Speak The Truth, Even If Your Voice Shakes (Sequel)

Chapter 15

Terra, Delphi en ik zitten stil op mijn bed. De tv staat aan, maar niemand luisterd. Niemand neemt de moeite om de Hongerspelen nog te volgen. Het enige wat ze laten zien, is Archia. Vragen zoals 'Waarom vermoord ze haar eigen districtpartner?' en 'Wordt onze volgende winnares iemand die iedereen eerlijk behandeld, of ze ze nou kent of niet?' worden constant gevraagd. Iedereen heeft zijn eigen antwoorden op de vragen. 

'Waarom vermoord ze haar eigen districtpartner?' Ik heb er zelf geen antwoord op. Ik heb in haar schoenen gestaan. Niet naar mijn partners, sinds we elkaar wel levend moesten houden, wilden we winnen, maar ik heb kinderen aan moeten kijken en ze moeten vermoorden. Ik had ze niet gesproken, kende ze niet voordat ik ze tegen kwam. Dat was al harteloos in mijn ogen. Maar iemand vermoorden waarmee je gepraat hebt, die je kent, is zoveel erger. 

'Wordt onze volgende winnares iemand die iedereen eerlijk behandeld, of ze ze nou kent of niet?' Misschien wel, misschien niet. Zodra Archia deze arena levend verlaat, niet. Ze behandelde Neth niet als een gelijke. Ze vermoordde hem met een glimlach, behandel je dan iedereen op een eerlijke manier? Behandel je iemand eerlijk als je hem net zo bruut vermoord als dat je bij een ander district zou doen? 

Zodra Daisy wint, is het een ander verhaal. Daisy is als laatste over, samen met Archia, en heeft nog niemand met een vinger aangeraakt. Ze laat me denken aan Rue, net zo onzichtbaar en net zo slim. Haar mentor vertelde me dat ze in District 11 altijd tot 's avonds laat tussen het graan te vinden is. Ze ziet beter in het donker dan een normaal mens, denken ze. Ik ben van het kleine meisje gaan houden. 

Ik hoop zo erg dat ze een manier vind om van Archia te winnen. 

Sinds de dood van Neth, is niemand in de Tributen ruimte geweest. Delphi niet, Terra niet, ik niet, papa niet. Niet dat het ons opgedragen is, nee, ze heeft ons vertrouwen geschonden. Delphi vertelde dat Archia zou sterven voor Neth, wetend dat ze nooit levend naar buiten zou komen, omdat ze ons niet meer aan zou kunnen kijken. Ze is onze mentorschap niet meer waardig. En heel misschien zal ik glimlachen als ik haar dood zie gaan. 

We houden de tv voor de zekerheid aan. Zo kunnen we het een beetje volgen, weten we wanneer het voorbij is. Weten we of we blij mogen zijn, of de moordenaar van Neth nog steeds mee moeten nemen naar huis. 

Terra heeft geen woord gezegd sinds dat ze wakker werd. Het enige wat ze doet, is haar buik vasthouden. Ze streelt met een liefdevol gezicht over de bult die te zien is, ook al vallen er constant tranen over haar wangen. Het geeft haar enigszins troost. 

Delphi kijkt alleen maar voor zich uit. Ze is kwaad. Niet alleen op Archia, ook op zichzelf. Ze dacht dat Archia oprecht aardig was en kan het feit dat ze Archia heeft geholpen met leren vechten maar niet van zich af zetten. Hoe vaak ik haar heb verteld dat het niet klopt, dat dat een taak is van een mentor, ze verwijt het zichzelf nog steeds. 

En ik? Ik loop heen en weer tussen Johty, papa, Terra en Delphi. Thuis heb ik tijd om verdrietig te zijn, ze hebben allemaal iemand nodig om mee te praten, of - in papa's geval - te knuffelen. Ze zijn er allemaal voor mij geweest, het is mijn tijd om me groot te houden. Groter dan ik misschien aan kan, maar goed. 

''We moeten echt iets gaan doen. Afleiding zoeken. Neth zou ook niet willen dat we maar blijven zitten waar we zitten en niets meer doen,'' zegt Delphi opeens. Terra schiet uit haar trans en kijkt Delphi met tranen in haar ogen aan. 

''Ja, misschien is dat wel fijn,'' zegt ze met een zachte stem. Haar tranen trekken veel volume uit haar stem en verspillen het door het binnen te laten. Het zou voor Terra zo veel beter zijn om een keer hard te huilen, maar ze doet het niet. 

''Wat nou als we nou gewoon gaan shoppen? Ze hebben hier de beste winkels voor baby kleding, we zouden kunnen gaan zoeken,'' zegt Delphi enthousiast. 

Terra kijkt me licht twijfelend aan. Ik snap het al. Ik ging mee naar de echo, Delphi gaat mee shoppen. 

