Wraak nemen voor beginners

19. Kijk wie er in de krant staat

Een beste vriendin is iemand...
...die je sofinummer kent.

-

Tegen de tijd dat ik thuiskom, ben ik nog steeds razend. Het helpt dan ook niet echt dat mijn moeder zodra ik de deur achter me dicht trek met een vrolijke lach op haar gezicht opkijkt van de krant die ze aan de keukentafel aan het lezen is.

"Hallo Donna. Hoe was het op school? Ben je daarna nog bij Mylène geweest of waarom ben je zo laat?"

"Het was klote zoals altijd en ik ben met Jelmer de stad in geweest." Shit, dat had ik eigenlijk niet willen zeggen. Nu raadt ze natuurlijk meteen dat we ruzie hebben. Zo is mijn moeder. Wat zich in mijn wereld afspeelt ontgaat haar meestal volledig, behalve als er iets niet goed zit tussen Jelmer en mij. Dan is ze ineens de beste speurhond van de politieacademie.

Nu ook fronst ze verbaasd haar voorhoofd. "Is er iets gebeurd op school?"

"Nee hoor. Alles is prima," lieg ik.

"Hm, als jij het zegt," reageert ze terwijl ze een pagina van de krant omslaat. "Maar ik vind gewoon dat- Donna?"

"Ja?" Verward kijk ik haar aan. Wat is er nu weer?

"Waarom sta jij in de krant?"

"Ik in de krant? Je maakt een grapje. Waarom zou ik in de krant staan?"

"Dat vraag ik dus aan jou. Wat heeft deze foto te betekenen?"

"Foto?" Al net zo verbaasd ga ik naast haar staan om te kunnen zien waar ze het over heeft. Dat wordt al snel duidelijk. Midden op de laatste pagina, vlak naast de rouwadvertenties, staat mijn schoolfoto van vorig jaar. Om precies te zijn mijn schoolfoto van vorig jaar die door iemand met niet erg veel artistiek talent is bewerkt. Er steken duivelshoorntjes uit mijn hoofd en mijn lippen zijn zo rood als een overrijpe tomaat. Het gebied rond mijn ogen is blauw gekleurd, maar ook zonder deze aanwijzing had ik wel kunnen raden van wie dit niet zo kunstzinnige werkje afkomstig is: Faye Cooninx.

Ik moet mijn handen zo stevig tot vuisten ballen om niet willekeurig dingen in elkaar te gaan rossen dat mijn nagels in mijn vel komen te staan. Dit noem ik pas echt een manier om iemand belachelijk te maken. Dat kind moet uitkijken. Dit pik ik niet zomaar. Als ze dat denkt, is ze nog gekker dan ik al dacht. Net zo gek als de persoon die er toestemming voor heeft gegeven om dit in de krant te laten drukken.

Met kwade passen been ik naar mijn kamer, waar ik meteen de computer opstart en mijn telefoon uit mijn tas vis. Binnen twee seconden heb ik een app-gesprek met Sophia geopend, wiens nummer ik tot eerder deze week niet eens in mijn telefoon had staan. Als een razende vliegen mijn vingers over het touchscreen. Heb je de krant van deze week al gezien? Dit moeten we haar betaald zetten.

"Donna?" klinkt het vanaf beneden. Op hun dooie gemak komen de voetstappen van mijn moeder dichterbij, tot ze uiteindelijk de deur van mijn kamer open duwt. "Weet je zeker dat alles goed gaat? Ik kan papa wel naar de krant laten bellen zodat hij ze om verantwoording kan vragen."

"En wat schieten we daar precies mee op? Daarmee verdwijnt die foto echt niet van de aardbodem, hoor. Ik los dit zelf wel op."

"Je gaat toch geen mensen pijn doen, hè?" vraagt ze met een bezorgd gezicht.

Ik rol met mijn ogen. "Vind jij het erg als ik mensen pijn doe die ervoor zorgen dat ik zo in de krant kom te staan? Ik ga degene die dit op haar geweten heeft raken zo hard als ik kan, mam. En ik geef jou daarbij de volledige toestemming om de andere kant op te kijken en te doen alsof het allemaal niet gebeurt."

Haar gezicht blijft een paar seconden lang in geschokte stand staan. Dan vertrekt haar mond weer in een normale positie. "Laten we het volgende afspreken: je richt geen enkele blijven schade aan op personen en je vernielt geen eigendommen die niet van jou zijn. Dat is niet hoe ik je heb opgevoed."