Haar ouders waren het perfecte voorbeeld van liefde op het eerste gezicht.
Hoewel, eerste gezicht. Haar vader was blind geweest, tot haar moeder haar hart voor hem had open gesteld. Hij was genezen dankzij haar liefde.
Wat als de maangodin haar op...
Ik sprong zowat rechtop. Mijn hoofd tolde nog. Het duurde dan ook even voor ik besefte waar ik was. Ik lag in mijn bed. In het heden? In het verleden? Leefde ik wel nog? Zoveel vragen. Geen antwoorden.
Ik stapte, of eerder strompelde, mijn kamer uit. Net toen ik beneden was, zag ik mijn ouders. Ze zaten aan de eettafel. Hun aandacht vestigde zich meteen op mij.
"Schat toch!" Mijn moeder knuffelde me bijna dood. Mijn vader kwam bij ons staat en mijn broertje bleef nog even aan de tafel zitten.
"Ik weet niet wat er gebeurd is de voorbije uren. Eerst was je verdwenen en dan lag je opeens in je bed. We kregen je niet eens wakker."
Ze wisten dus niet wat er gebeurd was. Ik was ook niet van plan om iets te zeggen. Het was mijn kleine geheimpje.
Blijkbaar was het me gelukt om het verleden te veranderen. Mijn ouders waren terug bij elkaar. Er was geen spoor van Matthew.
Er ging een steek door mijn hart. De enige van wie ik niks wist was Bjorn. Was het verleden wel veranderd of was het hetzelfde gebleven? Of had de maangodin toch niets iets gedaan, waar ik niets vanaf wist?
"Ik ... Ik moet nog even ergens naartoe." zei ik. Ik wou weten hoe het met de kleine jongen ging. Dan zou ik ook meteen weten hoe het verleden eruit zag.
De maangodin had natuurlijk iets veranderd. Mijn huis zag er nog net hetzelfde uit. Dat deel van het verleden was nog net hetzelfde. Had Bjorn dan zijn hele leven in dat weeshuis gezeten? Ik hoopte met mijn hele hart van niet.
Uiteindelijk gingen mijn beide ouders mee naar het huisje waar ik Bjorn had achtergelaten. We zouden nu een hele tijd later zijn, dus ik zocht ook niet naar de kleine Bjorn. Eerder naar de volwassen Bjorn.
"Wacht ... ben je op zoek naar een Bjorn?" Ik besefte niet dat ik zijn naam gezegd had, toen mijn moeder me dat vroeg. Ik knikte langzaam. "Hij kwam daarstraks langs. Hij was naar je op zoek." De rest van haar uitleg hoorde ik niet.
Opeens kende Bjorn me. De maangodin had er dus voor gezorgd dat Bjorn me nog steeds kende. Daarom was hij ook naar me op zoek gegaan.
Eigenlijk was dat al genoeg. Het gaf me een antwoord op mijn vraag, dus besloot ik toch terug naar huis te gaan. Tot ik mijn naam hoorde.
Langzaam draaide ik me om. Ik kwam oog in oog met een volwassen man. Ik herkende hem meteen. "Bjorn?" Een kleine glimlach brak door op zijn gezicht, toen hij merkte dat ik hem herkende.
"Ik herinner me alles opeens. Hoe je me uit dat weeshuis haalde. Door jou heb ik opeens herinneringen aan een mooie jeugd. Gisteren was dat nog iets anders." De maangodin had Bjorn's leven drastisch veranderd. Daar was ik best blij om.
Ik zou wel een andere keer moeten uitleggen wat er gebeurd was. Hoe dit alles kon. Tot zo ver mijn geheimpje.
Ik zette een stap naar voor. Om welke reden wist ik niet goed. Het leek alsof een soort kracht me naar voor wou brengen.
Bjorn pakte mijn hand vast en dat was het moment dat ik enkele tintelingen voelde.
Pas dan besefte ik goed waarom ik Bjorn net gered had. Waarom ik zo geïnteresseerd was in hem.
Bjorn was mijn mate.
Deze afbeelding leeft onze inhoudsrichtlijnen niet na. Verwijder de afbeelding of upload een andere om verder te gaan met publiceren.
A/N: Had iemand dit zien aankomen voor dit hoofdstuk? :p
Laat zeker weten wat jullie van deze epiloog vonden!
