GARİP ADA'M

Ertesi gün akşam saat tam 7'de ablamlardaydım, beni bu saçmalıktan kurtaracak tek adamı heyecanla bekliyordum. Açıkcası ne yapacagını merak ediyordum. Kapı çaldı fırladım, hemen gidip açtım. Karsımdaydı. Uzun zamandır görmüyordum onu. Ama hic değişmemisti. Yine herzaman ki gibi üzerinden hiç çıkarmadığı takım elbiseleri vardı. Eve girer girmez pijamalarını giyerdi. Onun dısında, onu gravatsız hic gormedim bu yaşıma kadar. Kollarını açtı ve sarılmak istedi, kırmadım onca yolu beni bu saçma sapan durumdan kurtarmak için gelmişti çünkü. Geçti baş köşeye oturdu. Ecevit, gel oğlum yanıma otur dedi bana(Ecevit benim kimlikteki asıl adım, yani onun bana vermiş olduğu, o nefret ettiğim isim)... Geçtim oturdum hiç konusmadım. Ablama seslendi... Misafirlerimize çay getirsin diye.
Daha sonra ablam çayları getirdi. Babam çayından bir yudum aldı ve konusmaya basladı. Hayranlıkla dinliyordum onu . Şu an bunları nasıl yazıyorum bilmiyorum. Ama öyleydi.
Siz kimsiniz ? dedi. Benim oğlumu zorla kızınıza almaya nasıl cürret edersiniz ? Ben evlendireyim seni dediğimde istemeyen benim oğluma, siz hangi hakla bunu yaparsınız dedi ve bana döndü. Oğlum, Ecevit söyle bana o kızla evlenmek istiyormusun? Dedi. Hayır baba kesinlikle istemiyorum! dedim, bir anda. Konu kapanmıstır, oğlum kızını almayacak. Çaylarınızı da içtiniz şimdi kalkın gidin burdan. Bir daha böyle birkonuyla karşıma çıkarsanız bu kadar kibar olmayacağım... dedi amcama. Hiç sesini çıkarmamıştı amcam, korkardı babamdan çok ki sadece o değil bütün Antep, Geç Osman dendiğinde bir irkilirdi. Gaddardı çünkü çok babam ama bir okadar da iyi niyetli. Varlıklıydı aynı zamanda Genç Osman. Lakabıydı bu onun, herkez oyle tanırdı. Hiç akrabalığımız veya herhangi bir bagımız olmayan bir insana bile sayısız yardımları olduğunu bilirim. Amcam yavaşca karısını kızını aldı ve gitti evden. Sonra yine aynı olduk babamla o Antep'e geri döndü . ve o aradıkca konusur olduk.

Canım kadar sevdiğim , ailem dediğim tek insanla kız kardeşim Elif'le yaşıyordum sadece. beni hayata bağlayan tek şeydi o. Annemin emanetiydi bana . 20 yaşında şimdi üniversiteden mezun oluyor bu sene. Çocukluğumuzdan beri çizimi çok iyiydi. Güzel sanatlar okumak istedi ve bölümünün en başarılı öğrencisiydi, onunla gurur duyuyorum. Minik kelebeğim benim bu hayatta onun için yapamayacağım hiç birşey yok. Böyle amaçsız gereksiz bir adamın böyle bir kardeşi olması, gerçekten şaşırtıcı değil mi? Anneme çekmiş o biliyorum. Sözüm var okulunu bitirsin dükkanını ben açacağım ona. Hiç üzmedi beni bu zamana kadar . Annemiz yoktu yanımızda ailem diyebileceğimiz hiç kimse ama ikimiz vardık ve birbirimize yetiyorduk. Hiç sevgilisi olmadı şimdiye kadar , ben abimi bırakıp evlenmem der her defasında. Ama biliyorum ki bir gün o da aşkın tatlı yüzüyle karşılaşacak. Ellerimden uçup gidecek ve ben onun mutluluğunu bir abi olarak gururla seredeceğim.

Yine yazmaya devam ediyordum o dönemde. Hiç ara vermedim ki zaten. Anneme yazdığım milyon tane şiirim var ve her gece okuyorum ona dinliyor biliyorum, hiç rüyalarıma gelmese de. O ara huzurlu olduğum ama yalnızlığımı çok baskın anımsatan kütüphanemde yazamıyordum, ağır geliyordu artık yalnızlığı taşımak belki bilmiyorum. Yaşanacak duygu olmayınca kağıda dökemiyordu belki insan.
Köreldiğimi düşünmeye başladığım zamanda atık oraya veda etme zamanı geldiğini farkettim. Evden dışarıda yazmaya başladım yazılarımı. Ama uzun bir süre yazamadım. Çıkmıyordu hiç birşey,sebebini bilmediğim bir cahillik sarmıştı hiç anlayamadığım.
Sürekli değistirdiğim mekankların sayısı şu anda hatırlayamayacağım kadar çoktu.
Ümidi kesmeye baslamıştım. Her yazarın olurmus boyle dönemleri. Ama benim ki biraz uzun sürmüştü sanki.
Çabalamıyodum artık yazamayacagımı düşünüyordum ve iş değiştirme zamanım gelmiş geçiyordu bile. Bir süre ne yapmam gerektiğini düşündüm, uzun bir sure. O arada hala yazmaya çabalıyordum bir o kadar da okuyordum, etkili olabilecegini düşündüğümden sanırım ama işe yaramıyordu.