Wraak nemen voor beginners

24. Haat en liefde liggen dicht bij elkaar

Een beste vriendin is iemand...
...die dingen vreedzaam probeert op te lossen.

-

"Waarom heb je ons hier mee naartoe genomen?" Sophia verschuilt zich in de capuchon van haar lila hoodie terwijl ze dit zegt en slaat haar arm om Helena heen in een poging het zo een beetje warmer te krijgen. Die laatste hoort hier trouwens helemaal niet te zijn, maar blijkbaar is dit 'hun avond' en dus zijn ze er allebei.

Het is inmiddels vrijdag, drie dagen na mijn gesprek met tante Mylène. Het heeft haar heel wat overtuigingskracht gekost om mij in dit plan te laten geloven, maar nu sta ik er voor de volle honderd procent achter. Jelmer ook, dat weet ik. Hij was de eerste aan wie ik het vertelde. Thomas (die er nu overigens niet bij is) weet het ook, maar Joëlle, Sophia en Mette zijn nog nergens van op de hoogte. En laten we vooral Helena niet vergeten.

"Ja," merkt Joëlle ongeduldig op. "Ga je nog vertellen wat er in al die tassen zit? Of waarom ik een zak snoep mee moest nemen?"

"Heb jij snoep bij je?" vraagt Sophia verbaasd. "Ik moest een witte vlak meenemen."

Joëlle verplaatst haar blik naar Jelmer. "Heb jij ook iets bij je?"

"Inderdaad." Hij pakt één van de rugzakken op die op de grond staat en gooit die over zijn schouder. Dan raapt hij een paar plastic tassen op. "Ik denk dat het tijd wordt om te gaan."

"Waarheen?" vraagt Sophia, inmiddels tot op het bot gefrustreerd.

"De hoek om," antwoordt Jelmer kalmpes, alsof dat iets vanzelfsprekends is. Als een ware leider loopt hij voor de rest van de groep uit naar de hoek van de straat.

Ik pak snel de overige tassen op en haast me achter hem aan. De kans is groot dat de anderen net zo tegen dit plan zullen zijn als ik in eerste instantie was, maar nu is er geen weg meer terug. Als ze er nu niet mee instemmen, staan ze gigantisch voor paal.

"Wat gaan we doen?" begint nu ook Mette ongeduldig te zeuren. "Jelmer, zeg het. Anders zeg ik tegen mama dat jij vervelend tegen me bent geweest. Dan krijg je huisarrest."

"Ga je gang,' daagt Jelmer haar uit. "Dat doet ze toch niet, want Donna kan bevestigen dat het niet waar is en je weet best dat jouw moeder naar haar zou luisteren."

Mokkend stampt Mette verder achter haar grote stiefbroer aan. Ze weet dat hij gelijk heeft.

Mijn maag begint zich steeds meer te vervormen tot een brok zenuwen naarmate we dichter bij ons doel komen. Niet te geloven dat ik dit ga doen. Dit plan kan maar beter slagen, anders is het te gênant voor woorden.

Als we stoppen voor het huis waar de familie Cooninx woont, zie ik dat het Joëlle en Sophia begint te dagen. Zij wonen hier niet ver vandaan. Dat is ook logisch, gezien ze op dezelfde basisschool hebben gezeten als Faye.

"Wat gaan we hier doen?" vraagt Sophia achterdochtig. "En wat het ook is, ik geloof niet dat ik erop zit te wachten."

"We gaan vrede sluiten," antwoord ik, nerveus om eindelijk te onthullen wat nou het plan is. Wat als dit toch een slecht idee is? Wat als het grandioos gaat mislukken?

En daar hebben we snoepjes bij nodig?" wil Joëlle weten.

"Inderdaad." Het is Jelmer die op een klaptafeltje af loopt dat we eerder vandaag hebben verstopt tussen een paar struiken. Hij klapt het uit elkaar en zet het aan het begin van de met grind bezaaide oprijlaan naar het huis van de familie Cooninx. "Waar heb je die zak, Jo?"

"Hier." Aarzelend haalt Joëlle de zak met hartjessnoepjes uit haar tas. "Je bent toch niet verliefd op haar, hè?"

"Doe niet zo idioot," verdedig ik hem. "Alsof Jelmer ooit op types zoals zij zou vallen."