Wraak nemen voor beginners

1. Hoe er een eind komt aan een levenslange vriendschap

Een beste vriendin is iemand...
...wiens laatste appje niet van anderhalve maand geleden is.

-

Laatste bericht: 19 december, 00.18

En dat durft zich mijn beste vriendin te noemen. Gezien het vandaag 3 februari is, heb ik officieel al anderhalve maand niks meer van haar gehoord. En dat terwijl we met Kerstmis nog met haar ouders uit eten zijn geweest. Die durft! Zou ze me al vergeten zijn?

De 'ze' in kwestie gaat normaal gesproken door het leven als Maxime van Eersel. Ons hele leven kennen we elkaar al. Nog langer dan dat eigenlijk. Onze ouders zijn goede vrienden van elkaar, waardoor we zo'n beetje samen opgegroeid zijn. Zij en haar zusje hebben voor mij altijd als mijn eigen familie gevoeld.

Gefrustreerd smijt ik mijn telefoon in de richting van mijn bed. Hij knalt eerst tegen de boekenplank die erboven hangt voordat hij met een plof op het hemelsblauwe dekbed terecht komt. Meteen spring ik op om angstvallig het toestel te controleren. Gelukkig, hij doet het nog. Als mijn telefoon kapot was geweest door mijn frustratie over die trut, had ik de rekening voor de reparatie mooi in haar brievenbus gedeponeerd.

Maxime en ik waren, zoals ze dat zeggen, twee handen op één buik (wat ik eerlijk gezegd een nogal rare uitdrukking vind, want ik kan me niet herinneren dat ik haar buik ooit bewust aangeraakt heb). We konden alles met elkaar delen. De leuke, maar ook de minder leuke dingen. Toen zij in het ziekenhuis lag, heb ik misschien niet constant aan haar bed gezeten, maar ik ben er tenminste wel geweest en dat kun je echt niet van iedereen zeggen. Door die moeilijke periode zijn we heen gekomen. En nu laat ze zomaar niks meer van zich horen.

"Donnaaa!," gilt mijn twaalfjarige broertje Cas van onderaan de trap. Hij rekt mijn naam altijd extra lang uit, vooral als hij zo schreeuwt. Volgens mij heeft hij dat van opa geleerd, ook al was Cas pas drie toen die stierf. "Tafel dekken!"

"Doe het zelf," mompel ik, maar toch sta ik op. Terwijl ik de trap af slof, dwalen mijn gedachten weer af naar de situatie met Maxime. De laatste tijd moest het contact al steeds van mijn kant af komen. Zij had het te druk met school, werk en vriendjes. Maar wat me het meest pijn deed, was zien hoe ze ineens continu optrok met haar klasgenootje Faye. Ik moest haar echt pushen om eens met mij af te spreken en dat voelde niet goed.

De druppel kwam dus op die negentiende december. Al een paar dagen ervoor had ik gevraagd of ik haar nog zou zien in het oude jaar, omdat ze om één of andere reden niet bij ons etentje met Kerstmis kon zijn. Twee dagen was het stil en toen kwam ze met de reactie dat ze haar werkrooster voor januari moest afwachten. Daar werd ik natuurlijk boos om, want ik had het nadrukkelijk gehad over het oude jaar. Toen ik haar daarop aansprak, zei ze doodleuk dat ik haar om een afspraak te maken beter kon bellen! Alsof ik eerst bij haar secretaresse langs moest. Dat heb ik dus mooi niet gedaan.

Sinds die dag heb ik niks meer van haar gehoord. Ik heb het aan niemand verteld omdat ik niet dat sneue geval wil zijn dat door haar beste vriendin aan de kant wordt gezet voor een ander. Inmiddels valt er echter weinig te ontkennen meer aan. Blijkbaar ben ik niet leuk genoeg meer voor haar.

Helaas heeft mijn moeder een soort röntgenogen. Meteen als ik in de keuken verschijn, heeft ze door dat ik ergens mee zit. Ze onderwerpt me dan ook aan één van haar beroemde onderzoekende blikken. "Gaat het wel helemaal goed met je? Je ziet zo grauw."

"Ja hoor, kon niet beter." Ik weet best dat het niet overtuigend klinkt, maar ik heb gewoon geen energie om een gelikt toneelstukje neer te zetten. Bovendien zijn het haar zaken niet. En trouwens, als ik haar vertel wat er aan de hand is, hangt ze binnen een kwartier met Maximes moeder aan de telefoon.

"Hoe is het met je wiskundeherkansing?"

O, shit. Wiskunde. Helemaal vergeten. De vorige proefwerkweek heb ik wiskunde echt grandioos verknald. Ik had zo'n laag cijfer – een 1,8 om precies te zijn – dat het verhaal de hele school rond is gegaan. Nu noemt iedereen me heel spottend Het Wiskundewonder. Het ziet er helaas niet naar uit dat ze daar na mijn herkansing van morgen mee op zullen houden. Misschien dat ik dit keer net een 2,8 haal, en dan ben ik nog vrij optimistisch.

