Haar ouders waren het perfecte voorbeeld van liefde op het eerste gezicht.
Hoewel, eerste gezicht. Haar vader was blind geweest, tot haar moeder haar hart voor hem had open gesteld. Hij was genezen dankzij haar liefde.
Wat als de maangodin haar op...
Net toen ik van plan was om terug naar huis te gaan, voelde ik hoe de omgeving begon te veranderen. Ik voelde de wind tegen mijn huid. Alle geluiden waren weg. De omgeving begon te vervagen door mist. Wat was er in godsnaam aan de hand? Ik stond recht en probeerde me een weg te banen door de mist, toen iemand mijn naam zei.
Langzaam draaide ik me om. Er stond een vrouw voor me, in een witte jurk. Ze had haar handen in elkaar gevouwen en die hield ze voor zich. Ze had een ernstige, en tegelijk bezorgde gezichtsuitdrukking.
" Je hoeft niet bang te zijn." Ze reikte haar hand naar me uit en voor ik het goed en wel besefte, zette ik een stap naar voor. Langzaam pakte ik haar hand vast. " Wie bent u?" Vroeg ik zachtjes.
Om de één of andere rare reden voelde ik me op mijn gemak bij haar. En dat terwijl ze een vreemde voor me was. Waarom voelde ik me zo bij haar? Normaal sprak ik nooit met vreemden. Mijn ouders hadden me dat altijd geleerd. Aangezien ik de dochter van het alfa koppel was, had ook ik veel vijanden. Er waren veel mensen die me weg wouden, net zoals mijn broer, zodat de weg naar de alfa titel open lag.
"Ik ben de maangodin." Ze glimlachte kleintjes naar me. Een geruststellende glimlach, die al mijn gedachten van daarnet deed vergeten. "Ik ben hier omdat er een fout gemaakt werd. Een fout die veel gevolgen zal hebben. En jij bent de enige die er iets aan kan doen."
Heel even dacht ik dat ze me voor de gek hield. Waarom zou ik haar geloven? Ze had me geen enkel bewijs gegeven. "Eén van mijn rechterhanden heeft een fout gemaakt. Hij heeft het verleden van je ouders veranderd en dat gaat grote gevolgen hebben voor hun levens en dat van jou en je broer." Ze keek heel bezorgd.
"Ik weet dat je me niet helemaal geloofd. In jouw geval zou ik dat waarschijnlijk ook niet doen, dus zal ik je je bewijs geven." Ze liet één van mijn handen los en stapte met mij naar het meertje toe. "Het moment waarop je ouders elkaar ontmoeten. Dat moment werd helemaal veranderd, per ongeluk weliswaar. Alleen kan ik er zelfs niets meer aan veranderen."
Zonder het zelf te beseffen zette ik een stap naar voor. Dichter naar de rand van het meer. Het water begon te bewegen, terwijl niemand het aanraakte. Een paar seconden later zag ik mijn moeder. En mijn vader. Ik hoorde niet wat er gebeurde. Het waren enkel beelden. Hoe ze elkaar ontmoetten. Hoe mijn moeder mijn vader weigerde. Hoe mijn vader wegkwijnde. Hoe mijn moeder opnieuw begon met iemand anders. Vooral het laatste beeld deed me het meeste pijn. Hoe mijn vader zelfmoord pleegde.
Ik hoefde helemaal niets te geloven van die beelden. Ze kon nog steeds liegen, maar zelfs dan zou ik haar het voordeel van de twijfel geven. Als ik de enige was die hen terug bij elkaar kon brengen, dan moest ik dat doen.
Deze afbeelding leeft onze inhoudsrichtlijnen niet na. Verwijder de afbeelding of upload een andere om verder te gaan met publiceren.
A/N: Eindelijk een nieuw hoofdstuk voor jullie.
Waarschijnlijk ga ik er nu al mee verder en wacht ik niet tot na mijn vakantie.
