Haar ouders waren het perfecte voorbeeld van liefde op het eerste gezicht.
Hoewel, eerste gezicht. Haar vader was blind geweest, tot haar moeder haar hart voor hem had open gesteld. Hij was genezen dankzij haar liefde.
Wat als de maangodin haar op...
"Wachters! Grijp haar!" Matthew's stem schreeuwde boven het lawaai. Ik had mijn vaders hand nog steeds vast. Mijn gedachten zochten naar een manier om weg te komen. Tevergeefs. Ik was omsingeld.
"Wacht! Blijf uit haar buurt! Ik wil meer horen!" was mijn vaders bevel. De wachters deden niet wat hij vroeg. Ze zetten nog wat stappen naar voor, en probeerden me vast te pakken.
Dat was het moment waarop niet alleen ik besefte dat ze Matthew's volgelingen waren. Ze hadden mijn vader de rug toe gekeerd.
Ik moest in mijn wolf veranderen. Een klein beest in verhouding met de grote, sterke wolven van de wachters. Veel kans zou ik niet maken, maar ik had niet echt veel keus. Net toen ik wou veranderen, zag ik een bekende wolf naast me. Die van mijn vader.
Hij sprong voor me en gromde naar de wachters. Die grom zei genoeg. Hij had het hele spelletje door en ging er een einde aan maken. Mijn ogen zochtten naar mijn moeder. Ze stond aan de rand van het podium. Als gast moest ze natuurlijk op de eerste rij staan.
Mijn vader versloeg de eerste paar wachtend, tot Matthew zei:" Pak zijn mate ook maar!" De groep wachters splitste zich in twee. De ene helft bleef rond mijn vader staan, terwijl de andere helft op mijn moeder afging.
Het horloge begon weer te tikken. Mijn laatste minuten waren aan het ingaan. Ik voelde mijn hoofd al tollen. Ik kon toch zomaar niet weggaan?! Ik kon mijn ouders niet in de steek laten. Daarom deed ik het enige dat ik kon bedenken.
Ik spurtte naar voor en gooide me tussen één van de wachters en mijn moeder. Ik viel met een plof op de grond. Ineens was het muisstil.
Mijn hele zijkant deed pijn. Niet dat ik daar echt veel op lette. Mijn ogen waren gericht op mijn moeder. Ze knielde naast me en keek bezorgd. "Alles komt goed." probeerde ze me gerust te stellen.
Het was nu pas dat ik merkte dat de wachters enkele stappen achteruit gezet hadden. Ze beseften ze pas wat ze gedaan hadden.
Mijn vader's wolf stond bij ons. Heel langzaam voelde ik hoe ik wegzakte. Naar de dood, waarschijnlijk. Of het moest zijn dat de maangodin me zou komen redden én opeens op magische wijze het verleden toch had kunnen veranderen.
Ik haalde een armband uit mijn broekzak. Ik had hem daar gestoken, aangezien mijn moeder hem niet mocht zien. Ze had hem een paar jaar geleden aan mij gegeven. Een erfstuk van haar eigen moeder.
Ik liet het op mijn been vallen, aangezien ik niet genoeg kracht had om het haar te geven.
"Er is een reden waarom ik op jullie beide lijk." wist ik nog uit te brengen. Natuurlijk begrepen ze al snel wat ik bedoelde. Mijn moeder had net dezelfde armband om. De gelijkenis tussen ons beide was ook overduidelijk. En ik had mijn vader's ogen.
Ik mocht het verleden dan wel niet veranderen op deze manier. Het was het enige dat ik nog kon bedenken.
Met die gedachte sloot ik mijn ogen.
Deze afbeelding leeft onze inhoudsrichtlijnen niet na. Verwijder de afbeelding of upload een andere om verder te gaan met publiceren.
