Wraak nemen voor beginners

9. Een goede planning is nog maar een kwart van het werk

Een beste vriendin is iemand...
...die weinig aan het toeval overlaat.

-

"Komende vrijdag komen we weer bij jullie eten." Met de kalender in mijn handen plof ik naast Jelmer op de bank neer. We willen deze hele operatie tot in de puntjes plannen en zijn daarom neergestreken in ons hoofdkwartier (de woonkamer). Op de tafel liggen al onze beschikbare gereedschappen al klaar, te weten van alle gemakken voorzien aantekenpapier (de laatste bladzijde van mijn aardrijkskundeschrift), een brede verzameling aan schrijfwaar (twee afgekloven pennen, een potlood zonder punt en een roze markeerstift die het misschien wel en misschien ook niet doet) en exquise culinaire versnaperingen (een halve zak taaie paprikachips). Deze spullen moeten ons door het opstellen van een uitermate geavanceerd plan heen helpen.

Jelmer knikt goedkeurend. "Dus moeten we voor vrijdag bedenken welke boodschap we willen overdragen. Had jij al iets in gedachten?"

"Je moet sowieso hier blijven totdat mijn moeder thuiskomt." Zien dat we veel met elkaar omgaan, is stap één van ons plan. "En op het moment dat ze binnenkomt, liggen wij zogenaamd net in de slappe lach."

"Helemaal goed," vindt Jelmer. "Anders nog iets?"

"Nee, dat is het voor vandaag. Het moet niet te awkward worden."

"Prima. En de rest van de week? Er zijn nog drie dagen over tussen nu en vrijdag."

Toevallig heb ik daar ook al over nagedacht. "We maken gewoon af en toe waar onze ouders bij zijn heel subtiel een opmerking over elkaar. Zo van: o, Jelmer heeft me zo goed geholpen met wiskunde vandaag."

Jelmer grinnikt. "Dat zouden jouw ouders sowieso geweldig vinden om te horen."

"Inderdaad. Die ga ik morgen dan ook gebruiken. Wacht, ik schrijf het even op." Ik vis een pen van de tafel en blader door onze geoptimaliseerde planningstool (mijn schoolagenda). Bij maandag schrijf ik 'operatie slappe lach' op en bij dinsdag 'operatie Wiskundewonder'. "Oké, de rest van de week. Ik neem woensdag een dagje pauze zodat het niet te opvallend wordt en vrijdag kan ik dan weer met een opmerking of iets komen. Wat vind je daarvan?"

Peinzend kijkt Jelmer me aan. "Weet je, dit klinkt eigenlijk wel alsof je gewoonlijk nooit iets over mij tegen je ouders zegt."

"Natuurlijk wel. Doe niet zo idioot. Alleen gewoonlijk is het niet zo van belang dat we het tot in detail plannen. Nu moet dat gewoon even."

Deze woorden lijk hem gerust te stellen, want hij pakt zonder verder nog te klagen zijn eigen agenda erbij. "Dan neem ik donderdag denk ik een pauzedag. Moeten we verder nog iets bespreken?"

"Ja, ons plan voor vrijdag." Ik scheur een bladzijde uit mijn schrift om op te kunnen brainstormen. Deze laatste klus is zonder twijfel de meest lastige.

-

Een uur later hebben we de richtlijnen voor een gesprek in elkaar geknutseld. Vrijdagavond zal Jelmer aan me vragen of ik zin heb om zaterdag bij hem een nieuw spel te komen spelen op de PlayStation. Ik zal zeggen dat ik daar geen zin in heb en vervolgens vragen of we niet iets anders kunnen gaan doen. Na een innige discussie zullen we tot een compromis komen.

"Klinkt als een waterdicht plan," vind ik.

"Ja," beaamt Jelmer. "Behalve dat we er nog niet helemaal over nagedacht hebben hoe Maximes ouders dit precies mee gaan krijgen."

Die zorgen wuif ik meteen weg. "Dat heeft tijd nodig. Beschouw het maar als mond-op-mondreclame. Als één persoon positief is over een merk en dat doorvertelt dan is er nog niet veel aan de hand, maar als op die manier duizenden mensen bereikt worden die allemaal positief zijn dan spreek je van een goed imago. Zo werkt dat met ons plan ook. Al die kleine momentjes dat onze ouders beseffen hoe leuk wij het hebben samen zorgen er vanzelf een keer voor dat ze dit tegen de ouders van je weet wel wie zeggen."