Wraak nemen voor beginners

11. Wie bidt er nou ook ná het eten?

Een beste vriendin is iemand...
...die respect heeft voor religieuze rituelen van anderen.

- - -

Zenuwachtig parkeer ik om kwart voor vijf mijn fiets in het smoezelige steegje dat langs Jen & Berry's loopt. Er kan in ieder geval niemand zeggen dat ik te laat ben, dus wat dat betreft kan ik alvast geen slechte indruk maken. Nu de rest nog.

Mijn hart gaat als een gek tekeer in mijn borstkas als ik door de normale ingang de zaak in loop. Voor de personeelsingang moet je vast een sleutel hebben. Voetje voor voetje schuifel ik naar de balie waarachter de kassa staat. Die wordt bediend door een jongen met donkere dreadlocks.

"Ehm, hallo?" begin ik. "Ik heb vandaag mijn eerste werkdag. Jen heeft me gisteravond gebeld."

De jongen kijkt op en knikt. "Wacht hier even, oké? Ik zal even gaan vragen wat je het beste kunt gaan doen."

Met alle plezier. Hierbij heb ik dus het eerste contact met mijn nieuwe collega's overleefd. Er is nog niemand die tegen me geschreeuwd heeft dat ik niks waard ben. Gelukkig maar.

In de minuten die het duurt voordat de jongen terugkomt, neem ik het restaurant in me op. Ik ben hier dan wel zaterdag nog geweest, maar volgens mij kan het nooit kwaad om je nieuwe werkplek eens goed te leren kennen.

Tegen de wanden staan banken van donker hout met bordeauxrode bekleding. De rest van het meubilair is in dezelfde stijl gemaakt: overal donker hout en rode bekleding. Her en der hangen kunstvoorwerpen die iets Italiaans moeten voorstellen, zoals een nogal abstract schilderij van de toren van Pisa. Doordat er alleen in de voorkant van het gebouw een raam zit, is het in het gedeelte bij de kassa vrij donker.

Een deur die open zwaait, maakt me duidelijk dat Mister Dreadlock weer in aantocht is. Achter hem aan sloft Berry.

'Goedemiddag jongedame," zegt die laatste geamuseerd terwijl hij me een hand geeft. "Dus jij bent Donna? Ik hoorde dat je het nichtje van Mylène bent. Die ken ik nog wel van vroeger."

Uiteraard. Mijn tante kent iedereen van vroeger. Dat verbaast me inmiddels niet echt meer.

"Kom maar even met mij mee. Ik zal je bedrijfskleding geven en je vertellen waar je die aan kunt trekken. En daarna zal Thomas je inwerken, want dan moet ik zelf echt terug naar de keuken.

Gedwee loop ik achter Berry aan naar een slecht verlicht gangetje. Aan het eind ervan opent hij een deur, waardoor we in een ruimte met schappen vol kleding en een wasmachine terechtkomen.

"Als je binnenkomt, pak je hier een zwarte blouse en een schort. Als je dienst erop zit, kun je de kleren in die wasmand daar gooien en dan zorgt de schoonmaakster ervoor dat ze gewassen worden. Zoek maar snel je maat uit, dan kunnen we verder."

Gehaast begin ik door de stapels te woelen. Al snel heb ik een blouse te pakken die me wel lijkt te passen. Vlug gris ik ook een schort van een andere plan. Zo, ik ben klaar voor mijn eerste werkdag.

Berry beent al voor me uit terug het gangetje in. Daar klopt hij op een deur, waarna hij die opent. "Dit is de dameskleedkamer. Hier kun je je omkleden en je kunt je persoonlijke spullen achterlaten in een van de kluisjes. O, en maak je trouwens maar geen zorgen als ik zomaar binnen kom vallen. Ik ben gay twenty-four hours a day."

Ik doe mijn best om niet zenuwachtig te lachen om die opmerking als ik langs hem heen de ruimte in loop. Aan de ene kant staat een verrijdbare kapstok en de andere wand bestaat bijna geheel uit kluisjes. Elk deurtje heeft een nummer, welk ook op de bijbehorende sleutel staat.

"Ik ga er nu vandoor. Als je je omgekleed hebt, trek je Thomas maar weer achter de kassa uit. Hij zal je laten zien wat je moet doen."

Daar zal ik dan maar op moeten vertrouwen, want Berry is al weg voordat ik met mijn ogen heb kunnen knippen. Ach ja, het zal vast allemaal wel meevallen.