Haar ouders waren het perfecte voorbeeld van liefde op het eerste gezicht.
Hoewel, eerste gezicht. Haar vader was blind geweest, tot haar moeder haar hart voor hem had open gesteld. Hij was genezen dankzij haar liefde.
Wat als de maangodin haar op...
Natuurlijk hadden mijn ouders verteld wie Matthew was. Hij was één van de personages geweest in het verhaal van mijn ouders. Eerst hadden ze hem als een detail genoemd, tot ik meer uitleg had gevraagd. Ik was altijd al nieuwsgierig geweest. Blijkbaar één van de eigenschappen die ik geërfd had van mijn moeder. Niet dat ik dat erg vond.
Matthew had geprobeerd om mijn ouders uit elkaar te halen. Beter gezegd, mijn moeder te vergiftigen. Te vermoorden. Vooral voor hem moest ik opletten. Hij zou de persoon zijn waartegen ik het moest opnemen, want zodra mijn moeder misschien gevoelens zou krijgen voor mijn vader, dan zou hij er zijn om iets te veranderen.
Mijn gedachten herhaalden de woorden die de maangodin gezegd had. Niemand mocht merken dat ik hier was. Of beter gezegd, ze mochten niet weten waarom ik hier was. Daarom verstopte ik me achter een boom. Vanaf daar keek ik hoe ze naar binnen liepen.
Ik probeerde na te denken over waar we precies zaten in het verhaal. Mijn moeder was hier samen met mijn grootvader naartoe gekomen. Aangezien ik hem niet meteen zag, moesten we dus al wat verder zitten.
Langs de voordeur zou ik waarschijnlijk niet binnen geraken. Dat zou ook teveel opvallen. Daarom besloot ik langs de achterdeur binnen te gaan. Ik passeerde de keuken, waar ik één van de dienst schorten nam. Zo zou het lijken dat ik een dienstmeisje was.
Ik nam één van de plateaus, waar enkele glazen op stonden en ging naar de trap. Op hoop van zegen dat de plateau inderdaad voor mijn moeder was. Op die manier wou ik dichter bij haar in de buurt zijn.
Net toen ik de trap op liep, spurtte ze naar beneden. Met Matthew achter zich aan. "Dit kan ze niet menen! Wat heb ik haar ooit aangedaan om dit lot te verdienen!" Met haar bedoelde ze waarschijnlijk de maangodin. Ik kon een zucht niet onderdrukken. Ik was te laat geweest voor de eerste ontmoeting. Dat was wel zeker.
Mijn moeder botste tegen me op, waardoor de inhoud van de glazen op mij terecht kwamen. Mijn moeder bleef geschrokken staan. Ze hield haar hand kort voor haar mond. "Er gebeuren al slechte dingen! Dit kan allemaal geen toeval meer zijn! Ze wil mijn leven kapot maken!" Ze ademde snel in en uit, alsof ze deels in paniek was. Daarna richtte ze zich tot mij.
"Het spijt me meisje." zei ze gemeend. Ze legde kort haar hand op mijn arm. "Kom. Het minste dat ik kan doen is ervoor zorgen dat je droge kleren krijgt." Al die tijd had ik nog niets gezegd. Het voelde gewoon vreemd om een jonge versie van mijn moeder te zien. En vooral, dat ze mij niet kende. Zonder nog iets te zeggen volgde ik haar.
Deze afbeelding leeft onze inhoudsrichtlijnen niet na. Verwijder de afbeelding of upload een andere om verder te gaan met publiceren.
