Wraak nemen voor beginners

20. Waar is John Williams als je hem nodig hebt?

Een beste vriendin is iemand...
...die je makkelijk vergeeft voor een ruzie.

-

De eerste gasten hebben hun voorgerecht al bijna achter de kiezen als ik bij de kassa de boel een beetje op sta te ruimen. Plotseling valt er een schaduw over me heen, wat betekent dat er een persoon aan de andere kant van de kassa moet staan.

Als ik opkijk, staar ik recht in de ogen van Jelmer. "Wat kom jij hier doen? Volgens mij heb je niet gereserveerd."

"Wauw, wat een hartelijke begroeting," merkt hij sarcastisch op. "Ik begrijp wel waarom Jen en Berry je aangenomen hebben. Met die klantvriendelijke houding van jou wil vast iedereen hier komen eten."

"Zeg gewoon wat je wilt, oké? Ik heb het druk."

Hij kijkt om zich heen, naar de vier bezette tafeltjes. "Zo heel druk ziet het er anders niet uit."

Om hem duidelijk te maken dat ik niet van plan ben om een eeuwigheid te wachten tot hij komt zeggen wat hij hier doet, draai ik me demonstratief om. Mijn oog valt op een stapel servetten en ik besluit ter plekke dat ik mijn vouwkunsten best nog wat kan oefenen.

"Ik kom met je praten."

"Valt er met jou te praten dan?" reageer ik nors.

"Donna, doe nou niet zo. Ik wil helemaal geen ruzie met je hebben."

Ik ook niet met hem, maar ik bijt nog liever mijn eigen tong af dan dat hardop te zeggen. Dan komt hij er te makkelijk mee weg.

"Kijk me tenminste aan als ik tegen je praat. Zo werkt het niet."

Met tegenzin draai ik me om. "Wat heb je te zeggen dan?"

"Misschien had ik je niet zo moeten pushen."

"Misschien had ik niet meteen zo boos moeten worden." Mijn blik is op mijn schoenen gericht, alsof die het bewonderen meer dan waard zijn. Het lukt me gewoon niet om hem aan te kijken terwijl ik toegeef dat onze ruzie misschien ook wel een klein beetje mijn schuld is. Maar goed, dan moet hij natuurlijk ook niet voorstellen om Maxime te ontvoeren. Hoe had hij dat trouwens voor zich gezien? We zijn geen van beiden sterk genoeg om haar zelfs maar haar huis uit te slepen.

"Donna," zucht Jelmer. "Kom achter die kassa uit. Ik wil je een knuffel geven."

Aarzelend schuifel ik een klein stukje naar rechts.

"Verder, trut. Lieve trut."

Dan hou ik het niet meer en vlieg op hem af. Stevig sla ik mijn armen om hem heen. Zijn vertrouwde jongensgeur kriebelt in mijn neusgaten als ik mijn gezicht in zijn schouder begraaf.

"Jij zult altijd mijn beste vriendin blijven, wat er ook gebeurt."

"Wat er ook gebeurt?" vraag ik.

"Ja. Wat er ook gebeurt." Zijn handen drukken me nog steviger tegen hem aan. Het voelt zo goed, zo vertrouwd. Ik wil hem nooit meer loslaten.

"Hé duiveltje!" klinkt de stem van Thomas, verwijzend naar de foto in de krant, een paar meter verderop. "Met je vriendje knuffelen doe je maar buiten werktijd, oké?"

Abrupt laat ik Jelmer los en richt me tot Thomas. "Hij is mijn vriendje niet."

"N-nee, inderdaad," stottert Jelmer.

Thomas grijnst naar me. "Prima. Als je maar weet dat het Berry niet zoveel kan schelen of hij wel of niet je vriendje is. Je wordt niet betaald om te knuffelen."

Ik word ook niet betaald om mensen hun gebed te verstoren of mensen over me te laten roddelen, maar dat zeg ik maar niet hardop. In plaats daarvan haast ik me naar tafel zes toe om de lege borden die daar staan mee te nemen naar de keuken. Zo, nu doe ik tenminste daadwerkelijk iets dat in mijn functieomschrijving staat.