Speak The Truth, Even If Your Voice Shakes (Sequel)

Chapter 4

Veel tijd om bij Terra en Delphi te zijn heb ik niet, want blijkbaar moeten ook mentoren zich klaar maken. We zijn niet eens te zien, dus ik snap het nut ervan niet helemaal. We worden allemaal in een aparte kamer genomen. Ik verwacht er niet veel van. Het zijn vast en zeker afgedankte mensen die niet helemaal weten hoe je een persoon mooi kan maken. 

Maar wat heb ik? Niemand. Er is werkelijk niemand te vinden in de kamer. Ik wacht, en wacht, en wacht, en wacht... Uiteindelijk komt papa binnen. ''Is er niemand?'' vraagt hij. Ik schud mijn hoofd. ''Er is nooit iemand geweest,'' mompel ik. Ze zijn vast vergeten dat er nog iemand was. Zouden Terra of Delphi ook zonder mensen zitten, of wilde niemand me hebben? Dat kan natuurlijk ook nog. Ik zal het wel zijn.

''Nou, dan kiezen wij wat uit!'' zegt papa enthousiast. Ik knik en loop achter hem aan. Probeer vrolijk mee te doen meet het enthousiasme. Al lukt dat niet zoals ik van plan was. Papa draait zich om. ''Rose, het ligt niet aan jou. Iedereen hier hield al van je toen je nog in de buik van mama zat,'' zegt hij zacht. Ik loop in zijn open armen. ''Zo af en toe mis ik je ontzettend thuis,'' fluisterd hij.

''Zo af en toe wil ik zo graag terug naar de tijd waar je me elke ochtend kwam wekken. Me wakker liet worden met een brede glimlach. Ik mis hoe je springend van vreugde mijn hand vast hield als we weer eens gingen zwemmen in het meer. Ik mis hoe je tegen me aan kroop na een nachtmerrie en al snel ontspande voordat ik ook maar iets deed. Ik mis de twinkeling in jouw ogen wanneer je me trots jouw gevangen konijn liet zien. Ik mis hoe jouw wangen roze kleurden wanneer ik je een prinses noemde. Maar ook de mooiste prinsessen groeien op.''

Ik glimlach. ''Weet je, ergens hier binnen ben ik echt nog wel dat ukkiepukkie,'' zeg ik. Papa lacht. ''Oh, maar dat weet ik.'' We lachen samen. ''Kom, dan gaan we je aankleden als een vrouw,'' zegt papa na een tijdje. ''Mag ik alsjeblieft een broek aan?'' vraag ik met een lichte kreun. ''Natuurlijk, kom,'' zegt papa wanneer hij me de grote inloopkast in trekt.

Wanneer ik de kast uit loop, zie ik er voor het eerst een stuk ouder uit. Natuurlijk, jurken zijn geweldig, maar een broek zit zoveel lekkerder. Ik heb een sneeuwwitte variant, met een blauw geruit blousje erboven. Ik heb een hoedje op mijn hoofd gezet en mijn haar gewoon los laten zitten. Mijn make-up heb ik luchtig gehouden. Daarnaast heb ik okergele schoenen aan (A/N, Timberlands, zulke schoenen bedoel ik, maar goed, of Roses dat soort namen nou weet...). Mijn outfit is compleet. 

''Wat zie je er toch volwassen uit,'' zegt papa achter me. Ik glimlach naar mezelf in de spiegel. ''Moeten we niet gaan?'' vraag ik voorzichtig. Papa knikt en neemt me mee naar de anderen. Terra is er ook nog niet. Delphi wel. Ze heeft een loshangend jurkje aan, perfect voor haar lichaamsbouw. Het accentueerd al het mooie van haar lichaam. Samen wachten we op Terra. Ook zij heeft een broek aan, een lichte spijker variant, met witte sneakers en een witte top. Ik schiet in de lach als ik naar haar gezicht kijk.

''Wat?'' vraagt Terra wanneer ook Delphi moeite krijgt om haar lach in te houden. “Je… lippenstift… Hij kleurt niet echt, en zit overal,” zegt Delphi zacht, zodat ze haar stem nog in controle kan houden. Terra loopt woedend weg. Oeps... 

Na een tijd komt ze terug. Haar lippenstift is verdwenen. Ze is er net op tijd, want Neth en Archia komen naar ons toe lopen. Ik schrik van hun outfit.

Het zijn onze kleren die we aan hadden in de 100ste Spelen. Ze hebben van Neth en Archia een echte tribuut gemaakt. Inclusief wonden en viezigheid over hun lichaam.

