Magiczna Gra

ROZDZIAŁ 16

Gdy tylko jej wzrok spoczął na bracie, od razu wiedziała, że coś jest nie tak. Biła od niego pewność siebie, jakby to wszystko było częścią planu. Jednak w głębi duszy czuła jego strach, zapewne przed porażką, jednak jego twarz wyrażała głębokie przerażenie i smutek.

,, Albo jest świetnym aktorem, albo nie wiem o co chodzi."

Przed oczami stanął jej obraz pewnego przedstawienia. Jej brat grał główną rolę. Nagle zapomniał tekstu i zbiegł z płaczem ze sceny. Kayla aż uśmiechnęła się na to wspomnienie.

Znowu zobaczyła swoją rodzinę...
Tym razem nie było to przedstawienie...
Mark udawał, że boli go noga. Był bardzo mały- miał najwyżej 5 lat. Tak dobrze udawał, że w końcu tata wziął go na ręce...
Dziewczynce zżędła mina.

,,Czyli jednak może być to super aktor. Może teraz improwizuje..."

~*~

Brunet istotnie improwizował, ale siostra mogła się tylko tego domyślić.

Mark działał na swoją rękę. Równocześnie był zły na siostrę, ale wiedział też, że tata nie był sobą. Nie wiedział o co chodziło, ale przeczuwał...

Miał już w głowie ułożony własny plan. Musi, gdy tylko zobaczy siostrę, wyrwać się ojcu, pobiec do niej i błagać o teleportacje. Jak już będą z dala od taty będzie mógł na nią nawrzeszczeć. Jego plan był po prostu idealny.

Uważnie rozglądał się wokoło, ale nie widział żadnego człowieka. Kątem oka zobaczył mały ruch... Zwrócił się w tamtą stronę, ale wciąż nic nie widział. Zaczął powoli tam podchodzić, a jego porywacze za nim. Zobaczył charakterystyczną czuprynę swojej siostry.
- Elizabeth! Wychodź ze swojej kryjówki! Widzimy cię!- krzyknął ojciec.
Już po chwili stała przed nimi Kayla.

~*~

- Prędzej czy później nas znajdą. Musimy wymyślić jakiś plan odbicia mojego brata!- krzyknęła szeptem brunetka.

_______________

XD. Krzyknęła szeptem xD

_______________

- Wiem! Może pani wyjść do nich i... Może... Yyyyyyy... Wiem! Pójdzie pani do nich i złapie szybko brata za rękę. Ja, kiedy już będziecie się trzymali, zatrzymam czas. Podejdę do was i was przeteleportuję do mego domu.
Po jego słowach usłyszeli krzyk ojca.
- Zaczynamy- powiedziała i wyszła zza krzaka.
- O! Myślałem, że trochę dłużej to potrwa! Ale no nic! Albo przyłączysz się do mnie i uratujesz brata, albo- przerwał i przyłożył nóż do gardła Marka.
Kayla wymusiła na sobie smutek i podeszła do ojca, patrząc mu w oczy nienawistnym spojrzeniem. Następne wydarzenia stały się bardzo szybko. Dziewczynka pobiegła do brata i wedle planu złapała go za rękę. Poczuła charakterystyczną nie możliwość do ruchu.
Zobaczyła przyjaciela wychodzącego z kryjówki. Podszedł do nich i złapał ich za ręce. Już po chwili znajdowali się w skromnej chacie z drewna. Na ścianach były już niewielkie plamki grzybów. Z sufitu kapało, a podłoga dawno nadawała się do wymiany. W całym pomieszczeniu znajdowały się trzy meble. Szafa, a raczej szafeczka, łóżko bez pościeli i malutki stół robotniczy. Na ścianie naprzeciwko łóżka widniały małe drzwiczki.

Bepomucen głęboko zaciągnął się wszechpanujacym smrodem.

- Nareszcie w domu! Chodźcie do kuchni! Na pewno jesteście bardzo głodni!

Przepraszam, że tak dawno mnie nie było:(

I że wracam z takim krótkim rozdziałem:(

Ale mam nadzieję, że nadal ze mną jesteście i nie zabijecie mnie:(

No i tymi smutnymi buzkami kończę rozdział:(

Papatki;)