicht, bedekt met zweet. 

Neth komt in beeld. In mijn hoofd tel ik langzaam mee. 1, 2, 3. Neth merkt net dat de golf naar hem toe komt. Hij springt op en rent weg. 4, 5, 6. Neth begint te schommelen, rent zigzaggend door het bos. 7, 8. Pas nu dringt het door dat de golf hem volgt. De golf zigzagt mee. De golf is voor Neth bedoeld. 9, 10, 11, 12. En ja hoor, Neth is nog steeds in beeld, in volle paniek. Ze hebben Neth gekozen, Ik heb gefaald in het beschermen van de vader van de baby van mijn vriendin. 

Terra begint het langzaam aan te beseffen. Haar ademhaling versnelt, dikke tranen vinden een uitweg van haar ogen en druppelen over haar wangen. Ik maak me los van papa en kruip naar haar toe. Ik sla mijn armen beschermend om haar heen. Want zowel zij als ik weten dat Neth dit niet gaat overleven. Ooit zal hij moe worden, ooit zullen zijn benen hem niet meer kunnen dragen, en ooit overspoelt het water zijn vermoeide lichaam. 

Uiteindelijk beseft Neth precies hetzelfde als wij. De golf is een meter of dertig van hem vandaan en komt snel naar hem toe. De jongen uit District 4 komt naar hem toe rennen. Misschien is het ook wel beter zo, misschien heeft hij dan minder pijn en kan hij minder nadenken over zijn dood. Maar de jongen doet totaal het tegenovergestelde. 

"WAT DOE JE? RENNEN MAN!" schreeuwt hij paniekerig naar Neth. Ook zijn gezicht glimt van het zweet. Wat doet hij daar?

"HEEFT GEEN ZIN! HIJ ACHTERVOLGD ME!" schreeuwt Neth terug, terwijl hij met zijn hoofd schudt. De jongen rent niet weg, gooit geen wapen naar Neth, nee, hij trekt Neth mee, weg van de golf. 

 "Denk na. Alsjeblieft denk na. Je hebt een vriendin, die in verwachting is van jouw kind. En jij geeft de hoop op? Het gaat erom dat er een tribuut dood gaat, en ja, meestal is dat de geplande. Maar dat hoef niet per sé. Dus ren met me mee en vecht met me. Voor mij. Voor je vriendin. Voor je kind!" roept de jongen als hij merkt dat Neth niet 100% meewerkt. Terra begint zachtjes te snikken. Ik trek haar dichter tegen me aan. 

Precies op dat moment raakt de golf de twee jongens. 

Het is klaar.

Of niet. 

De jongen komt uit vier, hij kan zwemmen. Hij pakt Neth rond zijn borstkas en zwemt met één arm met de golf mee. Hij probeert een rand te bereiken, maar komt snel al tot de conclusie dat er geen rand zal komen. De jongens zullen moeten sterven. De jongen zegt iets tegen Neth, wat onverstaanbaar is door het water. Neth's gezicht wordt bleek. De jongen laat Neth los en beiden gaan ze kopje onder. 

Neth krijgt het voor elkaar zijn hoofd weer boven het water te steken, maar de jongen is nergens te bekennen. Een kann klinkt en het water houdt meteen op. Neth valt een meter of twee en land op de grond, die verbazingwekkend droog is gebleven. Hij staat op en kijkt wild om hem heen. Zijn ogen worden groot zodra hij de jongen een paar meter verderop vind. 

Hij rent naar het lichaam en controleert de hartslag van de jongen. Maar het is al te laat. Zijn longen zijn gevuld met water, zijn hart kon de druk niet meer aan en is gestopt. Hij leeft niet meer. Vraag me niet waarom, maar hij heeft zichzelf opgeoffert voor Neth. 

Neth begint te huilen. Hij blijft bij het slappe lichaam van de jongen uit District 4. Uiteindelijk laat hij de hand van de jongen los en staat op. Hij kijkt recht de camera in, brengt de drie middelste vingers van zijn linkerhand naar zijn lippen en geeft er een kus op. Hij steekt ze vervolgens naar ons uit. 

En gelijk heeft hij. Deze jongen verdiende het niet, had het niet eens hoeven doen. En toch deed hij het. Het was vast en zeker een geweldige jongen, zoon of vriend. Maar nu, nu is hij niet meer dan een lege omhulsel. Zijn ziel heeft onze wereld verlaten. En dat allemaal voor Neth. 

-------------------------------------------

HET IS GELUKT! WOEEEHOEEE! 

Ik liep heel erg vast, maar het is gelukt! Ik ben blij ;)