Wraak nemen voor beginners

30. Hoe voorkom je ongenode gasten?

Een beste vriendin is iemand...
...die aanbiedt om pizza te gaan halen.

-

Het vooruitzicht van het feestje helpt me de laatste schooldag van de week door te komen. Mijn humeur is niet kapot te krijgen, nog met geen honderd mokers niet. Misschien dat dat ook wel iets te maken heeft met wat ik van plan ben, maar dan nog. Dit is mijn dag en die pakt niemand me af. Helemaal niemand.

Als ik in de kleine pauze een wc-hokje uit kom, blijkt dat mijn plan al naar mij toe is gekomen. Dat is helemaal makkelijk natuurlijk. Faye staat namelijk voor de spiegel met uiterste precisie haar mascara bij te werken.

Ik loop op de wasbak langs de hare af om mijn handen te wassen. "Hoi."

"Hoi," reageert ze op een toon die zich duidelijk afvraagt waarom ik tegen haar praat. Ze heeft me tenslotte gezegd dat ze niks meer met me te maken wilde hebben. Waar ik overigens mee in heb gestemd.

Om mezelf moed te geven, schraap ik mijn keel. Waardeloze poging. Toch praat ik verder, want ik heb nou eenmaal niet veel keus. Ik ben hieraan begonnen en dus moet ik het afmaken. Bovendien heb ik geen zin om haar alsnog mijn leven te laten verpesten. "Ik geef vanavond met een paar anderen een feestje. Als je ook wilt komen... Het is in het atelier van mijn tante, in het centrum. Maxime weet wel waar het is."

Bevreemd kijkt ze me aan, alsof ik haar zojuist een huwelijksaanzoek heb gedaan. "Waarom nodig je mij uit voor je feestje? Je mag me niet eens."

"Ik wil de dingen gewoon afsluiten," antwoord ik op een zo neutraal mogelijke toon. "Opnieuw beginnen. Lijkt je dat niet iets? Je kunt Maxime meenemen als je wilt."

Dit wekt duidelijk nog meer argwaan op bij Faye. "Had je haar nog niet uitgenodigd dan?"

"Jawel, een soort van." Wat precies de goede manier is om het te verwoorden, want dat heb ik Helena laten doen. Zij heeft Maxime via Facebook een uitnodiging gestuurd voor ons evenement. Maxime heeft vervolgens aangegeven misschien te komen. Ik weet niet zo goed wat ik daarvan moet denken, maar het is in ieder geval geen keiharde afwijzing. Ik durf niet te zeggen dat ik daar goed op gereageerd zou hebben. Waarschijnlijk niet, laten we het daar maar op houden.

"Ik zie het wel." Faye stopt haar mascara in het voorvakje van haar knalroze rugzak en verlaat met bijna geruisloze passen de ruimte. Ze is als een hyena op zoek naar een prooi. Zolang ik die prooi niet ben, vind ik het prima.

Tevreden was ik mijn handen. Dat ging best goed, al zeg ik het zelf. Ik heb haar niet uitgescholden. Ik heb geen plukken van dat lange donkerblonde haar uitgetrokken en ik heb ook haar blauwe ogen (minder mooi dan die van haar broer uiteraard) niet uitgekrabd. Misschien wordt het nog eens wat met mij. Die cursus zelfbeheersing heb ik helemaal niet meer nodig.

Ik voel me een soort van heilige als ik de wc's weer uit loop om mezelf in de aula te herenigen met mijn vrienden. Er zou aan standbeeld voor me opgericht moeten worden bij de kerk. Minstens. Twee, als het er even in zit. En ik wil ook mijn eigen feestdag. Dat heb ik inmiddels wel verdiend, niet?

-

Na school verruil ik thuis mijn agenda, broodtrommel en schoolboeken voor wat feestbenodigdheden en vertrek dan meteen naar het atelier. Niet lang nadat ik daar arriveer, druppelt ook de rest van de groep binnen. Terwijl tante Mylène zich nog druk aan het uitleven is met verschillende kleuren olieverf, waarvan overigens de helft op haar gezicht zit in plaats van op het doek, hangen wij de tent vol met slingers en kerstlichtjes.

"Ziet er leuk uit, jongens,' merkt mijn tante op als ze eindelijk haar kwasten afspoelt. Gele en rode druppels spatten in de gootsteen, als een soort afterparty van het kunstwerk. "Wat doen jullie met eten?"

"We gaan pizza halen," antwoordt Jelmer vanaf de kruk die hij gebruikt om het laatste snoer lichtjes mee aan de gordijnrails vast te maken. "Op een dag als dit kun je nou eenmaal geen gekookte piepers eten." Met een veelbetekenende blik kijkt hij me aan. Mijn moeder en zijn stiefmoeder zijn wat dat betreft precies hetzelfde, die houden van echte Hollandse kost. Wijzelf allebei totaal niet. Een goede pizza gaat er bij ons veel beter in dan aardappelen, vlees en groente.

