Terug in de tijd /Werewolf Story /

Proloog

Proloog.

Onbewust verscheen er een glimlach om mijn mond bij het zien van mijn ouders. Ze zaten een eindje verderop, dicht tegen elkaar aan. Ze waren aan het fluisteren en eigenlijk wou ik niet weten waarover het ging. Ik kreeg liever geen nachtmerries.

Mijn kleine broertje trok voor de zoveelste keer mijn aandacht. Hij hield een zoveelste interessante staan omhoog. Ik lachte en knikte om daarna te zeggen, "Heel mooi broertje." Zodra ik mijn mening gegeven had ging hij verder op speurtocht. En mijn aandacht vestigde zich weer op mijn ouders.

Als ik aan mijn toekomst dacht, en natuurlijk ook aan mijn toekomstige mate, dan beeldde ik me altijd in dat we op mijn ouders zouden lijken. Zelfs na al die jaren waren ze nog steeds smoorverliefd. Het kleine, net zichtbare buikje van mijn moeder was daar een bewijs van. Hoeveel kinderen gingen ze eigenlijk nog maken?!

Mijn ouders hadden al een hele hoop meegemaakt in hun leven. Het was pas een paar jaar geleden dat ik het echte verhaal te weten kwam. Mijn vader was blind geweest. Ik kon me niet voorstellen hoe moeilijk dat voor hem moest geweest zijn! Gelukkig was gebleken dat mijn moeders liefde hem kon genezen.

Niet dat ik mijn vader minder graag zou zien als hij blind was geweest. Hij was en zou altijd mijn vader blijven. Met of zonder zicht.

Door mijn ouders kon ik niet wachten om mijn mate te vinden. Diegene die aan mij gekoppeld was. Speciaal was uitgekozen voor mij. Alleen moest ik nog twee jaar geduld hebben, tot ik 18 was. Pas vanaf die leeftijd zou ik hem kunnen ontmoeten. Met elke dag die voorbij ging voelde ik me enthousiaster worden. Ik stond echt te trappelen tot het moment daar was. Dan zou ik me eindelijk net zo compleet voelen als mijn ouders.

" Ben je ons weer aan het bekijken lieverd?" Ik werd uit mijn gedachten gehaald door mijn vader. Hij had een plagende glimlach om zijn lippen. Ik was betrapt ... Gênant.

Ik voelde mijn wangen rood kleuren. " Pest haar toch niet zo." Mijn moeder gaf hem een korte mep tegen zijn arm. " Ze is aan het dagdromen. Waarschijnlijk over een knappe jongen." Mijn moeder wiebelde met haar wenkbrauwen, waardoor ik me nog meer begon te schamen. Ouders waren er altijd om je belachelijk te maken. Of ze nu het alfa koppel waren of niet.

" Ik mag hopen van niet! Ik ben er nog niet klaar voor om mijn kleine meid kwijt te raken." Mijn vader begon terug met een bezorgde uitleg, maar ik was alweer aan het dromen. Ik had dan ook niet door dat iedereen rechtstond en van plan was om terug naar huis te gaan. " Ik blijf nog even hier." zei ik zachtjes, om dan toe te kijken hoe mijn ouders en broertje wegliepen.

Nu had ik eindelijk eens een moment voor mezelf, voor ik terug ging naar mijn leven als ' dochter van'.

A/N: Een eerste hoofdstuk :) Met een paar spoilers voor het einde van LMB :p Hoewel iedereen wel al verwacht had dat er kinderen zouden komen :p

Laat zeker weten wat jullie ervan vinden :)

Vote/Comment/Follow