Speak The Truth, Even If Your Voice Shakes (Sequel)

Chapter 6

De privé-trainingen zijn vandaag. De afgelopen dagen gaan veel te snel, we moeten al snel afscheid nemen. 

Archia staat al klaar bij de liften. Ze rekt en strekt. Terra en Neth houden elkaar stevig vast. Delphi en ik spelen met onze nagels. Ik weet mezelf geen houding te geven. Ik weet niet wat ik moet zeggen, wat ik moet doen. Ik wil niet eens mee. Ik wil in bed liggen en niets doen. Slapen misschien.

Al die stress put me overdag helemaal uit. Maar zodra ik met mijn hoofd het bed raak, blijf ik draaien. Piekeren over hoe we dit in godsnaam gaan oplossen. En het gestommel op de gang werkt nou ook niet heel erg mee. 

Papa blijft spoken in de nacht. Mama en papa zijn niet gewend van elkaar weg te zijn. En ja, ze houden zielsveel van elkaar, dus dit moet een hel voor hun zijn. Daarnaast is Terra zo af en toe ook te horen. Laten we zeggen dat haar ochtenden steeds vroeger beginnen.

Delphi lijkt wel uitgerust. Misschien moet ik maar eens een keer gaan vragen wat zij doet. Ik wil ook weer kunnen slapen. 

''Goed, wat moeten we ook alweer allemaal doen?'' vraagt Archia hard. Ik kreun licht, zodat ze het niet hoort. Ze werkt me echt op de zenuwen. ''Doen waarvan je denkt dat je het goed kan. Doe geen dingen waar je over twijfelt. Pak de wapens. Zodra je laat zien dat je kan doden, krijg je automatisch hoger dan een 8,'' zegt papa, bijna op automatische piloot. Hij heeft dit verhaal al vaker gebruikt. 

Als het tijd is om te gaan, gaan we in groepen naar beneden. We passen niet allemaal in zo'n lift. De mentoren gaan als laatst. Ik ga dicht bij papa staan en staar naar de grond. God, wat haat ik dit. 

Eenmaal beneden worden we met alle andere mentoren meegenomen naar een speciale kamer. In deze kamer hebben we perfect zicht op de trainingshal. Tegenover ons zitten de Spelmakers. De ramen zijn wat donker. Zwart glas... Deze ruimte kan je van buiten af dus niet zien. 

Er wordt ons nadrukkelijk verteld de pluspunten van andere tributen niet te vertellen tegen onze eigen tributen. Dat zou tegen de plannen zijn, een soort privacyschending. Het zal wel. 

Ik heb eigenlijk niet echt opgelet. Zelfs niet bij mijn eigen tributen. Ik ben weggezonken en kwam niet meer terug. Ik zonk naar District 12, terug in Raff's armen. Oh, wat mis ik hem. 

Ergens in mijn gedachten kijk ik naar papa. Hij let op, maar heeft er een ernstige blik in zijn ogen. Lichte verdriet die verscholen zit in zijn pupillen. Ik schuif naar hem toe en ga bij hem op schoot zitten. Papa glimlacht en slaat zijn armen om me heen.

''Mis je mama?'' vraag ik fluisterend. Papa knikt lichtjes. ''Laten we hopen dat Neth er snel uit komt,'' fluistert hij terug. 

Dat laat me denken. Laten we hopen dat Neth er snel uit komt. Hoe? Levend of dood? Natuurlijk wil ik hem levend terug zien, maar dan zal het een hele tijd duren. Dat is niet snel. Maar het kan toch niet zijn dat papa geen hoop heeft in Neth? Waarom klopt deze zin totaal niet in deze situatie?

Iedereen om ons heen staat opeens op. Ook papa tilt me van zijn schoot af. ''Is het voorbij?'' vraag ik. Papa, Terra en Delphi knikken. Ik volg ze met rode wangen door de gangen naar de lift. Archia en Neth zouden al boven zijn, als het goed is. Het duurt nu maar 3 uur voordat ze de scores te horen krijgen. 

Zodra we de liften uit lopen, rent Terra rechtstreeks de hal in, op weg naar Neth. Ik neem haar niets kwalijk, als ik wist dat Raff het risico liep om dood te gaan, zou ik nooit van zijn zijde wijken. Delphi loopt met papa naar de woonkamer, waarschijnlijk wat drinken. Ik besluit de laptop te pakken en te kijken of mama er toevallig ook op zit.

-------------

En daar zit ik dan, op mijn bed met de laptop op mijn schoot. Starend naar het felle licht wacht ik tot Raff klaar is met opstarten. Ik heb hem net snel gebelt, hij beloofde me om snel de laptop thuis op te starten. En inderdaad, het bolletje dat eerst saai grijs was, kleurt groen. Ik bel hem en krijg gelijk antwoord. Het prachtige gezicht van Raff verschijnt op mijn beeldscherm.