"Klinkt goed," vindt mijn tante. "Ik ga nu naar huis om te koken, maar als er iets is dan kunnen jullie me altijd bellen."

Dat weet ik sowieso wel. Ik zou haar midden in de nacht kunnen bellen en dan zou ze zo haar bed uit schieten om me te helpen, no matter what. Ik kijk dan ook met een gerust hart toe hoe ze vertrekt en ons alleen achterlaat in haar heilige ruimte. Zo tof dat we het voor elkaar hebben gekregen om hier ons feest te mogen organiseren.

Uit haar tas haalt Sophia een half verkreukeld foldertje van de pizzeria die twee straten verderop zit. Krullerige witte letters strekken zich uit over een donkere achtergrond. "Wat voor pizza willen jullie? Ik kan ze wel gaan halen."

"Een funghi," bestel ik, mijn lievelingspizza.

Ook de rest geeft hun bestelling door en dan verdwijnt Sophia samen met Helena – uiteraard, want die twee zitten aan elkaar vast geplakt – naar de pizzeria. Het zorgt ervoor dat Jelmer, Joëlle en ik even met z'n drieën zijn. Samen zetten we een tafeltje bij de deur waarop we de zak met vriendschapsarmbandjes leggen. Zo kunnen we straks bij iedereen die binnenkomt er een omdoen om ze aan een andere feestganger te koppelen. Verder ruimen we nog wat rondslingerende spullen van tante Mylène op totdat het atelier er echt uitziet als een plek waar een feestje gegeven zou kunnen worden.

Tegen die tijd komt de pasteltweeling alweer terug met vijf kartonnen dozen met pizza's. Aan de grote tafel eten we ze op, tot de laatste kruimel. Lege dozen worden in een vuilniszak gepropt en dan is het tijd voor de grote verkleedpartij.

Omdat ik geen zin heb de moeite te nemen om speciaal naar huis te gaan om me m te kleden, heb ik mijn outfit voor vanavond meegenomen. Die bestaat uit een zwart shirt met lange mouwen van een zijdezachte stof en een plaatje van een dansend meisje op de voorkant, plus mijn favoriete zwarte broek. Sophia had voorgesteld om allemaal rode en gele kleren te dragen, net als de factie Vriendschap in 'Divergent', maar dat vond ik niet zo'n goed idee. Die kleuren staan me namelijk allebei niet echt. Ik moet meer hebben van zwart en wit. Wat dat betreft zou ik prima op mijn plek zijn in Oprechtheid.

Op de wc in het halletje kleed ik me om. In de ietwat vettige spiegel breng ik wat mascara en lipgloss aan en dan vind ik het wel weer genoeg. Ik ben klaar voor het feestje. Ik berg mijn spullen op in mijn rugzak en loop het atelier weer in. "Nou, ik ben er klaar voor. Hoe zit het met jullie?"

"Bijna." Met een bomvolle rugzak schiet Sophia ook de gang op, richting de wc. Blijkbaar ben ik niet de enige die haar outfit mee had genomen.

Uiteraard gaat Helena meteen achter haar niet-biologische tweelingzusje aan. Die twee kunnen natuurlijk niet gaan feesten zonder het eerst uitgebreid over elkaars outfit te hebben. Wat ze ongetwijfeld de hele afgelopen week ook al hebben gedaan.

Ik kijk naar Jelmer. "Moet jij je niet omkleden of ga je gewoon in je schoolkloffie?"

Onverschillig haalt hij zijn schouders op. "Wat is hier mis mee?"

"Wat als er nou leuke meisjes komen? Hoe moet je nou indruk op hen maken in je gewone, dagelijkse kleren?"

"Als ze me in mijn gewone kleren niet zien staan dan zijn ze me niet waard," heeft hij zijn weerwoord klaar. Demonstratief draait hij zich om en loopt naar de andere kant van het atelier.

Nou ja, dan moet hij het zelf maar weten. Kijk, het is niet alsof ik zoveel moeite doe om een vriendje op te duikelen, maar ik zorg tenminste dat ik er op een feestje iets stralender uitzie dan in het normale leven. Dat is toch wel de minste moeite die je kunt nemen.

Ondertussen staat Joëlle naar het schilderij van 'Friends' te staren. Langzaam draait ze zich naar me om, een brede glimlach op haar gezicht. "Ik heb zo het gevoel dat dit een avond wordt om nooit meer te vergeten."

Ik hoop maar dat ze dat op een positieve manier bedoelt.

- - -

A/N Ik weet niet of ik woensdag internet heb, dus jullie zijn vast gewaarschuwd als er geen update komt. Verder is dit verhaal bijna afgelopen, meer info daarover volgt later.