Speak The Truth, Even If Your Voice Shakes (Sequel)

Chapter 16

Ik heb de dagen na de dood van Neth weinig nieuws gezien. Daisy verstopt zich in de bomen, Archia zoekt woest rond de arena. Ik probeer me er zoveel mogelijk buiten te houden. De enige reden die me in die kamer hield, is dood. Ik wil niet zien hoe Archia door de bossen loopt, zoekend naar Daisy. Klaar om haar te vermoorden. 

Het is dat er grote schermen hangen, recht voor de plek waar District 12 de tafel voor donaties heeft staan. Zodra er geen mensen komen voor Daisy, is er niet veel meer te doen dan kijken naar die schermen. Ik bof dat er aardig wat mensen voor Daisy komen, anders zag ik dat gruwelijke gezicht van Archia langer dan dat ik nu al doe. 

Ik zie Daisy alleen wanneer Archia dichtbij komt of wanneer ze een geschenk krijgt. Elke keer ben ik toch een beetje trots. Ik sta deze uren op het plein niet voor niets. Het geld wordt goed besteed, Daisy ziet er nog steeds gezond uit, voor zover dat mogelijk is in een arena, en dat allemaal terwijl Archia met de dag zwakker en trager wordt. 

Ik denk dat het Capitool hoopt dat Archia zelf een keer neer stort. Het gebeurd zelden dat ze dagen niets doen. In dit geval hebben ze al een week geen actie ondernomen. Je hoort de mensen in het Capitool ook niet klagen. Zij zijn druk bezig met de woorden die uit Archia's mond komen, want geloof me, daar kunnen nog schokkende dingen tussen zitten. 

Archia wordt niet alleen met de dag zwakker en trager, ze wordt ook steeds onhandiger. Ze probeert Daisy te vinden, maar raakt veel te snel geïrriteerd om echt succes te boeken. Zo af en toe is het echt een mooi toneelstuk. Archia zal vast niet blij zijn met wat ik zeg, maar ze lijkt net een kleine kleuter, stampend door het bos. Alsof Daisy haar schep afgepakt heeft.

Daisy zal het vast om een andere reden grappig vinden, maar elke keer als Archia woest langs haar boom stampt, verschijnt er een klein glimlachje op haar gezicht. Dat lachje verwarmt mijn hele lichaam. Niet alleen die van mij, ook die van Terra en Delphi. 

***********

Archia is al ongeveer anderhalve week bezig met het vinden van Daisy. Daisy wisselt meestal rond een uur of twee van boom sinds Archia steeds meer begint te vermoeden dat Daisy in een boom zit. Alleen vandaag niet. Ze zit al vijf uur in dezelfde boom, en dat terwijl Archia al drie keer langs is geweest. 

En ja hoor, daar is ze weer. Archia blijft onderzoekend naar de bladeren van de bomen staren, alsof er elk moment een ritsel vanaf kan komen. Ze lijkt de hoop langzaam te verliezen, totdat er opeens een mes uit de wolk van groen naar Archia zoeft. Ze ontwijkt het mes net op tijd.

Helaas...

Er verschijnt een valse glimlach op het gezicht van Archia. Ze pakt het mes op en kijkt naar de boom. De boom waar Daisy zich in bevind. Ze lacht even. 

"Het spel is uit, kleine donder. Nu is het verstoppertje spelen afgelopen. Nu is het mijn beurt."

Archia gooit het mes met volle vaart terug. het vliegt langs Daisy's been. Van schrik slaakt ze een klein gilletje, waarna ze snel haar hand voor haar mond slaat. Haar ogen zijn groot van angst. Geen wonder, het begin van het einde is officieel begonnen.

Ik ren naar binnen, naar de kamer waar Terra, Delphi, Johty en papa al vol verwachting voor een groot scherm zitten. Ik ga naast Terra zitten en richt me op het scherm.

De camera gaat terug naar Archia. Ze rent naar de boom en begint in een rap tempo te klimmen. Wat Archia niet weet, is dat Daisy, met of zonder gewond been, van tak naar tak kan springen. Het tempo waarin dat gebeurt, is een stuk trager dan dat Daisy zou kunnen, maar het is voor nu snel genoeg. Tegen de tijd dat Archia boven is, is Daisy al vier bomen verder.

Archia besluit de gok te wagen en springt achter Daisy aan. Na elke sprong verliest ze bijna haar evenwicht, maar blijft toch staan. Ondertussen gooit ze alle messen die ze in haar bezit heeft naar Daisy. Een paar raak, gelukkig een hele hoop mis. 

Vanwege de pijn vertraagd Daisy na een tijdje. Alle hoop is verdwenen in haar grote, bruine ogen. Ze kijken vol angst naar de takken voor haar. Terra pakt mijn hand, terwijl ik die van Delphi pak. Samen hopen we op een goede afloop. 

