Wraak nemen voor beginners

2. Het Wiskundewonder slaat weer toe

Een beste vriendin is iemand...
...die gelooft in je ambities.

-

Als ik de volgende morgen op school kom, hangt mijn humeur ver beneden het vriespunt. Vannacht heb ik gedroomd dat Maxime en haar schijnheilige wannabe beste vriendin Faye de hele school tegen me opstookten. Misschien moet ik snel eens een cursus zelfbeheersing regelen voordat ik dat kreng haar nek omdraai. Faye, bedoel ik, niet Maxime. Maar op haar kom ik later nog wel terug. Daar heb ik nu geen tijd voor, want mijn klasgenootje Helena Kouvelis komt met een nerveuze uitdrukking op haar gezicht op me af.

"Donna, heb jij Sophia ergens gezien?"

"Ben je je tweelingzusje kwijt?" Sophia de Lange is niet echt Helena's tweelingzusje, maar ze hebben wel exact dezelfde haarkleur en lijken vierentwintig uur per dag aan elkaar vastgeplakt te zitten. Behalve nu dus.

"Ja! En er zijn overstromingen in Griekenland, dus ik heb haar steun nodig. Straks spoelt de geit van mijn tante weg."

Ik rol met mijn ogen. "Kan dat beest niet zwemmen dan?" Helena is een schat van een meid die altijd voor iedereen klaar staat, maar ze is me iets te geobsedeerd door het thuisland van haar ouders. Zelfs op de sportdag in de brugklas, toen ik haar voor het eerst ontmoette, had ze het er al constant over.

"Jij leeft ook weer totaal niet mee, hè, jij kille, harteloze- O kijk, daar is Sophia. Zij begrijpt me tenminste altijd." Helena rent al op haar beste vriendin af om haar te vervelen met het weerbericht uit Zuid-Europa.

Ik slaak een zucht. Soms vraag ik me af waar ik ooit aan begonnen ben. Goed, die twee zouden elkaar zonder mijn hulp ook wel gevonden hebben, maar ik was de reden dat ze met elkaar aan de praat raakten op dezelfde bewuste sportdag in de brugklas. Dankzij mij zijn Helena en Sophia onafscheidelijk, en dat terwijl mijn eigen beste vriendin me negeert.

Mijn gedachten worden ruw verstoord door de zoemer. Ik zeg het je, dat ding gaat nooit af op een moment dat het goed uitkomt. 's Morgens gaat hij altijd veel te vroeg naar mijn zin en tijdens het laatste lesuur lijkt het eeuwen te duren voordat er een geluid uit komt. Nu komt het sowieso niet goed uit. De zoemer is namelijk het teken dat ik naar de aula moet voor mijn wiskundeherkansing. Niet bepaald iets om naar uit te kijken dus.

Als een mak schaap loop ik met de kudde mee de goede kant op. Vluchten heeft geen zin. Met grote tegenzin betreed ik de hel, onder normale omstandigheden ook wel bekend als onze aula. Hoe dichter ik bij de zorgvuldig opgestelde rijen tafeltjes kom, hoe harder ik mijn hart voel bonzen in mijn borstkas. Met elke slag lijken alle formules die ik de afgelopen dagen uit mijn hoofd heb geleerd verder uit me weg te vloeien. Als ik uiteindelijk bij een vrij tafeltje ben aanbeland, is mijn geheugen zo lek als een vergiet en zo groot als een luizenei.

Nog voor ik plaats heb kunnen nemen, begint mevrouw Uil vanaf haar plek voorin de aula in het rond te kraaien. "Ga allemaal snel zitten en ben stil. Hoe eerder we kunnen beginnen, hoe meer tijd jullie hebben." Uiteraard heet ze niet echt mevrouw Uil, maar die bijnaam is zo immens populair dat sommige leerlingen niet eens weten hoe ze echt heet. Mevrouw Uil is onze afdelingsleidster en staat bekend om haar naar binnen gezogen wangen en getuite lippen, haar bril en de manier waarop ze door de gangen sjeest – als een marionet op de vlucht voor een roofdier. Tijdens elke talentenjacht die er op school wordt georganiseerd, is er wel iemand die haar imiteert.

Aan de andere kant van de aula zie ik Helena en Sophia – door onze klasgenootjes ook wel de pasteltweeling genoemd vanwege de kleuren waarin ze zich kleden – ook aan een paar vrije tafeltjes neerstrijken. Ze zien er al net zo gestrest uit als ik me voel. Wat zou ik nu graag met hen ruilen. Zij moeten Frans en aardrijkskunde herkansen, twee vakken waar ik vele malen beter in ben dan in wiskunde.