Our Nasty Little Secret

Kabanata 22

"Sa pagkumpas ng iyong kamay aking landas ginagabay...

Finally, my Zymonne is here. Abot kamay ko lang.

"Hi."

Yun lang ang sinabi niya sa akin. Huminga ako ng malalim hindi ako nagsalita.

"Look, I know you're mad at me, because I left without saying anything to you."

Nag-iisang tiyak sa isang libong duda, silong sa iyak at pagluluksa buong puso ko ay imamapa Ikaw ang dulo, gitna't, simula..

Kinuha niya ang kamay ko at hinaplos iyon.

"Hindi ko rin alam na aalis kami, after the game uuwi sana ako sayo. But my mom called and she said that she needs my support. I don't have an idea na sa NYC kami pupunta. And the worst is ready na ang gamit at plane ticket ng buong pamilya, Hindi na rin ako tumawag because I know na mas lalala ang sitwasyon natin when we argue over the phone so Babe I'm sorry."

Hinaplos niya ang pisngi ko, at pinagdikit niya ang mga noo namin. Napapikit na lang ako, kase nandito siya kasama ko.

Nahanap din kita (kay tagal kong naghintay) nahanap din kita...

"Sorry babe. Alam ko paulit-ulit kutang nasasaktan ay naiiwan but can you always wait for me? Can you always forgive me? And understand me?.."

Minulat ko ang mga mata ko dahil alam kong umiiyak siya.

"Can you be with me? Even if I always hurt you? Can you stay by my side even if I always make you cry?"

Maligaw man at mawala at umikot man sa kawalan dahil sa bawat kailan sino't saan ikaw lamang ang kasagutan....