Haar ouders waren het perfecte voorbeeld van liefde op het eerste gezicht.
Hoewel, eerste gezicht. Haar vader was blind geweest, tot haar moeder haar hart voor hem had open gesteld. Hij was genezen dankzij haar liefde.
Wat als de maangodin haar op...
Mijn ogen hielden alles goed in de gaten. Het zou niet lang duren voor iemand besefte dat ik hier eigenlijk niet thuishoorde. Hopelijk duurde dat toch nog een tijdje. Zodat ik mijn ouders bij elkaar zou brengen. Anders was het allemaal voor niets geweest.
Mijn vader's bureau was nog steeds op dezelfde plaats. Ik liep er meteen naartoe, met de plateau in zijn handen. Voorzichtig klopte ik op de deur. Hij antwoordde kort.
Heel even bleef ik in de deuropening staan. Net zoals bij mijn moeder voelde het raar om de jonge versie van mijn vader te zien. Alleen was het bij hem nog vreemder. Ik had hem nooit gekend als ' blinde ' vader. Hij keek wel naar me, maar hij zag me niet. En ergens beangstigde me dat.
Ik zette de plateau voor zijn neus en zette een stap opzij. "Ik wil u laten weten dat ik het erg vind wat er gebeurd is." Voor ik het zelf besefte had ik die zin gezegd. Mijn vader had een paar papieren op zijn bureau liggen, maar het leek er niet op dat hij echt gewerkt had vandaag. Zijn gezicht stond verdrietig. Hij leek weinig energie te hebben.
"Bedankt voor je bezorgdheid." mompelde hij. "Alleen kan ik er zelf weinig aan veranderen. Het was niet dat het zo onverwacht kwam." Hij leunde wat naar achter in zijn stoel.
"Ik kan me voorstellen dat ze geschrokken is. Als iemand aan zijn mate denkt dan zien we een perfect iemand. Het feit dat dat beeld fout is, is hard aangekomen bij haar." Mijn vader schudde zijn hoofd. "Zoals ik net al zei kan ik er niets aan veranderen." Het leek alsof hij met die zin het gesprek wou afsluiten. Alleen was dat niet mijn plan.
Net toen ik nog iets wou zeggen zwaaide de deur open. Matthew stond in de deuropening. Zijn ogen gingen meteen over mijn lichaam. Ik was erbij ... Hij wist dat ik hier niet thuishoorde. "Ik zal je wel even naar buiten brengen meisje. Daarna kom ik terug, Alfa."
Hij pakte me stevig vast aan mijn arm en sleurde me bijna de kamer uit. Heel even was ik van plan om op mijn vader te roepen. Alleen besefte ik wel dat het niet zou lukken. Mijn vader zou me niet kunnen helpen.
Matthew sleurde me achter zich aan. "Ik weet niet wat je daar deed." begon hij. "Waarschijnlijk ben je gewoon weggelopen. Het is namelijk niet de eerste keer dat ik iemand betrap, net als jij "
Ik wist waar hij naartoe liep. Het weeshuis van de roedel. Daar zouden ze uitzoeken of ik familie had. Aangezien dat niet zo was, zou ik daar moeten blijven. Het zou alles vertragen en bemoeilijken. Zo makkelijk zou ik niet meer binnen geraken. Alleen had ik weinig keuze.
Deze afbeelding leeft onze inhoudsrichtlijnen niet na. Verwijder de afbeelding of upload een andere om verder te gaan met publiceren.
