Wraak nemen voor beginners

10. Hoe je moeders blij maakt

Een beste vriendin is iemand...
...die je zoveel mogelijk pijn wilt besparen.

-

Op woensdagavond zit ik aan de eettafel te doen alsof ik druk met Frans bezig ben als de telefoon gaat. Ik neem niet de moeite om op te nemen, maar wacht tot mijn vader dat doet. Waarschijnlijk is het toch voor hem, of voor mijn moeder. Wie zou mij nu moeten bellen? De enige die af en toe contact met me op probeert te nemen via onze huistelefoon is tante Mylène.

Met een vermoede zucht staat pap op van de bank en loopt naar de telefoon. "Met Frits Hartman, goedenavond."

Uit zijn gezichtsuitdrukking probeer ik af te leiden wie hij aan de lijn heeft, maar dat is onmogelijk. Als mijn vader belt, verandert hij in een soort standbeeld. Dan kun je niet zien of hij bijvoorbeeld blij is of boos of wat dan ook.

"Maar natuurlijk," hoor ik hem zeggen. "Die is er."

Verrassend genoeg kijkt hij daarbij naar mij. Huh? Iemand voor mij?

"Donna?" Pap overhandigt me het toestel.

Zenuwachtig neem ik het aan en breng het naar mijn oor. "Hallo? Met Donna."

"Donna, hallo, met Jen van Puffelen."

Bij het horen van haar naam maakt mijn hart een sprongetje. Jen! Dat betekent vast dat ze een baantje voor me heeft. "O, hoi Jen!"

"Ik bel naar aanleiding van het korte gesprek dat ik laatst met je tante had. Ben je nog steeds op zoek naar een baantje?"

"Ja." Vanbinnen doe ik een vreugdedansje. Ik ga tussen de cd's werken! Mijn droombijbaantje! Gebeurt dit echt? Misschien moet ik morgen maar een taart kopen om het te vieren. Een extra grote, met heel veel slagroom en van die lekkere chocolaatjes op elk toefje, hmm.

"Ik heb even met Berry overlegd en er is wel een functie die je zou kunnen vervullen."

O, kom op, zeg het nou gewoon. Al mag ik alleen maar uitverkoopstickers op de cd's plakken, ik doe het met liefde. Maar ik kan mijn ongeduld natuurlijk niet laten blijken aan mijn toekomstige baas. "Wat fijn. Ik vind de sfeer bij jullie ontzettend fijn en zou dan ook heel graag bij jullie komen werken."

"Heel goed om te horen," vindt Jen. "Heb je weleens iets in de bediening gedaan?"

Wacht even. De bediening? Ik hou de telefoon een eindje van mijn gezicht en kijk er argwanend naar, alsof het ding zichzelf heeft behekst. "De bediening?" piept mijn stem voordat ik door heb dat ik überhaupt iets van geluid produceer.

"Ja, de bediening. Borden met eten rondbrengen, gebruikt serviesgoed ophalen, met een dienblad rondlopen, dat soort werk. Lijkt je dat wat?"

"Ik eh..." Nog steeds overdonderd kijk ik om me heen. Dat had ik misschien beter niet kunnen doen. Mijn moeder heeft blijkbaar door waar het over gaat en probeert me met haar ogen duidelijk te maken dat ik als de sodemieter elke baan die me wordt aangeboden moet accepteren, ook al is het al putjesschepper in Tadzjikistan. "Dat klinkt eh... interessant."

"Mooi. Kun je morgen om vijf uur beginnen?"

"Morgen al? Wauw, dat is wel snel. Ik bedoel, klinkt goed. Moet ik niet eerst een contract tekenen of zo?"

"Je kunt morgen proefdraaien en als je daarna nog interesse hebt, en als wij interesse in jou hebben natuurlijk, wordt er een contract voor je geregeld."

Eerlijk is eerlijk, dat klinkt wel cool. Bijna alsof ik een platencontract heb gescoord. "Prima. Morgen om vijf uur. Ik zal er zijn."

"Dat is je geraden. En kom op tijd. Als ik ergens niet tegen kan, is het mensen die altijd te laat komen. Nee, vraag me maar niet waarom ik dan een zaak begonnen ben met de koning van het te laat komen. Daar zou ik je trouwens toch geen antwoord op kunnen geven."