Daisy lijkt uiteindelijk iets te overwegen, misschien verzamelt ze zelfs moed. Uiteindelijk remt  ze af, draait ze zich om en rent recht op Archia af. 

Archia schrikt er zichtbaar van, maar trekt haar gezicht in een kwade blik. Ze pakt snel een mes uit haar riem en werpt hem vol woede naar Daisy. Het raakt Daisy in haar arm. Met een pijnlijk gezicht haalt ze de mes voorzichtig uit haar arm en rent ze verder, steeds dichter bij Archia aankomend. 

Een meter voor de voeten van Archia stopt Daisy. "Hoe kon je het überhaupt? Hoe kon je het opbrengen om het vriendje van een winnares te vermoorden? En al helemaal op deze manier? Wat ben jij voor een trut?" zegt ze vermoeid, alsof ze geen zin meer heeft in Archia in het algemeen. 

De camera richt zich recht op het gezicht van Archia, wachtend op haar reactie. Archia lijkt het door te hebben, want ze kijkt recht in de camera wanneer ze praat. 

"Nou, zo moeilijk is dat niet hoor. Je pakt een mes en drukt dat in de ander. Ik mocht Terra toch niet. Stom kind.''

Met geschrokken ogen wend ik me af van het scherm, naar Terra. Geluidloze snikken ontsnappen uit haar keel terwijl stille tranen over haar wangen lopen. Ik pak een tissue uit een doos die vlakbij het scherm staat en veeg voorzichtig de tranen weg. 

"Weet je, ik ben klaar met jou. Klaar met jouw acties, met jouw harteloze acties. Ik denk dat het goed is om hier te eindigen," roept Daisy kwaad. Ze gooit hetzelfde mes dat nog een paar seconden geleden in haar arm zat in de richting van Archia. Het blijft steken in haar arm.

Damnit...

Archia gilt het uit van de pijn. Ik weet niet of het door de schrik komt, of door de pijn, maar Archia laat haar mes vallen. Dat is het moment van Daisy om Archia een harde duw te geven, waardoor Archia uit de boom valt. Maar uit reflex pakt Archia Daisy's arm vast, waardoor de twee meiden uit de boom vallen. 

De camera laat zien hoe Archia en Daisy de volle tien meter naar beneden vallen. Archia landt eerst, Daisy valt op haar, maar rolt later naar de zijkant. Allebei blijven ze stil vallen. 

Er gaat een kanon af, maar de camera's laten niet zien wie. Ik snap het niet. Het Capitool weet al wie er gewonnen heeft, maar kondigt het niet aan. Waarom wachten ze met het nieuws waar ze al weken op zaten te wachten? 

We wachten allemaal totdat één van de twee paar ogen opent. Allemaal duimen we voor Daisy, sinds wij vertrekken wanneer Archia de winnares blijkt te zijn. Vanaf dat moment mag ze het zelf uit gaan zoeken. 

Uiteindelijk, na tien slopende minuten, openen godzijdank een paar ogen. 

En drie keer raden wie.

We springen allemaal op. Ik bespring papa bijna, te blij om te zien dat Daisy haar grote, bruine ogen opent op het scherm. 

Voorzichtig tilt Daisy haar kleine lichaam van de grond. Haar arm, die in een nare hoek hangt, houdt ze stevig vast terwijl ze met een geschrokken blik naar het dode lichaam van Archia kijkt. 

"Lieve Terra, Delphi en Roses. Ik hoop dat ik zo jullie verlies een beetje goed heb kunnen maken. Bedankt voor de spullen, die mij door jullie hulp bereikt hebben. Als ik hieruit ben, zal ik jullie snel op komen zoeken. Dankjulliewel," fluistert Daisy. 

Ik glimlach terwijl ik een paar tranen van vreugde laat vallen.

Daisy kan niet veel langer op haar benen staan en valt op de grond. De hovercraft haalt haar op, terwijl een andere hovercraft het lijk van Archia ophaalt. 

Het is klaar. Het is over en uit. Daisy mag naar huis, mag de eer hoog houden voor District 11. We mogen naar huis. Ik mag naar Raff. 

Eindelijk.

-------------------------------------

Nou, na negen maanden werd het weer eens tijd om aan dit verhaal te schrijven, hehe *hoofdkrab*. 

Het spijt me zo erg van de pauze die veel te lang duurde dan ik eigenlijk gepland had. Er gebeurde veel te veel en ik heb alles op een rijtje moeten zetten voordat ik een woord op 'papier' kon zetten. 

Het is eindelijk vakantie, en ook al kan ik niet beloven dat ik ook werkelijk meer ga schrijven, ik ga het wel weer proberen. 

Dus voor nu, Byebyeee <3