''Gaan jullie maar, ik ga kijken of ik misschien wat sponsoren kan vinden, voor Daisy,'' zeg ik met een glimlach. Godzijdank heb ik hem al vaak op moeten zetten, het lijkt bijna echt. Terra kijkt me opgelucht aan, enigszins dankbaar. 

Delphi daarentegen lijkt iet wat beteuterd, maar laat het snel vallen. De twee kleden zich snel om, kloppen nog even op mijn deur om te zeggen dat ze weg zijn, en vertrekken naar het centrum. Ik trek ook andere kleren aan, maar ga de andere kant op. 

''Ben je niet mee gaan shoppen?'' vraagt papa wanneer ik het plein voor de donaties op loop. Oh, helemaal vergeten. Hij had de taak vandaag. Terra en Delphi moeten hier dan wel langs zijn geweest. 

''Nee, Terra wilde dit graag met Delphi doen, net zoals ik mee ging met de echo. Ze hebben gewoon wat quality time voor hun tweeën,'' zeg ik met een glimlach. Papa glimlacht en trekt me dicht tegen zich aan. 

''Ergens ook niet erg, dan heb ik wat tijd met mijn dochter,'' zegt hij grinnikend. Ik lach hard en maak me los van zijn armen. Net op tijd, want een overdreven uitziende vrouw komt naar me toe lopen. 

''Kan ik aan jou een donatie geven?'' vraagt ze, haar stem een stuk liever en zachter dan haar uitfit laat denken. Ik knik met een glimlach en neem haar mee naar de tafel van District 12. 

''Er gaan geruchten dat het geld van de donaties van District 12 naar District 11 gaan, klopt dat?'' vraagt ze. Even twijfel ik, maar besluit dan te knikken. 

''Dat klopt, mevrouw. Archia heeft haar belofte geschonden, hoe spijtig dat ook is, wij zien geen reden mer om haar te helpen,'' biecht ik op. De vrouw glimlacht warm.

''Gelukkig, ik heb nooit echt van deze Spelen gehouden. Dit wordt gezien zoals ze voor de Spelen een sport zagen. De Hongerspelen is een brute kopie van de Olympische Spelen,'' zegt ze met een zucht. 

''De Olympische Spelen?'' vraag ik. 

''Kind, heb je dat niet geleerd op school?''

''Nee mevrouw, we kregen alleen de geschiedenis over kool te leren.''

''De Olympische Spelen waren Spelen waarin sporters over de hele wereld tegen elkaar streden voor medailles. Won je, kreeg je een gouden, was je tweede, kreeg je een zilveren, was je derde, kreeg je een bronzen. Landen hielden onderling bij hoeveel medailles ze hadden. De Verenigde Staten hadden er altijd veel, maar zelden zo veel als China ze altijd had. Speciaal voor de sporten die sneeuw of ijs nodig hadden, hielden ze een Winterspelen in de wintermaanden. De Spelen en Winterspelen wisselden elkaar af om de twee jaar.''

''101 jaar geleden, toen de leiders van Panem een manier zochten om de rebellen te straffen, hebben ze hun eigen, brue manier van de Olympische Spelen opgericht. De Hongerspelen. Sporten zoals Atletiek en Worstelen kan je terugzien op tv. Alleen gaat het hier om leven en dood, zoals je al weet,'' legt de vrouw uit. 

Ik kijk haar met open mond aan. Ik heb nooit geweten dat er zo'n geschiedenis achter De Hongerspelen lag. Een veel mooiere geschiedenis dan de Hongerspelen hebben gecreeërd.

''Maar goed, kind, ik wilde graag wat doneren voor de kleine Daisy, maar ik kan de mentor van District 11 niet vinden. Zou ik het bij jou achter mogen laten?'' vraagt ze. Ik sluit mijn mond en knik. Ik krijg een stapel briefjes in mijn handen gedrukt. 

''Heel veel sterkte, kind,'' zegt de vrouw nog voordat ze weg loopt. Verbouwereerd kijk ik naar het geld. Ik kan het niet hier achter laten. Daisy heeft het misschien nu al nodig. 

Ik loop snel naar papa, vraag of het goed is als ik even naar de Tributen Ruimte loop, wat hij goed vind, en loop dan snel het gebouw weer in. 

''Wat doe jij nou hier? Ik heb je dagen niet gezien, sinds de dood van Neth, ik dacht dat jullie niet meer naar binnen wilde?'' vraagt de mentor van District 11 aan me. Ik schud mijn hoofd. 

''Ik heb net geld gedoneerd gekregen voor Daisy, ik wilde het graag meteen geven,'' zeg ik zachtjes. 

Daisy's mentor kijkt me met een gemeende glimlach aan. ''Dankjewel.''

''Doe er alsjeblieft iets goeds mee. Ik wil Archia niet zien winnen, voor zowel mijn vriendin als mijn District niet,'' zeg ik nog voordat ik de deur weer uit loop, naar mijn eigen kamer. 

-----------------------------------------

Taadaa!