Haar ouders waren het perfecte voorbeeld van liefde op het eerste gezicht.
Hoewel, eerste gezicht. Haar vader was blind geweest, tot haar moeder haar hart voor hem had open gesteld. Hij was genezen dankzij haar liefde.
Wat als de maangodin haar op...
Terwijl iedereen lag te slapen, zocht ik naar een uitweg. Ik kon hier gewoon niet blijven. Daar had ik helemaal geen tijd meer voor. Elke seconde die nu voorbij ging, was er één teveel. Sinds ik hier, in dit weeshuis, terecht kwam, een aantal uur geleden, had ik al gezocht naar manieren om te ontsnappen.De enige manier was ofwel door het raam naar beneden te klimmen. Ofwel via de voordeur. Alleen bracht dat wel een hoop problemen met zich mee. Ik zou nooit ongemerkt tot daar geraken. En dan moest ik ook nog de sleutel zien te vinden.
Ik maakte het raam voorzichtig open. De kamer waarin ik me bevond was op de tweede verdieping. Net te hoog om te springen. Daarom zou ik via de regenpijp naar beneden moeten gaan. Ik voelde wel wat kriebels in mijn onderbuik van de spanning. Het zou de eerste keer zijn dat ik zoiets deed. Hopelijk ook de laatste keer.
Net toen ik mijn been over de rand zwierde, hoorde ik zachte voetstappen naar me toe komen. Ik draaide mijn hoofd kort om, in de veronderstelling dat iemand me wel betrapt had. Het bleek hetzelfde jongetje te zijn dat mijn aandacht getrokken had deze middag. Zijn ogen keken me vragend aan. Alsof hij zich afvroeg wat ik ging doen.
Een raar gevoel beheerste mijn lichaam. Ik wou hem hier niet achterlaten. Was het wel veilig om hem dan mee te nemen? Het leek alsof ik wou dat hij veilig was. Ik maakte me enkel zorgen om hem. Hij zette een stap naar voor en zijn kleine handje pakte die van mij vast. Het leek alsof hij zo antwoord gaf op mijn gedachten.
Voor ik verder kon nadenken had ik mijn been terug naar binnen gebracht. Het jongetje was nog te klein om zelf naar beneden te klimmen. "Je moet heel stil zijn, oke?" Ik zette mijn vinger zelfs tegen mijn lippen, om mijn woorden kracht bij te zetten. Hij imiteerde mijn gebaar.
Eerst ging ik op zoek naar het enige lege bed zodat ik zijn spullen kon meenemen. Het was me al opgevallen dat er onder elk bed een tas of koffer lag waarin alle spullen lagen. Onder die van de kleine jongen lag er een tas. Die nam ik mee, voor ik naar hem toe ging.
Ik pakte de bal koord die ik deze middag meegenomen had. Eerst hield ik de jongen vast. Zijn benen gingen om mijn middel. Zijn ogen keken me vertrouwd aan. Het was me nog steeds een vraag waarom ik opeens beslist had om hem mee te nemen.
Zijn kleine armpjes gingen rond mijn middel. Daarna bindde ik ons aan elkaar vast. Zodra dat gebeurd was, zwaaide ik mijn been naar buiten. Eerst liet ik de tas naar beneden vallen, voor ik naar beneden klauterde via de regenpijp. Eenmaal beneden maakte ik ons los en pakte zijn hand vast. Ik wist een aantal plekjes waar we nu konden blijven.
De hele weg ernaartoe bleef ik me afvragen waarom ik in godsnaam een kind had meegenomen. Het was het stomste dat ik kon doen, maar nu was er geen weg meer terug.
Deze afbeelding leeft onze inhoudsrichtlijnen niet na. Verwijder de afbeelding of upload een andere om verder te gaan met publiceren.
