Book 2 of MIF:My Imbecile Wife(Kathniel)

MIW:thirty-two

Natsumi's POV

Kumatok ako ng maraming beses sa kwarto ni Natsu.. Dalawang araw na ang nakalipas mula nang bumalik sila ni Stace dito sa bahay namin..

At sa loob ng dalawang araw na yon.. Hindi pa rin niya pinapansin si Kurt...

Pinaliwanag ko na ng maraming beses kay Natsu.. Pero...

"Mom... Kahit na.. Sinaktan ka pa rin niya... At worst kinalimutan ka pa niya.. Kinalimutan niya tayo.. How come na mapapatawad ko siya agad? Tell me mom! Tell me!"

Hindi ko rin masisi si Natsu alam kong nasaktan siya sa mga nangyari.. Pero ama pa rin niya si Kurt .. Hindi na magbabago yun

"Natsu! Natsu! Breakfast is ready.."

Walang imik niyang binuksan ang pinto at nagdirediretso papuntang kusina.. Napabuntonghininga na lang ako..

Sumunod na lang ako sa kanya at ng nasa may table na siya bigla siyang tumigil... Tatanungin ko pa sana kung bakit pero nung tiningnan ko ang tinitingnan niya ... Ito ay ang kanyang ama na masayang nakikipagkwentuhan kay Stace...

Natigilan naman ang mag ama ng maramdaman ang presensiya namin..

Tumingin siya sakin.. At masayang ngumiti kay Natsu..

"Natsu anak... Kain na..." Masayang pag-aalok ng asawa ko...

Nagulat ako ng talikuran ni Natsu ang ama niya...

"Tsss.. I don't want to eat with you.."

Pagkatapos niyang sabihin yon ay mabilis siyang umakyat sa kwarto niya at malakas na sinarado ang pinto..

"Natsu Cortez! Kurt is your Father! Respect him!"

And there napuno na ako.. Nawawalan na ng galang si Natsu sa ama niya..

I really want to cry now. Ok na kami ni Kurt.. Pero hindi pa rin siya matanggap ni Natsu.. Paano na lang ang pamilyang to?

"Hon.. Calm down.. Please.. Ikaw na ang nagsabi sakin na magiging maayos ang lahat... I will do everything bumalik lang ang loob sakin ni Natsu.." sabi naman ni Kurt

Niyakap ko na lang si Kurt... Gusto ko ng maayos ang problemang to...

Kurt's POV

Pinasyal muna ni Natsumi si Stace... Ang sabi niya.. Ito na daw ang pagkakataon upang makausap ko si Natsu..

Kaya ngayon nasa labas lang ako ng pinto ng kwarto niya.. May dala akong bola ng basketball..

Kumatok ako ng dalawang beses..

Halos mapigil ko ang hininga ko ng unti unting bumubukas ang pinto..

Nakita ko ang cold na pagtingin sa akin ng anak ko.. Well. This really hurts me.. Nasasaktan ako...

"What do you want?"

Pinilit kong ngumiti...

"Tara! Let's play basketball.."

"Ayoko niyan.. I prefer soccer"

Akmang isasara na niya ang pinto ngunit pinigilan ko..

"Pero basketball ang madalas nating nilalaro noon..."

"So? ... Bumalik na pala talaga ang alaala mo.. But you know what? People change... So please wag mo ng ipilit"

Muli niyang isasara ang pinto pero pinigil ko ulit.. Hindi ako susuko..

"Let's play soccer then"

"Can you just back off?? I'm currently doing my project... Masyado kang istorbo"

And there.. Tuluyan na niyang naisara ang pinto...

Ngayon ko lang talaga napagtanto... Mana talaga sakin si Natsu..

--------

Lunch na...

At ngayon nasa labas na naman ako ng pinto ni Natsu...

Hindi siya kumain ng breakfast kanina.. Kailangan niyang kumain ngayon para magkalakas..

Kaya.. Hindi ko na napigilan ang sarili kong tawagan si Natsumi...

Makailang ring ay sinagot na niya..

" hello Hon.."

" oh hon kamusta? Ok na kayo ni Natsu?"

"Hmmm.. Not yet hon.. Kaya please hon pwedeng unuwi ka na.? Hindi kumain kanina ng breakfast si Natsu at lunch na..hindi naman niya ako gustong kasabay... Paano na lang kung hindi kumain si Natsu buong araw? Kaya please hon.. Umuwi ka na.. Sayo lang nakikinig si Natsu.."

"Hon... Ok ... Tamang tama at nagyayaya ng umuwi nitong si Stace.. Uuwi na kami.. But please hon.. Be strong.. Malalampasan din natin to.."

"Sige.. Bye hon ingat ka... Love you"

"Love you too hon"

Pinatay na niya ang tawag...

Nagulat naman lang ako ng biglang lumabas sa kwarto niya si Natsu at nadatnan niya akong nakatayo...

He just give me a cold stare...

Nakita kong dumiretso siya sa kusina at sinimulan ng kumain.. Mabuti na lang at hinanda ko na ang hapagkainan bago siya bumaba...

Pero ngayon nagdadalawang isip ako kung sasabay ba ako... For sure baka mawalan lang siya ng gana at hindi na naman kumain

kaya.. Mas pinili kong wag na lang sumabay at nanatili na lang sa may sala...

Nakatingin lang ako sa anak ko habang kumakain.. And there I realize something...

Maraming beses ko na sanang sinulit ang pagsabay ko sa pagkain niya noong mga panahong may sakit ako..

Hindi ko na sana nilayo ang sarili ko at naging matatag sana akong sabihin sa kanila ang lahat.. I'm so stupid... Hindi sana ganito ang mangyayari.. Hindi na sana lalayo ang loob sakin ng anak ko..

Maybe this is my punishment... This is the punishment that I really deserve...

--------------------------------------

ιαмαƒαвυℓσυѕαυтнσя