Haar ouders waren het perfecte voorbeeld van liefde op het eerste gezicht.
Hoewel, eerste gezicht. Haar vader was blind geweest, tot haar moeder haar hart voor hem had open gesteld. Hij was genezen dankzij haar liefde.
Wat als de maangodin haar op...
Het was mijn vader. Hij stapte rustig de kamer in en liep langs een aantal meubels heen. Wie hem niet kende zou nu absoluut niet merken dat hij blind was. Ik wist natuurlijk beter. Hij had vroeger alle meubels in zijn hoofd geprent zodat hij wist waar ze stonden. Daardoor liep hij nergens meer tegen.
Mijn hart bonsde in mijn keel. Zolang ik geen geluid maakte zou hij me niet opmerken. Of dat hoopte ik toch. Hij moest in één van de kasten zijn. Gelukkig ver genoeg van mij.
Naar buiten lopen had nu geen zin. Ik kon alleen hopen dat hij niet naar mij toe kwam én dat hij hier niet te lang bleef. Gelukkig was het lot mij eens goed gezind. Hij moest maar een aantal papieren hebben. Daarna liep hij terug naar buiten.
Ik kon een kleine zucht toch niet onderdrukken. Dit korte moment had me weer laten beseffen dat ik elk moment gevat kon worden.
Ik besloot zo snel mogelijk te werken. Hoe sneller ik hier klaar was, hoe sneller ik terug naar Bjorn kon. En daar had ik tenminste wat minder spanning. Mijn hele onderbuik rommelde.
Eerst ging ik naar mijn vaders tweede bureau. Daar stak ik de brief onder de deur. Ik rende naar de keuken toe. Mijn ogen gingen over een aantal dienstmeisjes. Ikzelf zou niet meer in haar buurt kunnen komen. Matthew zal haar wel al verteld hebben dat ik hier niet thuis hoorde. Daarom moest ik iemand zoeken die mijn vuile werk kon opknappen.
Uiteindelijk viel mijn oog op een klein meisje. Met een brede glimlach stapte ik op haar af. "Kan jij dit even naar de kamer van onze gast brengen?" vroeg ik zo lief mogelijk. Het kleine meisje, hooguit een jaar of 12, pakte de kom vast en liep ermee naar boven, nadat ik haar had uitgelegd bij welke kamer ze moest zijn.
Het was geen uitzondering dat de dienstmeisjes hun kinderen meebrachten naar hier. Dan hadden ze een gratis oppas en wat tijd samen, als ze niet moesten werken.
Ik keek toe hoe het meisje wegliep en ging daarna naar buiten. Ik rende, voorzichtig en niet te snel zodat het niet te hard zou opvallen, naar de plaats waar ik Bjorn had achtergelaten.
Ik was wel een uurtje weggeweest, dus ik hoopte dat hij nog steeds op dezelfde plaats was. Tot mijn eigen opluchting lag hij te slapen. Ik glimlachte onbewust. Zolang hij sliep kon hij natuurlijk niets mis doen. En zo hoefde ik me ook minder zorgen te maken.
Deze afbeelding leeft onze inhoudsrichtlijnen niet na. Verwijder de afbeelding of upload een andere om verder te gaan met publiceren.
