Book 2 of MIF:My Imbecile Wife(Kathniel)

MIW:twenty-two

Natsumi's POV

Tatlong araw na ang nakalipas at hindi pa rin nagigising si Kurt... lagi ko ngang kinukulit yung doctor at tinatanong kung bakit ang tagal magising ni Kurt.. ang lagi namang sagot ng doctor...

"Mrs. Cortez wag na ho kayong mag alala ayos na ayos po ang kalagayan ng asawa niyo.. bumabawi lang po siya ng lakas.. magigising din siya... soon..."

Makalipas nga ang operasyon ni Kurt ay agad kong tinanong kung magkakaroon ba ng epekto ang ginawang opersyon...

Natuwa kaming lahat ng sinabi niya na 10% na lang ang chance dahil mabilis naman daw na nakapag-adopt ang katawan ni Kurt...

Napanatag kaming lahat kahit na may chance pa rin...

Nandito ako ngayon sa bahay at kakaalis lang ng mga anak ko.. kahit na nasa hospital si Kurt kailangan ko pa ring gawin ang responsibilidad ko bilang ina...

ok naman ang mga bata... sina mama ang nagbabantay kay Kurt ngayon...

Tumunog ang cellphone ko at nakitang tumatawag si mom.. Hindi ko alam pero bakit parang kinakabahan ako??

"hello mom??"

...

Bakit hindi nagsasalita si mommy?

"mom??"

..

Kinabahan ako lalo sa sinabi ni mommy

"anak.. wag ka sanang mabibigla...."

"Bakit po?? May nangyari po ba? Ano pong nangyari kay Kurt???"

..

"Gising na siya---"

Pagkarinig ko pa lang non agad akong lumabas at sumakay sa motor ko.. naiwan ko ang cellphone ko dahil sa pagmamadali..

Gising na si Kurt pero bakit parang hindi masaya si mommy?? Malungkot niyang ibinalita sakin ang paggising ni Kurt.. bakit???

Hon.. intayin mo ko...

Third Person's POV

Mabilis na nakarating si Natsumi sa hospital, naabutan niya sa labas ng kwarto ni Kurt ang mga magulang nila...

"Mom! Dad!!! Gising na si Kurt!! Makakasama na namin siya..."

Buong tuwa kong sabi sa kanila at niyakap sina mommy at daddy.. pero ramdam ko ang kalungkutan nila...

"Mom... Dad... bakit po? Bakit hindi kayo masaya??"

Nagsimula ng umiyak si mommy.. ano bang nangyayari?? Di ba gising na nga si Kurt??

"anak.. " mahinang tawag sakin ni mommy

Naguguluhan na ako..

Hindi ko na kinaya at pumasok na ko sa kwarto ni Kurt..

Maluha-luha ako ng makita kong nakaupo siya at kumakain... dali dali ko siyang niyakap...

"Hon... Hon... I love you Hon... I love you.. and sorry sa mga kasalanan ko... sorry... Hon..."

Naiiyak na ko... pero siyempre masaya dahil makakasama na namin ulit siya...

Kumalas ako sa yakap pero.. tila nanigas ako sa malalamig na titig ni Kurt... bakit??

Tinitingnan niya lang ako na parang isang taong hindi niya kilala...

"Hon..."

Tila binuhusan ako ng malamig na tubig sa mga katagang sinabi niya...

.

.

.

.

"Sino ka?? Sorry...Hindi kita kilala... "

"Kurt... nagbibiro ka lang diba? Hon.. ako to... itigil mo na ang pagpapanggap .. wala ka ng tumor magkakasama na ulit tayo.."

"kaano ano ba kita??.. hindi kita kilala..."

Agad na bumuhos ang luha sa mga mata ko... napaluhod ako... hindi ko na alam ang gagawin ko...

Kailangan ba talagang humantong sa ganito?? Kailangan ba lahat ng saya may katumbas na kalungkutan??.....

--------------

Hindi na narinig ni Natsumi ang sasabihin pa sana ng ina kanina dahil nadala na siya ng emosyon at agad na nagpunta ng hospital... ngunit...

"Gising na siya... pero wala siyang maalala" yan sana ang gustong sabihin ng mommy ni Natsumi ngunit huli na bago niya nalaman...

-----------------------

ιαмαƒαвυℓσυѕαυтнσя