Haar ouders waren het perfecte voorbeeld van liefde op het eerste gezicht.
Hoewel, eerste gezicht. Haar vader was blind geweest, tot haar moeder haar hart voor hem had open gesteld. Hij was genezen dankzij haar liefde.
Wat als de maangodin haar op...
Mijn ademhaling ging sneller. Matthew had me hier achtergelaten. In één van de donkstertje plekken van de roedel. Ik was er wel al een paar keer geweest, in mijn tijd. Nu leek het helemaal anders. Volgens mijn moeder hadden ze veel zaken veranderd in al die jaren. Het weeshuis was ook één daarvan. En nu snapte ik ook waarom.
Het voelde heel kil aan. Bijna alles was hier donker binnen, hoewel het nog niet eens avond was. Er werd niet gespeeld. Niet gelachen. Ik voelde me hier helemaal niet op mijn gemak.
Ze hadden me bijna meteen naar een grote kamer gebracht op de benedenverdieping gebracht waar iedereen aan lange tafels zat. Daar moesten ze zich bezighouden. Het was er muisstil.
De hele tijd keek ik rond. Om de één of andere reden zocht ik naar bekende gezichten. Naar mensen die ik al kende. Waarom ik dat precies deed wist ik niet.
Uiteindelijk belandden mijn ogen op een jongetje. Een jaar of 6. Hij hield mijn aandacht een tijdje vast, terwijl ik probeerde te bedenken of ik hem misschien kende.
Het verbaasde me niet dat ik niemand hier echt kende. Ze waren allemaal ouder zijn dan ik én het uiterlijk van veel kinderen veranderde nog wat naarmate ze ouder werden.
Ik haalde mijn blik van de jongen weg. In de plaats daarvan probeerde ik op zoek te gaan naar voorwerpen die me misschien konden helpen om te ontsnappen. Ze hadden een hele hoop knutselgerief op de tafel gelegd, zodat ze zichzelf niet met de kinderen moesten bezig houden.
Zelf was ik één van de oudste in de kamer. Het verbaasde me wel dat alle leeftijden bij elkaar werden gehouden én dat ze hetzelfde moesten doen. Ik kon me voorstellen dat niet iedereen evenveel zin had om te knutselen.
Het eerste dat in mijn bezit kwam was een schaar. Wat later ook nog een paar stylo's, voor het geval ik iets moest openen. Ook een lang koord en een paar stukjes karton verstopte ik in mijn broekzakken. De stukjes karton stak ik onder mijn t-shirt tussen mijn riem. Ze waren net te groot om in mijn broekzak te passen.
De adrenaline ging door me heen, zodra er een bel ging. Het was blijkbaar het signaal om naar onze kamers te gaan. Nu zou ik het meeste risico lopen om betrapt te worden. En ik wou er niet aan denken wat er dan zou gebeuren.
Ik probeerde zo weinig mogelijk op te vallen en keurig in de lijn te lopen. Alleen kon ik toch een glimlach niet onderdrukken toen ik eenmaal in de slaapzaal was.
Deze afbeelding leeft onze inhoudsrichtlijnen niet na. Verwijder de afbeelding of upload een andere om verder te gaan met publiceren.
A/N: Een soort opvul hoofdstuk, alleen gaat die kleine jongen nog belangrijke rol spelen in het verhaal :p