Maar dit alles hoeft mijn moeder niet te weten, dus pak ik snel vier borden uit de servieskast zodat ze mijn gezicht niet kan zien als ik de volgende leugen de wereld in help "Gaat helemaal goed komen, maak je geen zorgen."

Echt, waar is het misgegaan met mijn leven?

-

Na het eten sluit ik mezelf weer op in mijn kamer, met als enige gezelschap mijn wiskundeboeken en mijn goudvis Aqua. Voluit heet ze Aquamarine, naar de film, maar daar wil ik nu even niet aan denken. Die naam heb ik namelijk samen met Maxime bedacht. We keken de film op een vrijdagavond bij haar thuis en daarna bleef ik slapen. De volgende morgen zijn we naar de Intratuin gefietst om goudvissen te kopen. Die van haar was al dood voor we goed en wel thuis waren, dus werd ze maar pleegmoeder van de mijne.

Eigenlijk lijken Aqua en Maxime best op elkaar. Ze zijn allebei gek op aandacht en bellen me nooit. De trutten.

"Sorry," verontschuldig ik me meteen tegenover de vrolijk rondzwemmende vis, hoewel ze mijn gedachten natuurlijk niet kan horen. Nu zij nog mijn enige vriendin is, kan ik daar maar beter zuinig op zijn. Niet dat ze de kans krijgt om mij ook in de steek te laten, want ze kan geen kant op in die kom van haar. Wat dat betreft is het wel handig om bevriend te zijn met iemand die niet kan leven zonder water.

Ik staar naar de cijfers en woorden in mijn wiskundeboek, maar echt lezen doe ik ze niet. In gedachten zie ik steeds weer hoe Maxime tegenwoordig in de pauzes op school zit te lachen met Faye. Blijkbaar heeft ze mij daar niet meer voor nodig. Hoe heeft het ooit zo ver kunnen komen?

Altijd als ik iets hoorde of las over een vriendschap die doodbloedde, wist ik zeker dat ons zoiets nooit zou overkomen. Wat heb ik me daarin vergist. Elkaar al ruim zestien jaar kennen is blijkbaar geen garantie voor een lange en gelukkige vriendschap. Zelfs een miljard keer samen de slappe lach hebben, tientallen speurtochten uitzetten voor mijn broertje en haar zusje of onze halfslachtige filmmarathons zijn daar geen garantie voor.

Oké, toegegeven, de laatste tijd was ik ook niet bepaald een heilige. Als we bij haar thuis afspraken dan was ik altijd binnen een uurtje alweer weg. Niet dat ik het daar niet leuk vond of zo, maar het voelde gewoon niet meer goed. Heel langzaam is er iets veranderd en ik heb geen idee hoe dat zo gekomen is.

Mijn gedachten worden verstoord door zacht geklop op de deur. Voordat ik iets heb kunnen zeggen, gaat de klink al omlaag. Het is mijn broertje die de kamer in komt. "Donna, wil je alsjeblieft mijn Engels overhoren?"

Aarzelend werp ik een blik op mijn wiskundeboek. Daar zal vanavond toch wel niet veel meer van komen. Dan kan ik net zo goed aardig zijn en mijn bruggerbroertje aan een voldoende voor Engels helpen. "Oké dan."

Met een tevreden gezicht ploft Cas op mijn bed neer. Tot een paar maanden geleden zou hij dat nooit gedaan hebben. Als kinderen hadden we altijd enorme ruzie met elkaar. Maar er is iets veranderd tussen ons toen hij naar de middelbare school ging. Pap zegt dat dat komt doordat hij me als zijn grote voorbeeld beschouwt. Dat lijkt me een beetje overdreven, maar ik vind het wel leuk om een goede band met mijn broertje te hebben.

"Misschien is het handig als je dat boek aan mij geeft," merk ik op, met mijn ogen wijzend op het boek in zijn handen.

"O ja. Hier. Bladzijde achtenvijftig."

Ik neem het boek aan en blader naar de bewuste bladzijde. O jippie, het hoofdstuk gaat over vriendschappen en relaties. Als ik ergens geen zin in heb dan is dat het wel. Natuurlijk lijken mijn ogen zich vast te pinnen op slechts één woord, maar ik kan het mijn strot niet uit krijgen. Daarom vraag ik het maar in het Engels. "Wat betekent friendship?"

"Vriendschap?"

"Dood?"

"Eh, dead volgens mij, maar dat hoort geloof ik bij een ander hoofdstuk."

Ik met mijn domme kop ook weer. "Sorry, ik bedoelde iets anders." Snel noem ik het volgende woord op. Terwijl mijn broertje nadenkt over het antwoord, observeer ik hem. Even overweeg ik hem alles te vertellen. Hij kent Maxime tenslotte ook al zijn hele leven. Toch doe ik het niet. Hij zou het niet begrijpen. Dit is iets tussen haar en mij.

- - -

A/N Deze is voor ReneeJanssen (ook al kom je vast nooit meer op deze site) omdat wat er ook gebeurt, wij toch altijd wel weer bij elkaar uitkomen. Je bent de beste.

De cover is gemaakt door durban_skies .