“Zo krijgen jullie wel sponsors, daar hoeven jullie niet bang voor te zijn,” zeg ik. Tja, ik ga niet liegen, mensen uit het Capitool vinden dit geweldig. “Ze hebben jullie in ieder geval beter gekleed dan ze van plan waren met mij…” gromt Terra. Ik kijk haar vragend aan. Ze ziet er toch goed uit? ''Wat dan?'' vraagt Archia. “Leg ik later wel uit, jullie moeten nu op de wagen,” antwoord Terra al een stuk vriendelijker. Hormonen, stemmingswisselingen, tja, deze Terra zullen we de komende 8-9 maanden we vaker tegen komen. 

“En onthoud, strak voor je uitkijken, grommen mag, tanden laten zien, je bent dodelijk!” zeg ik wanneer Archia en Neth klaar staan op de wagen. Ik wilde er aan toevoegen dat Terra al een voorbeeld gaf, maar dan ben ik nog lang niet jarig, dus ja, niet zo slim. 

We kijken allemaal hoe de parade verloopt. Neth en Archia doen het geweldig. Toch kan niemand het echt vieren. Het maakt alles zoveel echter. “Goed gedaan, dit levert sponsors op. Jullie zien eruit alsof jullie al gewonnen hebben, dat arrogante, daar houden ze van,” probeert Delphi de sfeer wat op de beuren als ze terug zijn, maar niemand die reageert.

 “Ik… Ik heb even tijd voor mezelf nodig. Ik ben zo terug,” zegt Terra als we weer terug zijn op onze etage. We laten haar allemaal gaan. ''Papa, mag ik de laptop?'' vraag ik. ''Tuurlijk,'' zegt hij. Hij loopt weg en komt al snel terug met de laptop. Ik neem afscheid van de rest en loop naar mijn kamer.

''Hee,'' zeg ik wanneer Raff in het beeld verschijnt. ''Hee lief, hoe gaat het daar?'' vraagt hij. ''Euh, goed, denk ik,'' mompel ik. Opeens vallen er tranen over mijn wangen. 

''Hee, lief, niet huilen, wat is er?'' vraagt Raff bezorgd. ''Er gebeurt een beetje heel veel tegelijkertijd,'' zeg ik. Ik weet niet of Terra het nou zo fijn vind als ik eruit flap dat ze zwanger is. ''Er ligt iets op je hart. Waarom vertel je het niet? Vertrouw je me niet?'' vraagt hij met een gebroken stem. O nee, hij krijgt de verkeerde indrukken. 

''Nee, dat is het niet,'' zeg ik snel. ''Het is gewoon niet mijn geheim dat dwars zit,'' mompel ik. ''Je kan me alles vertellen. Je weet dat ik de enige zal zijn die het weet,'' fluisterd hij. Ik zucht. Het zal maar moeten. Ik wil geen geheimen voor hem houden. ''Terra heeft een baby in haar buik en de vader gaat over een dag of zes de arena in,'' zeg ik snel. Raff's mond valt open. 

''Zeg geen woord, serieus,'' zeg ik. Raff schudt zijn hoofd. ''Natuurlijk niet, ik wacht totdat ze het zelf tegen me zegt,'' zegt hij. ''Dankjewel,'' zeg ik met een glimlach. 

Raff en ik praten nog een hele tijd door. Uiteindelijk komen we op de andere tributen. ''Heb je ze al gezien?'' vraagt Raff. Ik schud mijn hoofd. Oh, wat erg... ''Ik ga ze nu kijken,'' zeg ik. ''Ik blijf op de computer,'' zegt Raff met een glimlach. Ik lach en zet de tv aan. De boete begint net weer opnieuw. 

Ik kijk ieder District af. Bij District 10 stormt Terra binnen.  “Heb je… heb je de boetes gezien?” vraagt ze voorzichtig. Ik wijs naar het scherm. Ze gaan net over naar District 11. Er wordt een jong meisje omgeroepen. Waar ken ik haar toch van? Dan schiet het me te binnen.  “Nee… niet weer,” fluister ik. Waarom had mama niets gezegd? Waarom zei niemand dat de dochter van een zusje van Rue getrokken was? Mijn god...

Ik verlies alle concentratie. Terra's woorden komen niet binnen. Zelfs haar armen voel ik amper. Ik neem snel afscheid van Raff en sluit de laptop af. Ik loop terug naar papa. 

Papa ligt al in bed. ''Hier is de laptop,'' zeg ik mat. Ik leg de laptop op een kast in de kamer en wil weglopen wanneer papa me tegen houdt. 

''Je hebt de Boete gezien, of niet?'' vraagt hij. Ik knik. Papa neemt me mee naar zijn bed. Ik kruip dankbaar dicht tegen hem aan en val langzaam in slaap.

------------------------------

Tadaaa! Nieuw stuk!

Toodles! <3 -xxx-